Είμαστε μόλις στην τέταρτη αγωνιστική της Σούπερ Λιγκ, όμως απόψε (Κυριακή) γύρω στις 22.30, μετά το πρώτο ντέρμπι της σεζόν, ένας από τους δυο προπονητές θα έχει μεγάλο πρόβλημα. Ο Πάουλο Μπέντο -του Ολυμπιακού- είναι το φαβορί, επειδή μπορεί να τον στείλει στην ανεργία και η ισοπαλία. Ακόμα και μια ισχνή νίκη χωρίς ικανοποιητική εμφάνιση.
Αν απολυθεί, θα τον έχει διώξει η κατακραυγή της (ολυμπιακής) κοινωνίας. Ο λαός της ομάδας. Ο ίδιος (λαός) που -πριν από ένα μήνα και κάτι- είχε ανοίξει τον δρόμο για την πρόσληψή του, όταν επαναστάτησε στο άκουσμα της είδησης οτι έρχεται ο Μαρίνος Ουζουνίδης, και τον «έκοψε». Για να αφιχθεί, τελικώς, ο Πορτογάλος.
Η γελοιότητα του να αποφασίζουν οι οπαδοί αν ένας προπονητής θα μείνει ή θα φύγει -και ποιος θα έρθει-, οφείλεται στη διασταλτική ερμηνεία του «ο πελάτης έχει πάντα δίκιο». Με αποτέλεσμα, ο πελάτης να κάνει κουμάντο σε μερικά από τα πιο σοβαρά ζητήματα που αφορούν την επιχείρηση.
Η διοίκηση της ΠΑΕ πειθαναγκάζεται στις απαιτήσεις του κόσμου, για δυο λόγους. Πρώτον, για να μην έρθουν μέρες σαν τη σημερινή, όπου σε ένα τέτοιο ματς είναι αμφίβολο αν θα γεμίσει το «Γεώργιος Καραϊσκάκης». Δεύτερον, επειδή -όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά- κάποιος πρέπει να φταίει. Αν δεν φταίει ο προπονητής, τότε φταίει αυτή (η διοίκηση). Για τέτοια είμαστε τώρα; Δώστου μία, να πάει από ‘κει που ήρθε.
Οι Ολυμπιακοί έχουν πολλά ράμματα για τη γούνα του. Εκανε καψόνια στον Φορτούνη, το καλύτερο παιδί. Αλλαξε το σύστημα. Πήγε στη Λάρισα να παίξει χωρίς δημιουργικό χαφ και με δύο σέντερ φορ «κολώνες». Εβαζε μέσα τον Καρντόσο, που είναι ανέτοιμος. Δεν βάζει τον Τσόρι και τον Σιόβα. Επιμένει στον Σεμπά… «Δεν κάνει, το παλικάρι».
Αν -χωρίς ν’ αλλάξει κάτι απ’ όλα αυτά- στη Λάρισα δεν είχε χάσει με ένα γκολ στο 92′ από αράουτ, κι αν με τον ΑΠΟΕΛ πήγαιναν μέσα δυο από τα τρία δοκάρια ή από τις 17 τελικές προσπάθειες, θα έκανε; «Μιά χαρά». Αν νικήσει την ΑΕΚ, με δυο, τρία ή τέσσερα – μηδέν; «Θεός!». Σε αυτή την περίπτωση, το ζήτημα θα είναι αν θα φύγει ο Κετσπάγια (της ΑΕΚ). Που «κατάφερε να χάσει απ’ αυτόν τον πεθαμένο Ολυμπιακό».
Ο πορτογάλος τεχνικός μπορεί μόνο να ελπίζει στην επανάληψη του «θαύματος» της 2ας Οκτωβρίου. Σαν σήμερα πριν από τρία χρόνια, ο Μίτσελ (που είχε έρθει τον Φεβρουάριο του 2013) μετρούσε ώρες στον πάγκο του Ολυμπιακού. Μάλιστα, είχε βρεθεί και ο αντικαταστάτης του. Ο Ολλανδός Μάαρβαϊκ είχε έρθει στην Ελλάδα για να δώσουν τα χέρια με τη διοίκηση της ΠΑΕ. Αλλά, το ίδιο βράδυ, το 3-0 του Ολυμπιακού στις Βρυξέλλες επί της Αντερλεχτ τον… ανέστησε. Πώς να διώξεις έναν προπονητή που οδήγησε την ομάδα στην ευρύτερη εκτός έδρας ευρωπαϊκή της νίκη; Ολα όσα του καταλόγιζαν, γράφτηκαν στο χιόνι. Ο Ισπανός έμεινε στη θέση του, κατέκτησε ακόμη ένα Πρωτάθλημα (2014) και απολύθηκε τον Ιανουάριο του 2015.
Είναι κακή η μοίρα των προπονητών στην Ελλάδα. Ακόμη χειρότερη, αν δουλεύουν με αφεντικά σαν τον Μαρινάκη ή τον Μελισσανίδη, που το διαζύγιο το ‘χουν πιο εύκολο από άλλους (από τον Αλαφούζο, για παράδειγμα). Δεν είναι τυχαίο, οτι όλοι όσοι έφυγαν από τον Ολυμπιακό κακήν κακώς, βρήκαν -αμέσως- δουλειά σε μεγάλο κλαμπ της Ευρώπης: ο Ζαρντίμ στη Μονακό, ο Μίτσελ στη Μαρσέιγ, ο Περέιρα στη Φενέρμπαχτσε. Στον Ολυμπιακό, που τους έδιωξε, ανέβασαν τις μετοχές τους.
Είναι κι αυτή η «βεντέτα» μεταξύ των δυο καραβοκύρηδων, που έχει κάνει το Ολυμπιακός – ΑΕΚ (και το ΑΕΚ – Ολυμπιακός) κάτι πολύ περισσότερο από ένα ποδοσφαιρικό ντέρμπι. Μέχρι πριν από τέσσερα χρόνια, δεν υπήρχε πάρτι του Μαρινάκη στο οποίο να μην ήταν καλεσμένος ο Μελισσανίδης – και τανάπαλιν. Οταν τα χαμόγελα, οι θερμές χειραψίες και οι φιλικές κουβεντούλες -κυρίως για ποδόσφαιρο- έγιναν μίσος, του ενός για τον άλλον, η αντιπαλότητα των ομάδων τους πέρασε (ξανά) σε άλλη διάσταση. Οπως τότε, πριν από 20 χρόνια, μετά τη μετακόμιση του Ντούσαν Μπάγεβιτς από τη Νέα Φιλαδέλφεια στον Πειραιά. Τα λάθη δεν συγχωρούνται. Αλίμονο σε όποιον επιτρέψει στον «εχθρό» να γελάσει μαζί μας.
Για τον προπονητή της περασμένης σεζόν, τον Μάρκο Σίλβα, ο αστικός μύθος αναφέρει ότι η παρεξήγηση άρχισε μετά τον Τελικό του Κυπέλλου Ελλάδος. Ο Ολυμπιακός δεν είχε σοβαρά προβλήματα με τον Πορτογάλο, όμως δεύτερη ήττα από την ΑΕΚ του Μελισσανίδη μέσα σε τρεις μήνες, πάει πολύ. Δεν «πονάνε» το ίδιο όλες οι αποτυχίες.
Ετσι το βλέπουν και οι απέναντι. Ο Τραϊανός Δέλλας ήταν το «πουλέν» της ΑΕΚ. Ο προπονητής του μέλλοντός της, τον οποίο όλοι θα στήριζαν μέχρι να μάθει, να αποκτήσει εμπειρία και να ωριμάσει, ώστε να την καθοδηγήσει για πολλά χρόνια. Πέρασε μαζί της τη μεγάλη περιπέτεια, την ανέβασε ξανά στη Σούπερ Λιγκ και -στις αρχές της περασμένης περιόδου- είχε παρουσιάσει μια θεαματική, ελκυστική ομάδα. Ετσι έλεγαν όλοι. Μέχρι το αντίστοιχο περυσινό ντέρμπι με τον Ολυμπιακό (17 Οκτωβρίου 2015). Μια λάθος αλλαγή, μετέτρεψε μια αξιοπρεπή ήττα σε διασυρμό (4-0). Τρεις μέρες αργότερα, το πρότζεκτ «προπονητής από τα σπλάχνα μας» πήγε περίπατο.
Ο Μελισσανίδης, όπως ο Μαρινάκης, θεωρεί τους προπονητές αναλώσιμους. Μετά τον Δέλλα που άρεσε το παιχνίδι του αλλά δεν έπαιρνε αποτελέσματα, εκδιώχθηκε ο Πογιέτ που έπαιρνε αποτελέσματα αλλά δεν άρεσε το παιχνίδι του. Η ΑΕΚ του Κετσπάγια δεν έχει ενθουσιάσει με την μπάλα που παίζει, κι έχασε τη «σίγουρη» νίκη με τον Ηρακλή. Αν χάσει και από τον χειρότερο Ολυμπιακό της εξαετίας, δύσκολα θα μακροημερεύσει. Αλλωστε, είναι κοινό μυστικό πως η δημοφιλία του στα αποδυτήρια είναι χαμηλή.
Αν απόψε χάσει ο Ολυμπιακός, ο Μπέντο δεν θα μπορεί -πια- να σταθεί ούτε λεπτό. Με τη διακοπή του Πρωταθλήματος για τους αγώνες των εθνικών ομάδων να ακολουθεί, το μομέντουμ είναι ιδανικό. Αν χάσει η ΑΕΚ (αξιοπρεπώς), ο Κετσπάγια μπορεί να αντέξει, αλλά όχι για πολύ. Οταν πέσει η πρώτη «πέτρα» της αμφισβήτησης, η απόλυση του προπονητή γίνεται αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Κανείς δεν μπορεί να αντέξει την κερκίδα που «γιουχάρει» τις αλλαγές του ή τους παίκτες που τον σχολιάζουν στον πάγκο, του αντιμιλούν στην προπόνηση και τον «γράφουν» στον αγώνα.
Ο Ολυμπιακός βρίσκεται στο κατώφλι ενός παγκόσμιου ρεκόρ: τέσσερις προπονητές στους πρώτους τέσσερις μήνες της σεζόν. Αλλά, αν χρειαστεί, δεν θα διστάσει. Οπως όλοι οι ελληνικοί σύλλογοι, δεν αντιλαμβάνεται πως η διαρκής απαξίωση των προηγούμενων προπονητών φθείρει τους επόμενους.