Μεγάλη συζήτηση γίνεται για την ιδιωτικοποίηση ή μη του αγαθού που ονομάζεται νερό. Σε κάθε περίπτωση, όμως, η συζήτηση θα έπρεπε να περιλαμβάνει, εκτός από την απαίτηση για χαμηλή τιμή, την απαίτηση του καταναλωτή για υγιεινό και ασφαλές νερό, κάτι που δεν είναι αυτονόητο.
Oλοι γνωρίζουμε ότι το νερό αποτελούν έναν από τους σπουδαιότερους παράγοντες για την ανάπτυξη και τη διατήρηση της ζωής. Δύσκολα, όμως, μπορούμε να φανταστούμε ότι καθημερινά, ο καθένας από εμάς έχει ανάγκη από 150 λίτρα νερού. Το νούμερο ακούγεται υπερβολικό, αλλά αυτές είναι ανάγκες μας σε ενυδάτωση του σώματος, ατομική και οικιακή καθαριότητα, καθώς και για την παρασκευή της τροφής
Η δυνατότητα πρόσβασης σε επαρκές και ασφαλές απόθεμα νερού, καθώς και σε υγιεινό τρεχούμενο νερό δεν είναι αυτονόητη για όλους τους κατοίκους του πλανήτη. Υπολογίζεται ότι 884.000.000 άνθρωποι δεν έχουν πρόσβαση σε καθαρό και υγιεινό νερό. Για ανθρώπινη κατανάλωση προορίζεται περίπου το 0,5% της συνολικής ποσότητας (υπόγειου και επιφανειακού) νερού στον πλανήτη. Προκειμένου το νερό αυτό να είναι ασφαλές, πρέπει να είναι οργανοληπτικά άμεμπτο και απολύτως καθαρό, απαλλαγμένο από παθογόνους μικροοργανισμούς και ουσίες σε αριθμούς και συγκεντρώσεις που συνιστούν ενδεχόμενο κίνδυνο για την ανθρώπινη υγεία.
Σύμφωνα με το Κέντρο Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων του Υπουργείου Υγείας (ΚΕΕΛΠΝΟ), για την εκτίμηση της ποιότητας του νερού απαιτούνται πέντε ενέργειες: επιτόπια υγειονομική διερεύνηση, χημική επεξεργασία, βιολογική εξέταση, μικροβιολογική εξέταση καθώς και αξιολόγηση και ερμηνεία των αποτελεσμάτων. Πρόκειται για μια διαδικασία ακριβή και χρονοβόρα, η οποία δεν μπορεί παρά να γίνεται δειγματοληπτικά από τις αρμόδιες υπηρεσίες του κράτους. Γι αυτό και συνήθως δεν μαθαίνουμε το πρόβλημα παρά μόνον όταν αυτό έχει δείξει τα αποτελέσματά του: όταν έχουν ήδη υπάρξει επιπτώσεις στην υγεία από την κατανάλωση.
Στους δημόσιους χώρους
Αυτονόητο είναι ότι η απαίτηση για άριστης ποιότητας νερό δεν ισχύει μόνο για το νερό στο σπίτι μας, αλλά και στους υπόλοιπους χώρους στους οποίους περνάμε χρόνο: από το γραφείο και την υπηρεσία μας, μέχρι το εστιατόριο και το μπαρ όπου διασκεδάζουμε. Καθόλου αυτονόητο, όμως, δεν είναι το ότι έχουμε άριστης ποιότητας νερό. Θα αναφέρω μόνο ένα παράδειγμα, τώρα που τελείωσε το καλοκαίρι: τις πισίνες. Σε 25 δείγματα που διενεργήθηκαν έως τον Ιούλιο του 2016 από το ΠΕΔΥ Θεσσαλίας με νερά από πισίνες σε Θεσσαλονίκη, Φθιώτιδα και Κιλκίς, διαπιστώθηκε ότι το 44% αυτών περιείχαν κοινά μικρόβια εκτός ορίων.
Το ζήτημα της τήρησης των κανόνων υγιεινής από τους λουόμενους επαφίεται στους υπεύθυνους των χώρων αυτών, καθώς και στους ίδιους τους λουόμενους. Όμως, το ζήτημα της υγιεινής του νερού, τόσο του πόσιμου όσο και εκείνου που προορίζεται για οικιακή ή δημόσια χρήση σε οποιονδήποτε χώρο, δημόσιο ή ιδιωτικό, ξεκινά από την πρόληψη.
Τα περισσότερα προβλήματα ξεκινούν από τις σωληνώσεις. Οι υπηρεσίες ύδρευσης φέρουν την ευθύνη για την ποιότητα του νερού μέχρι το χώρο μας. Από κει και πέρα, όμως, η ευθύνη φέρουν (φέρουμε) οι ιδιοκτήτες και οι υπεύθυνοι του χώρου.
Σύμμαχος του καταναλωτή είναι οι νέες τεχνολογίες, οι οποίες έχουν φθάσει σε πολύ υψηλό επίπεδο, δίνοντας λύσεις σε διάφορα προβλήματα. Για παράδειγμα το πρόβλημα της στασιμότητας του νερού στο δίκτυο λύθηκε με τη χρήση του συστήματος ημιδακτυλίου. Με αυτό εξασφαλίζεται συνεχής ροή νερού, κι έτσι επιτυγχάνεται η μέγιστη υγιεινή και ασφάλεια σε όλες τις σωληνώσεις του χώρου. Αναλόγως, έχουν λυθεί ζητήματα όπως της αντιμικροβιακής δράσης, της τοξικότητας και της ουδετερότητας σε γεύση και οσμή. Ανεξάρτητα εργαστήρια μπορούν να πιστοποιήσουν την ποιότητα των εγκαταστάσεων και, κατ’ επέκταση, του νερού.
Είναι αυτονόητες οι θετικές επιπτώσεις στην υγεία μας από ένα ιδανικό σύστημα νερού. Αυτό που ίσως δεν φανταζόμαστε είναι ότι αυτό παράγει υπεραξία για την ίδια την κατασκευή, επηρεάζοντας την ενεργειακή ταυτότητα του κτιρίου, την οπτική αλλά και τη λειτουργικότητά του.
* Ο Νίκος Δασκαλάκης είναι μηχανολόγος μηχανικός