Το Σαββατοκύριακο πολλοί θα αισθανθούν ένα (ακόμη) περίεργο déjà vu. Αλλη μία συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ έχει προγραμματιστεί, με άλλη μία συμφωνία σε εκκρεμότητα και χωρίς να είναι κανείς βέβαιος τι του ξημερώνει.
Ηταν Μάιος του 2015, όταν σε μία αντίστοιχη συνεδρίαση, ο ΣΥΡΙΖΑ είχε αρχίσει να αποσυντίθεται.
Εκείνη την μακρινή χρονιά είχε επιτευχθεί μία συμφωνία την… 20η Φεβρουαρίου (φέτος υποτίθεται ότι καταβάλλεται προσπάθεια να υπάρξει άλλη μία, κατά σύμπτωση στην ίδια ημερομηνία) και η ιστορική Αριστερή Πλατφόρμα του Λαφαζάνη είχε αρχίσει τις τουφεκιές. Οι περισσότεροι τότε νόμιζαν ότι είναι ένα εσωκομματικό παιχνιδάκι, για να είναι όλοι ικανοποιημένοι , οι μεν να φωνάζουν, οι δε να τους συγκρατούν και τελικά να γίνουν τα προδιαγεγραμμένα.
Δεν έγιναν όλα ακριβώς έτσι. Ο ΣΥΡΙΖΑ οδηγήθηκε στην διάσπαση και ο Τσίπρας έγινε ο άρχοντας των μνημονίων.
Ελεγε τότε ένα από τα στελέχη της Αριστερής Πλατφόρμας, ο Θανάσης Πετράκος: «πρέπει να προετοιμάσουμε το λαό και να τον ενημερώσουμε για τις εναλλακτικές λύσεις που έχουμε. Να μην λέμε ότι όλα είναι καλά», «δεν είναι καταστροφή η ρήξη και η έξοδος από το ευρώ»…
Πόσο διαφέρει αυτή η δήλωση από τις πρόσφατες του Νίκου Ξυδάκη, ο οποίος μπορεί να μην ζητεί την έξοδο από το ευρώ, αλλά πάντως δεν θεωρεί την συζήτηση ταμπού και επιθυμεί να γνωρίζει ο κόσμος και τα ευεργετήματα της δραχμής… Και επιπλέον, «η δραχμή» σήμερα συζητείται περισσότερο από ποτέ.
Υπήρχε και ο Γιάννης Μηλιός που αφενός είχε (αντ)επιτεθεί στην «Αυγή», της οποίας ήταν στόχος, λέγοντας ότι «πάντα χρειάζεται μια νέα “Αυριανή” και ένας νέος Αυριανισμός αλλά όχι μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ» και αφετέρου είχε προτείνει κάτι λίγο νεφελώδες: «Προτείνω την αθέτηση πληρωμών στο πλαίσιο της ζώνης του ευρώ, αν πιεστούμε, γιατί εκτιμώ ότι η αλλαγή νομίσματος σε μια μικρή χώρα σαν την Ελλάδα θα προκαλούσε σημαντική μείωση της αγοραστικής δύναμης των πολιτών». Κάποιοι στον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ λένε πως «υπάρχει ζωή και μετά την αξιολόγηση»…
Σήμερα η χώρα και ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκονται περίπου στο ίδιο σημείο με τότε και οι συζητήσεις δεν διαφέρουν πολύ.
Η κυριότερη διαφορά είναι ότι δεν υπάρχει πλέον Αριστερή Πλατφόρμα. Μόνο οι 53+ υπάρχουν, οι οποίοι θα πρέπει να θυμηθούμε αυτό που έχουν διακηρύξει σε όχι τόσο ανύποπτο χρόνο (τις ημέρες του συνεδρίου τον προηγούμενο Οκτώβριο, όσο εκκρεμούσε η ίδια αξιολόγηση): «Εάν συνεχιστούν οι εκβιασμοί και τα πραξικοπήματα από τους δανειστές προτιμάμε να πέσουμε αντιστεκόμενοι ηρωικά, από την εσωτερική ή εξωτερική τρόικα και όχι ταπεινωτικά από την ίδια την κοινωνία».
Είναι κάτι περισσότερο από πιθανό ότι τέτοιες κουβέντες θα ακουστούν και πάλι το ερχόμενο Σαββατοκύριακο, μαζί με διάφορα κρεσέντα κατά της διαπλοκής που ο ΣΥΡΙΖΑ πιστεύει ότι ξεδοντιάστηκε, αλλά και μαζί με κάποιες ηρωικές κορώνες αυταρέσκειας από τον Αλέξη Τσίπρα.
Ομως αυτή η συνεδρίαση μοιάζει να μην είναι διαδικαστική.
Περισσότερο θα αποτελέσει ένα τεστ για τις φραστικές κατασκευές που θα επινοήσει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ για να πείσει το κομματικό ακροατήριο, τις απεγνωσμένες της προσπάθειες να συνομιλήσει με την Σοσιαλδημοκρατία αλλά κυρίως για την προθυμία των συντρόφων να κάνουν άλλη μία πιρουέτα με κωλοτούμπα. Περισσότερο από όλα όμως θα δοκιμαστεί το… αγωνιστικό τους φρόνημα. Αν υπάρχει τέτοιο πράγμα.