Σέβονται πάνω απ’ όλα τα χιλιόμετρα. Σέβονται και τις δυνάμεις τους, αλλά δεν μπορούν να αντισταθούν στην πρόκληση, καμιά φορά τις υπερβαίνουν. «Χτυπάνε» έναν μαραθώνιο κάθε δύο μήνες, ενώ ξέρουν ότι κανονικά πρέπει να ξεκουράζεται ο οργανισμός τους. Φροντίζουν να αφήσουν ένα διάστημα, έστω δύο μήνες τον χρόνο. Αν τους πετύχεις ακριβώς μόλις τερματίσουν τον άθλο, τα 42,195 χλμ. του Μαραθωνίου, προσπαθείς να καταλάβεις αν πραγματικά το απολαμβάνουν. Αφού είναι εξουθενωμένοι!
Δεν μπορούν καλά καλά να αρθρώσουν, έχουν ξεμείνει από ενέργεια και σταδιακά αρχίζει να πονάει όλο το κορμί τους. Κάτω από τα παπούτσια τα δάχτυλα είναι καταπονημένα, οι πατούσες γεμάτες φουσκάλες. Λόγω του δυνατού αέρα -που εμείς, οι αραχτοί θεατές δεν αντιληφθήκαμε- το δέρμα του προσώπου τους είναι ερεθισμένο. Αλλά όταν πάρουν την πρώτη ανάσα και τη δεύτερη και την τρίτη, αρχίζεις και το καταλαβαίνεις. Δεν μπορούν να βγάλουν τα χαμόγελο από το πρόσωπό τους. Το έκαναν άλλη μία φορά και θα το κάνουν και του χρόνου.
«Είμαι 60 ετών. Αυτός είναι ο 37ος Μαραθώνιός μου», μας λέει ακριβώς αφού τερμάτισε. Η πρώτη σκέψη δηλαδή είναι αυτή: μεγαλώνει αλλά το κατάφερε άλλη μία φορά. Από τότε που άρχισε να προπονείται για μεγάλες αποστάσεις, πριν από τέσσερις δεκαετίες δηλαδή, ο Γιάννης Σαριδάκης προσπαθεί να συμμετέχει σε κάθε διοργάνωση. Τι του δίνει κίνητρο κάθε φορά; «Η υγεία. Αυτό είναι ένα χόμπι που με κρατάει 40 χρόνια».
Η Μαρίνα έχει βγάλει τα πορτοκαλί αθλητικά παπούτσια και τις κάλτσες και βρέχει τα γυμνά πόδια της. Είναι γεμάτα φουσκάλες! Τα δάχτυλά της έχουν καταπονηθεί από τις προπονήσεις. Και φανταστείτε ότι μιλάμε για μία ερασιτέχνη δρομέα. Μάλλον πρέπει να ματώσεις για να καταφέρεις να κάνεις προσωπικό ρεκόρ 3,05 (!) όταν το έχεις σαν χόμπι. Το ρεκόρ της το κατέγραψε πριν από δύο μήνες στο Βερολίνο. Εδώ δεν κατάφερε να το σπάσει -το επισημαίνει δυο – τρεις φορές η ίδια που κατάγεται από και ζει στην Ιεράπετρα. «Στο Καλλιμάρμαρο όμως είναι ο καλύτερος τερματισμός!», λέει με ένα χαμόγελο.
«Μου βγήκε όλη η κούραση σε αυτόν τον μαραθώνιο», λέει ο άνθρωπος που μόλις τερμάτισε ανάμεσα στους πρώτους, με χρόνο 2.40′! Μόλις δύο μήνες πριν, ο Κώστας Ρήγας –πρώην πρωταθλητής στην ελληνορωμαϊκή πάλη- τερμάτισε πρώτος από τους 66 έλληνες συμμετέχοντες στον Μαραθώνιο του Βερολίνου. Αλλά σε κάθε αγώνα, το μυαλό είναι στο ρεκόρ, όχι το περσινό ή το παγκόσμιο, αλλά το προσωπικό. Το δικό του είναι 2.28′ και ήταν εμφανές ότι ήθελε να το σπάσει φέτος.
Αλλά ήρθε με κουρασμένο οργανισμό και ήξερε ότι δεν θα μπορούσε να κάνει την καλύτερή του επίδοση. Και τι τον κινητοποίησε; «Αν δεν μπορείς να καταφέρεις την καλύτερη επίδοσή σου, τότε το κίνητρο για να συνεχίσεις είναι οι δικοί σου που σε περιμένουν».
Ο Κωνσταντίνος είναι το ανερχόμενο αστέρι. Είναι 11 ετών και ήδη έχει δύο χρυσά! Ετρεξε για δεύτερη φορά τα 1.200 μ. και παρατήρησε ότι αυτή η κούρσα ήταν πιο προκλητική. «Μου φαίνεται ότι φέτος ήταν πιο οργανωμένα, τα παιδιά είχαν προετοιμαστεί καλύτερα, οι προπονητές τους είχαν στρατηγική, οι ίδιοι δεν έτρεχαν χύμα. Νομίζω οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Ρίο και το κλίμα τους έδωσαν έμπνευση», είπε. Ε, ναι!
Η Βίκυ ήταν από τις πρώτες γυναίκες που τερμάτισαν. Εχετε δει ποτέ κάποιον να λαχανιάζει με ένα πλατύ χαμόγελο που δεν λέει να φύγει με τίποτα; Και δεν ήταν καν ο ενθουσιασμός του πρωτάρη. Εχει τρέξει στον Μαραθώνιο άλλες επτά φορές. «Στόχος κάθε φορά είναι να τερματίσεις υγιής και δευτερευόντως να πετύχεις τον στόχο σου», μας λέει η ίδια. Μία συμβουλή; «Σεβαστείτε τα χιλιόμετρα και ελάτε προετοιμασμένοι».
Μόλις έτρεξαν δέκα χιλιόμετρα και επιστρέφουν στο στάδιο για να υποδεχθούν τους πρωταθλητές των 42 χλμ. Η Πόπη (δεξιά) δεν έχει τρέξει ακόμη τον αυθεντικό μαραθώνιο, το αφήνει ως ανοιχτό ενδεχόμενο για του χρόνου. Γιατί όχι; Της αρέσει να προπονείται, πηγαίνει για τρέξιμο τα βράδια και χορεύει από μικρή ποντιακούς χορούς. Για την Ευαγγελία είναι η πρώτη φορά που μεταπηδά από το 5άρι στο 10άρι. «Εχει αρκετά μεγάλη διαφορά, είναι κουραστικό και ακόμη καλύτερο».
Ο Βλάσης Καραβασίλης τρέχει τα τελευταία 23 έτη. Είναι επαγγελματίας στις υπεραποστάσεις, έχει ταξιδέψει έξω, έχει διακριθεί, έχει σημειώσει ρεκόρ. Τώρα πια κουράζεται πιο πολύ γιατί δεν προπονεί μόνον τον εαυτό του αλλά και δεκάδες μέλη του Συλλόγου Μαραθωνοδρόμων Μαραθώνος «ΤΕΛΜΗΣΣΟΣ ΜΑΡΑΘΩΝΟΣ» που προπονεί, προετοιμάζει και καθοδηγεί καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους. Εκεί πηγάζουν αυτά που βγάζουν οι εκφράσεις του προσώπου του: κόπωση και υπερηφάνεια.
Ο Ηλίας έχει τρέξει συνολικά 16 μαραθώνιους σε όλο τον κόσμο. Από τη Λεμεσό και τον Ολυμπο μέχρι την Οτάβα και τη Βοστώνη. Προσπαθεί να τους θυμηθεί όλους, σαν να μην θέλει να αδικήσει καμία εμπειρία. Ο πιο δύσκολος; Στο Βερολίνο δεν πρόφτασε να τερματίσει -λύγισε στα 700 μέτρα πριν τον τερματισμό!- αλλά ο πιο δύσκολος είναι στην Αθήνα. «Φταίνε οι ανηφόρες, αλλά φέτος ειδικά είχαμε τον αέρα κόντρα», εξηγεί. Θυμάται ότι η καλύτερη χρονιά ήταν το 2011: βοριάς και χιονόνερο, οι καλύτερες συνθήκες για έναν δρομέα. «Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα όμως», μεθαύριο κατεβαίνει στην Καλαμάτα για το μάζεμα της ελιάς.
Εκαναν ολόκληρο ταξίδι από το Χονγκ Κονγκ. Οχι για τα 42, αλλά για τα 10 χιλιόμετρα. Μάλιστα, η 28χρονη Γιου Κιτ Τσινγκ (δεξιά) εκπροσώπησε τη χώρα της στους Ολυμπιακούς του Ρίο στα 42 χλμ. Αλλά εδώ ήρθε να το απολαύσει. Μα όλο αυτόν τον δρόμο για τα 10 χλμ.; «Περιμένουμε τους πρωταθλητές!», απάντησαν.
Ο γάλλος Ερβ Κοζέλ, έχει πατήσει τα 60 του χρόνια. Εχει περάσει καμιά ώρα αφότου τερμάτισε και δεν βγάζει την εξουθένωση αλλά μάλλον κάτι πιο «ζεν». Ισως είναι η γαλήνη μετά την καταιγίδα. Ο ίδιος -αρχιτέκτονας στο επάγγελμα- ήρθε από το Παρίσι για να τρέξει. Εχει τρέξει σε πολλές χώρες. Επειδή είναι Γάλλος λέει ότι ο καλύτερος Μαραθώνιος από αυτούς που έχει τερματίσει είναι στο Παρίσι. Μετά επιλέγει το Λονδίνο. Ο πιο δύσκολος όμως; Στην Αθήνα.
