Υπάρχουν δύο εκδοχές των Ολυμπιακών Αγώνων. Η τηλεοπτική και εκείνη της πραγματικής ζωής. Στην τηλεοπτική ποτέ δεν βλέπουμε όσα συμβαίνουν έξω από τους αγωνιστικούς χώρους. Στη Βραζιλία συνέβησαν πολλά. Τόσα πολλά που, όπως λένε μέλη της ελληνικής αποστολής, αν είχαν γίνει στην Ελλάδα, ο ξένος Τύπος θα μας διέσυρε. Στη Βραζιλία έδειξαν επιείκεια, αναγνωρίζοντας ότι η χώρα αντιμετώπισε δυσθεώρητα προβλήματα. Και στο τέλος κανείς δεν έπαθε Ζίκα.
Η τηλεθέαση των Αγώνων αναμένεται να έχει σημειώσει σημαντική άνοδο σε σχέση με τους αντίστοιχους δείκτες του Λονδίνου. Μπορεί το κοινό να είναι κορεσμένο από την προσφορά αθλητικού θεάματος, όμως η αύξηση των επιλογών για την παρακολούθηση των Αγώνων (τηλεόραση, κινητές συσκευές), δημιουργεί και αύξηση του ακροατηρίου. Σε αυτούς τους Ολυμπιακούς Αγώνες βλέπαμε συνέχεια πλάνα από τις κερκίδες, περισσότερα από κάθε άλλη φορά. Η τηλεοπτική κάλυψη ακολούθησε φόρμες social media, δίνοντας στο ανώνυμο κοινό μεγαλύτερο μερίδιο χρόνου. Οι νέες κάμερες και οι καινοτομίες στον τρόπο κάλυψης δημιουργούν πλέον περισσότερες και πιο ιδιαίτερες ολυμπιακές στιγμές, με έμφαση στα πρόσωπα των αθλητών.
Κοντέψαμε να ξεχάσουμε την έννοια του ντόπινγκ! Ηταν οι Αγώνες με ακρωτηριασμένη τη συμμετοχή της Ρωσίας, λόγω του σκανδάλου με την κρατικά υποβοηθούμενη φαρμακευτική ενίσχυση των αθλητών. Και ήταν επίσης οι Αγώνες με τις χειρότερες, όπως καταγγέλλεται, διαδικασίες ελέγχου ντόπινγκ. Διαβάσαμε, ας πούμε, για την ευκολία με την οποία ένας άγνωστος αποκτούσε πρόσβαση στις περιοχές ελέγχου. Τέλος πάντων, η προσπάθεια της ΔΟΕ να μην ασχοληθούμε περισσότερο με το θέμα ήταν εμφανής…
Ο στίβος και η κολύμβηση παραμένουν οι κυριότερες μήτρες από τις οποίες βγαίνουν ολυμπιακοί ήρωες. Είναι, προφανώς, η ιστορία και η φύση των αθλημάτων. Ο Φελπς και ο Μπολτ πέρασαν ήδη στη σφαίρα του μύθου, εξασφαλίζοντας τη θέση τους στο πάνθεον της ολυμπιακής αιωνιότητας.
Η κατάταξη των χωρών με βάση τα μετάλλια αντιστοιχεί, στην κορυφή της λίστας, λίγο ως πολύ με την κατάταξη τους στην κλίμακα παγκόσμιας ισχύος. Ασφαλώς αν η Ρωσία συμμετείχε πλήρης δεν θα ήταν τέταρτη, πίσω από τις ΗΠΑ, τη Βρετανία και την Κίνα. Ομως κάτω από τη δέκατη θέση οι ιδιαιτερότητες με βάση τον αθλητισμό, υπερισχύουν των οικονομικών κριτηρίων. Η Ουγγαρία είναι 12η, η Κένυα 15η και η Βραζιλία μόλις 14η. Μετάλλιο πήραν 78 χώρες, λιγότερες δηλαδή από τις μισές…
Η Ελλάδα είναι 24η, αρκετά ψηλότερα από τη θέση που έχει στην παγκόσμια κατάταξη ως προς το βιοτικό της επίπεδο. Τα μετάλλια της, βέβαια, είναι σε μεγάλο βαθμό «ατομικά» και όχι εθνικά. Δεν προέρχονται, δηλαδή, από αθλητές που συντηρούνται από το κράτος και απολαμβάνουν δημόσιες παροχές. Η εικόνα αυτή δείχνει πιο υγιής. Aπό την άλλη, η απουσία της εθνικής ομάδας μπάσκετ -κυρίως επειδή κάποιοι παίκτες αρνούνται να την ενισχύσουν- προκαλεί θλίψη.
Δεν ήταν οι Ολυμπιακοί Αγώνες των σπουδαίων ρεκόρ. Ομως ήταν οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 43.03 στα 400 μέτρα, από τον Γουέιντ φαν Νίκερκ. Ηταν επίσης Αγώνες ικανοποιητικού θεάματος στα δημοφιλή σπορ. Το ποδόσφαιρο παραμένει ίσως το μοναδικό σπορ που κρατάει τα «ασημικά» του μακριά από το ολυμπιακό τουρνουά.