Συνέδριο αριστερού κόμματος που βρίσκεται στην κυβέρνηση μπορείς να παρακολουθήσεις μόνο στη Βόρεια Κορέα, στην Κίνα, στην Ελλάδα και στη Λατινική Αμερική. Κατά μία εκδοχή, λοιπόν, αυτό που συμβαίνει στο Φάληρο αποτελεί διεθνή πρωτοτυπία. Όπως βέβαια και πολλά άλλα που συμβαίνουν στη χώρα. Το δεύτερο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ πραγματοποιείται εκεί που έγινε και το πρώτο. Στο κλειστό γυμναστήριο του Φαλήρου. Όμως από τότε ως σήμερα πέρασαν δύο χρόνια και μία αιωνιότητα. Τότε το κεντρικό σύνθημα έθετε το δίλημμα: «με τον ΣΥΡΙΖΑ ή με τα μνημόνια». Τώρα περιγράφει κάτι αόριστο για την Αριστερά που θα πάει τη χώρα μπροστά.
Ναι, αν το δεις ρεαλιστικά, ο ΣΥΡΙΖΑ, ως κυβέρνηση, έκανε συμβιβασμό. Ως κόμμα, όμως, καλείται να συνέλθει από ακρωτηριασμό και λοβοτομή. Η εξουσία βοηθάει σε αυτό. Αλλά και θα φωτίζει την αντίφαση. Ποια αντίφαση; Αυτή που έβγαινε μέσα από την παράταξη των υπουργικών και υπηρεσιακών αυτοκινήτων. Που προβλήθηκε πάνω στις τετράγωνες πλάτες των πολυάριθμων αστυνομικών. Η σημειολογία της εξουσίας πάντα θα διατηρεί μία αμήχανη σχέση με την αισθητική και τους συμβολισμούς της Αριστεράς. Υποθέτω κάπως έτσι θα ήταν και στα πρώτα χρόνια του ΠΑΣΟΚ. Μετά όλο αυτό ενσωματώνεται στο συλλογικό θυμικό. Από ένα σημείο και μετά ο «Συριζαίος» δεν θα αντιστοιχεί στην Αριστερά, αλλά στην εξουσία. Και εγώ, ο αφελής, προσπάθησα να προσεγγίσω και την Αριστερά και την εξουσία, αλλά έπεσα πάνω στο κόκκινο κορδόνι και στο στέρνο ενός τύπου με το εθνόσημο στο πέτο. Εμεινα, λοιπόν, να χαζεύω από το πλάι. Πασόκους.
Ναι, δεν το συζητώ, το συνέδριο ήταν του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά στη σφαίρα του δημοσιογραφικού κουτσομπολιού κυριάρχησαν οι Πασόκοι. Αλλωστε τι είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, αν όχι ο ξενιστής του αυθεντικού ΠΑΣΟΚ; Είδα, ας πούμε, τον Στέφανο Τζουμάκα να ανταλλάσσει χειραψία με τον Χρήστο Σπίρτζη. Και αυτό δεν ήταν πολιτική, ούτε κοινωνική επαφή. Ηταν επίδειξη τεχνικής επιβίωσης από δύο ανθρώπους που θα μπορούσαν να διδάξουν το αντικείμενο. Είδα τη Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου να στέκεται γελαστή δίπλα στον Κώστα Ζουράρι, απολαμβάνοντας τη θερμή χειραψία του Αλέξη Τσίπρα. Και εγώ γέλασα με τη σκηνή, αλλά μάλλον για διαφορετικούς λόγους. Ο Πάνος Καμμένος σε μεγάλα κέφια. Και ο Τέρενς Κουίκ να μοιράζει αγκαλιές. Στην πραγματικότητα δεν υφίσταται πλέον κομματικός η ιδεολογικός διαχωρισμός μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ. Είναι το ίδιο μαγαζί, με δύο διαφορετικές βιτρίνες. Και δεν θα μπορούσε να γίνει και αλλιώς. Αν περάστε από το συνέδριο θα καταλάβετε ότι ο συνδυασμός ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ είναι πλέον κάτι παραπάνω από τη σύμπραξη δύο κομμάτων. Είναι ένα σύστημα εξουσίας που μέρα με τη μέρα γίνεται όλο και πιο συμπαγές.
Και αυτό το σύστημα, είχε στην πρώτη σειρά μία καρέκλα για τον Φώτη Κουβέλη. Αλλά και ο Φώτης Κουβέλης έχει αποδείξει ότι μπορεί να βρει παντού μία καλή καρέκλα. Εκεί ήταν και ο Βασίλης Βασιλικός. Συνόδευε, άραγε, τον Κουβέλη; Ο Γιώργος Κιμούλης ήρθε τελευταία στιγμή λίγο μετά τον Πολάκη. Αν τους δείξεις σε ένα ξένο, αποκλείεται να σου πει ότι ο Κιμούλης είναι στο θέαμα και ο Πολάκης στην πολιτική. Κατά τα λοιπά, στις πρώτες σειρές του συνεδρίου ήταν σαν να βλέπεις κοσμική μάζωξη με πιο casual ντύσιμο, χωρίς γραβάτες και εξεζητημένα φορέματα. Γνωστοί, που η περίσταση τους επιτρέπει να θεωρούνται φίλοι, αφήναν τον αστυνομικό τους έξω από το κόκκινο κορδόνι και έπιαναν τους ασπασμούς και τις θερμές χειραψίες. Όχι, δεν θα έλεγα πως διέκρινα ξιπασιά στο ύφος. Όμως ακόμα είναι νωρίς, σωστά;
Κοίταξα πίσω, στις γεμάτες κερκίδες. Απλός κόσμος, μέσος όρος που πιστοποιεί και την ηγεμονία του ΣΥΡΙΖΑ. Εβλεπες όμως και νησίδες με παρέες που, στιλιστικά, παραπέμπουν στην εκτός Βουλής Αριστερά. Μαύρη μπλούζα, χρωματιστό παντελόνι και ο καπνός στο χέρι. Κάπως έτσι ήταν οι τύποι που ήρθαν και επιχείρησαν να ανοίξουν ένα πανό, αλλά τους μάζεψαν λες και τους ρούφηξε ηλεκτρική σκούπα. Από πού ήταν; Ποιος ξέρει. Πάντως η Ζωή δεν προσκλήθηκε, ενώ ο Λαφαζάνης δεν αποδέχθηκε την πρόσκληση. Κρίμα, θα ήταν, τουλάχιστον, χαριτωμένο να πάει και να κάτσει δίπλα στον Φώτη Κουβέλη.
Το κλίμα; Χαλαρό, προς υποτονικό. Όχι, δεν υπήρχε ενθουσιασμός. Πώς να ενθουσιαστείς όταν ακούς ότι το δημοψήφισμα ήταν κορυφαία στιγμή αγώνων στη σύγχρονη ιστορία μας; Και πως είναι, άραγε, να σε αποκαλεί «σύντροφο» ο Πάνος Καμμένος; «Χτίσαμε μαζί ένα νέο Γοργοπόταμο» τους είπε. Τότε, βέβαια, επρόκειτο για κατεδάφιση… Μόνο σε μία γωνία καμιά εικοσαριά νεολαίοι φώναξαν μερικά συνθήματα. Το ένα ήταν για τους αγώνες που έδωσαν οι «κομμουνιστές» της εθνικής αντίστασης. Μάλλον αμηχανία προκάλεσε. «Το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ, ενωμένο δυνατό» ίσως να συγκινούσε περισσότερους.
