Ο Ρούμπεν Βιτοριάνο περίμενε κάθε μέρα να βραδιάσει και το γήπεδο «Ανοέτα» της ισπανικής Ρεάλ Σοσιεδάδ να αδειάσει από κόσμο και φώτα. Τότε, μαζί με τον σκύλο του, έβρισκε μία γωνία για να περάσει το βράδυ. Αστεγος για πάνω από τρία χρόνια, ο 34χρονος είχε βρει για αρκετούς μήνες καταφύγιο στο γήπεδο της ισπανικής ομάδας, στο Σαν Σεμπαστιάν της Χώρας των Βάσκων.
Οταν ξημέρωνε, ο Ρούμπεν μάζευε τα πράγματά του και έφευγε. Μια μέρα όμως ένας υπάλληλος του γηπέδου τον είδε και τον προέτρεψε να μπει σε μία αίθουσα του γηπέδου για έναν καφέ και λίγο φαγητό. Ο υπάλληλος του σταδίου ενημέρωσε και τον πρόεδρο της ομάδας, Xοκίν Απεριμπάι.
Ο ισχυρός άνδρας της Σοσιεδάδ αποφάσισε αμέσως να αναλάβει δράση. Ετσι, η ομάδα έδωσε μια ευκαιρία στον Ρούμπεν να βγάλει κάποια χρήματα, ώστε να αρχίσει μία νέα ζωή. Του προσέφερε δίμηνη σύμβαση που αφορά σε εργασίες για τη συντήρηση του γηπέδου. Ο Βιτοριάνο θα βάψει τις πόρτες του γηπέδου και εάν αντεπεξέλθει στα καθήκοντά του, θα ανανεωθεί η σύμβαση με τον σύλλογο. Επίσης ο σύλλογος προσέφερε ένα δωμάτιο στον 34χρονο μέχρι να μπορεί να καλύψει ο ίδιος τα έξοδά του.
Φυσικά ο Ρούμπεν δέχτηκε με ενθουσιασμό την πρόταση και η ιστορία του έγινε γρήγορα γνωστή στην Ισπανία αλλά και στην υπόλοιπη Ευρώπη. Τα κανάλια και οι δημοσιογράφοι αναζήτησαν τον Ρούμπεν που δήλωσε: «Μετά τις απανωτές απογοητεύσεις είχε χαθεί η ελπίδα, αλλά υπάρχουν καλοί άνθρωποι».
«Τώρα δεν με αγνοούν» υποστήριξε σε άλλη συνέντευξή του. «Νομίζω ότι όταν ζεις στο δρόμο αυτό είναι το χειρότερο. Περνούν από δίπλα σου και κάνουν ότι δεν σε βλέπουν. Ακόμα και γνωστοί μου με έβλεπαν στον δρόμο και έκαναν πως δεν με ήξεραν. Δεν ζητιάνεψα. Και θα προτιμούσα να σταματούσε κάποιος απλώς για να μου μιλήσει. Δεν ήθελα κανενός τα λεφτά, δεν ήθελα φαγητό. Μόνο κάποιος να μου δώσει σημασία»
Μετά την δημοσιοποίηση της ιστορίας του, ο Ρούμπεν Βιτοριάνο είχε και άλλες προτάσεις για εργασία όμως αποφάσισε να τιμήσει την ευκαιρία που του έδωσαν οι άνθρωποι της Ρεάλ Σοσιεδάδ. Οσο για την βασκική ομάδα, απέδειξε ότι οι μεγάλοι σύλλογοι δεν φαίνονται μόνο από τα τρόπαια και τις νίκες αλλά και από το ανθρώπινο πρόσωπο που οφείλουν να δείχνουν σε τέτοιες μικρές καθημερινές ιστορίες.