Στην Κίνα, οι αρχές του Σεπτεμβρίου είναι η εποχή που τα περισσότερα πανεπιστήμια υποδέχονται τους πρωτοετείς τους σπουδαστές. Μόνο που, εκτός από τους νεαρούς, υποδέχονται συχνά και τους γονείς τους που μένουν, για μία ή περισσότερες νύχτες, σε σκηνές μέσα στις εγκαταστάσεις των ανώτατων αυτών εκπαιδευτικών ιδρυμάτων.
«Σκηνές της αγάπης» – έτσι έχει καθιερωθεί να ονομάζονται οι πρόχειροι καταυλισμοί που στήνονται σε γυμναστήρια και λοιπούς κοινόχρηστους χώρους και τις χρησιμοποιούν για να αποχαιρετίσουν… με το μαλακό τα παιδιά τους λίγο πριν την έναρξη των χειμερινών εξαμήνων.
Οι περισσότερες οικογένειες στην Κίνα έχουν μόνο ένα παιδί, σύμφωνα με νόμο που θεσπίστηκε το 1979. Ο κανονισμός οδεύει μεν προς κατάργηση, όμως δύσκολα συναντά κάποιος οικογένεια με πάνω από δύο παιδιά. Επομένως ο αποχωρισμός της μονάκριβης ή του μονάκριβου παιδιού γίνεται αφόρτητος για τους υπερπροστατευτικούς γονείς. Πολύ περισσότερο σε περιπτώσεις που είναι το πρώτο μέλος της οικογένειας που καταφέρνει να φοιτήσει σε πανεπιστήμιο – τότε είναι και η υπερηφάνεια που δεν τους επιτρέπει να αφήσουν το «καμάρι» τους ασυνόδευτο.
Από την πλευρά των πανεπιστημίων τίθεται το ζήτημα κατά πόσο αυτή η κίνηση βοηθά στην ανεξαρτητοποίηση των νέων, όμως η αθρόα προσέλευση των γονιών δεν αφήνει και πολλά περιθώρια. Οπότε οι γονείς όχι μόνο συνοδεύουν τα παιδιά ως τη σχολή τους και τα βοηθούν να τακτοποιήσουν το δωμάτιο που θα μείνουν, αλλά διανυκτερεύουν εκεί – πολύ συχνά για παραπάνω από μία νύχτα. Το Πανεπιστήμιο του Σάντου – ξακουστό για τα τμήματα Οικονομικών – φέτος έστησε 28 σκηνές μόνο για το διήμερο 27 – 29 Αυγούστου, που κατέφθασαν οι νέοι φοιτητές.
Οι διπλές σκηνές προορίζονται για ζευγάρια, αν και συχνά οι γονείς τις μοιράζονται με αγνώστους, καθώς ο αριθμός τους είναι περιορισμένος. Συνήθως αυτοί οι καταυλισμοί εκ του προχείρου στήνονται σε γυμναστήρια ή αίθουσες εκδηλώσεων και τα πανεπιστήμια φροντίζουν ώστε οι φιλοξενούμενοι να έχουν πρόσβαση στις τουαλέτες και τις ντουζιέρες.
«Η σκηνή είναι αρκετά άνετη, με υπόστρωμα και κλιματισμό στην αίθουσα, δεν υπάρχουν όμως μαξιλάρια», λέει ο Χουάν Γιμίγνκ, που μοιράστηκε τη σκηνή στο Πανεπιστήμιο του Σάντου, στις 28 Αυγούστου, με έναν άγνωστο. Ο γιος του κατάφερε να περάσει στο τμήμα Μηχανικών. «Δεν μπορέσαμε να βρούμε οικονομικό ξενοδοχείο στην περιοχή, τα περισσότερα ήταν ήδη κλεισμένα και δεκάδες γονείς βρίσκονταν στην ίδια κατάστασγη με εμάς». Εκτός αυτού, έπρεπε να ταξιδέψει για επτά ώρες από την πόλη Γκουαντζού στο Σάντου και χρειάστηκε διήμερη άδεια άνευ αποδοχών για να συνοδεύσει τον γιο του.
Συνήθως το Πανεπιστήμιο Σάντου επέτρεπε στους γονείς να μένουν σε τάξεις που περιλαμβάνουν καρέκλες, τραπέζια και κλιματιστικά – δίχως όμως κρεβάτια. Αργότερα, βελτίωσαν αισθητά τις σκηνές και τα στρώματα, για να είναι πιο άνετα.
Οι περισσότεροι σπουδαστές δηλώνουν πως εκτιμούν τις προσπάθειες των γονιών τους. Χρειάζονται τη βοήθειά τους για να μεταφέρουν πράγματα και να τακτοποιηθούν ενώ νιώθουν υπερήφανοι να τους ξεναγούν στους χώρους και τις εγκαταστάσεις του πανεπιστημίου.
Ωστόσο πολλές φορές η οικογένεια που συνοδεύει τον φοιτητή ξεπερνά το «βολικό» δίδυμο μαμά-μπαμπάς και καταφθάνουν θείοι, θείες, γιαγιάδες, παππούδες και ξαδέρφια. Για παράδειγμα πέρυσι, ένας φοιτητής του Πανεπιστημίου του Ανούι έφτασε μαζί με 14 μέλη της οικογένειάς του – όπως μαρτυρά και η φωτογραφία τους.
Μετά τις πρώτες νύχτες στις… κατασκηνώσεις, οι γονείς παίρνουν απόφαση πως έρχεται η στιγμή του αποχωρισμού. Και τότε αναλαμβάνει δράση η τεχνολογία με κλήσεις – βίντεο και ανήσυχα μηνύματα στο κινητό: «Εφαγες καλά;».