Είναι το πρώτο και μοναδικό μετάλλιο της Ελλάδας στον στίβο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο. Είναι επίσης το πρώτο, μετά το μετάλλιο της Φανής Χαλκιά, στην Αθήνα. Αλλά το κυριότερο, ήταν αυτό που η Κατερίνα Στεφανίδη είχε ονειρευτεί από παιδί, ξεκινώντας τη μεγάλη περιπέτεια του αθλητισμού.
Και έτσι, συγκινημένη ανέβηκε τελευταία στο βάθρο, μέσα στο κατάμεστο Ολυμπιακό Στάδιο του Ρίο. Εκεί, όπου θα ξαναμπεί μερικές ώρες αργότερα ως σημαιοφόρος της ελληνικής αποστολής -αυτό ήταν το αποτέλεσμα κλήρωσης ανάμεσα στη Στεφανίδη και στον Λευτέρη Πετρούνια.
Το 1996, εννέα στα δέκα εξάχρονα κορίτσια «από σπίτι» πήγαιναν μπαλέτο. Μάθαιναν πιάνο. Μπορεί και τα δυο μαζί. Η μικρή Κατερίνα, όμως, δεν ακολούθησε τις επιταγές της εποχής. Ο πατέρας της, Γιώργος Στεφανίδης -ο «ήρωάς της», όπως τον αποκαλεί-, ήταν αθλητής του τριπλούν. Η μητέρα της, Ζωή Βαρέλη, σπρίντερ των 400 μέτρων. Ετσι, τα πρώτα της βήματα τα έκανε στον στίβο. Κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί, πού θα την οδηγούσαν.
Το άλμα επί κοντώ ήταν το τελευταίο άθλημα που θα δοκίμαζε. Για έναν καθαρά πρακτικό λόγο: «έτρεμε» τα ύψη. Ακόμη και τώρα τα φοβάται. Ακόμη και τώρα, που τα κατέκτησε. Πώς βρέθηκε εκεί πάνω; Οταν ήταν δέκα ετών, οι Ολυμπιακοί Αγώνες -στο Σίδνεϊ- άνοιξαν τις πόρτες τους, για πρώτη φορά, στον επικοντισμό των γυναικών (για τους άνδρες, το επί κοντώ ήταν Ολυμπιακό αγώνισμα από το 1896). Κατά μια έννοια, για μια νεαρή αθλήτρια ήταν «το άθλημα του μέλλοντος». Επιπλέον, η σωματοδομή, η ευλυγισία και η οξυδέρκεια του κοριτσιού, «φώναζαν» οτι της ταιριάζει.
Την πρώτη μέρα που ο τότε εθνικός προπονητής της, στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας, εμφανίστηκε με το κοντάρι και της ζήτησε να κρεμαστεί πάνω του και να πηδήσει στο στρώμα, της κόπηκαν τα γόνατα. «Γιατί… αυτό;», τον ρώτησε. «Γιατί πιστεύω πως έχεις ταλέντο», της απάντησε. Στην αρχή φοβόταν. Σε λίγο, συνήθισε. Με τον καιρό, της άρεσε. Σήμερα, αν και παραμένει υψοφοβική, με το άλμα επί κοντώ νιώθει υπέροχα.
Για το ταλέντο της, ο προπονητής της είχε δίκιο. Αρχισε να διακρίνεται στους αγώνες ήδη από τα 11 της χρόνια. Προτού κλείσει τα 15 της, είχε πετύχει την καλύτερη επίδοση όλων των εποχών, παγκοσμίως, για την ηλικία της: 4,37 μέτρα. Η Κατερίνα ήταν ευλογημένη από παιδί, με ό,τι κι αν καταπιάστηκε. Και αυτό το κοντάρι που -κάποτε- αντίκρυζε με δέος, έμελλε να είναι το «κάρμα» της. Καθόρισε τη ζωή της, με πολλούς και διάφορους τρόπους.
Οι διακρίσεις της στον αθλητισμό, όσο ήταν μαθήτρια, της χάρισαν μια υποτροφία για σπουδές στο φημισμένο Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ, στην Καλιφόρνια των ΗΠΑ. Η Κατερίνα δεν ήθελε να αποχωριστεί την πατρίδα της, την οικογένειά της, τους φίλους της. Αλλά, στην Ελλάδα του 2009, τα πρώτα μαύρα σύννεφα είχαν, ήδη, φανεί στον ορίζοντα. Το συζήτησε με τους γονείς της, κι εκείνοι την προέτρεψαν να κάνει ακόμη ένα μεγάλο άλμα. Αυτή τη φορά, στη ζωή, όχι στον στίβο.
Η Στεφανίδη είναι ένα από τα χιλιάδες παιδιά που η κρίση έδιωξε από τη χώρα. Οταν μπήκε στο αεροπλάνο της ξενιτιάς, όλοι σκέφτηκαν πως ένα -ακόμη- σπουδαίο ταλέντο θα πάει χαμένο. Ευτυχώς, έπεσαν έξω. Η Κατερίνα είχε αγαπήσει ειλικρινά το επί κοντώ. Δεν ήταν, απλώς, το όχημά της προς την επιτυχία. Θα μπορούσε να εξαργυρώσει τη μεγάλη ευκαιρία που της είχε προσφέρει, και να το παρατήσει. Να αφοσιωθεί στη νέα της αγάπη, τη Βιολογία. Δεν το έκανε. Πάντα «έκλεβε» χρόνο για να συναντά τον παιδικό της έρωτα. Παράλληλα με τις σπουδές της, αγωνιζόταν στο επί κοντώ με τα χρώματα του Πανεπιστημίου. Δεν ήταν τόσο απλό, όσο φαίνεται. Πέρα από την αυτονόητη δυσκολία -να σπουδάζεις σε ένα τόσο απαιτητικό πανεπιστήμιο και, συγχρόνως, να κάνεις πρωταθλητισμό- υπήρχαν κι άλλες. Οταν έφτασε στις ΗΠΑ, γνώριζε τη γλώσσα σε επίπεδο lower. Αυτό σήμαινε πολλαπλάσια προσπάθεια, προκειμένου να ανταποκριθεί στα μαθήματά της. Αλλά και μοναξιά. Ατέλειωτη μοναξιά. Το πρωί πανεπιστήμιο, το απόγευμα προπόνηση, το βράδυ μόνη σε τέσσερις τοίχους. Χωρίς φιλίες και κοινωνικές συναναστροφές.
Τα μεγάλα προβλήματα άρχισαν όταν πήρε το πτυχίο της και πέρασε στην ανώτερη πίστα σπουδών: το μεταπτυχιακό στη Νευροψυχολογία. Πλέον, για να κάνει τις προπονήσεις της, έπρεπε να διανύει οδηγώντας μεγάλες αποστάσεις, να πληρώνει από την τσέπη της τον προπονητή και τις θεραπείες της, να προετοιμάζεται οπουδήποτε μπορούσε να βρει πρόσφορο έδαφος: στον δρόμο, στα δάση ή σε αυλές σπιτιών. Στις ΗΠΑ, αν δεν ανήκεις σε κάποιον αθλητικό ή πανεπιστημιακό σύλλογο, ο πρωταθλητισμός είναι πιο δύσκολος – ακόμη και απ’ όσο είναι στην Ελλάδα, με τα γυμναστήρια που μπάζουν νερά.
Αλλά, στο μεταξύ, γνώρισε τον Μίτσελ Κρίερ. Εναν αθλητή του ιδίου αγωνίσματος, που τη συμβούλευε. Τον συνάντησε στο Φοίνιξ της Αριζόνα, όπου είχε πάει για κάποιους αγώνες. Της πρότεινε να τη φιλοξενήσει στο σπίτι του, και η Κατερίνα μετακόμισε. Εγινε ο φίλος και ο προπονητής της. Περνούσαν τόσο καλά μαζί, ώστε -πολύ σύντομα- ξεπέρασαν τα όρια της φιλίας. Παντρεύτηκαν τον Μάιο του 2015 στις ΗΠΑ. Ο Μίτσελ την «απογείωσε», επειδή τόνωσε την αυτοπεποίθησή της, αλλά και κατάφερε να την κάνει να διασκεδάζει σε κάθε προπόνηση. Για την Κατερίνα, «πιο σημαντικό από την επιτυχία, είναι να νιώθεις χαρούμενος». Γι’ αυτό, όπως συχνά τονίζει στις συνεντεύξεις της, αν είχε μόνον ένα «ευχαριστώ», θα το χάριζε σ’ εκείνον. Στον σύζυγο και προπονητή της.
Τα καλοκαίρια τους είναι πάντα ελληνικά. Εκεί, στην ξενιτιά, το κορίτσι με το πλατύ χαμόγελο αγάπησε την Ελλάδα ακόμη περισσότερο. Κι έμαθε και τον Μίτσελ να την αγαπά. Γιατί, όπως έχει εξηγήσει η ίδια, «στην πατρίδα μας, όλα είναι οικεία, ανθρώπινα, φιλικά, προσβάσιμα. Κι ας μας λείπουν τα χρήματα, η οργάνωση και οι κοινωνικές δομές». Ο προγραμματισμός της, πάντως, είναι… made in USA. Γι’ αυτό προλαβαίνει τα πάντα, μέσα σε ένα 24ωρο: τον πρωταθλητισμό, την καριέρα, τη μόρφωση και το νοικοκυριό. Και της περισσεύει χρόνος, για κανένα επιτραπέζιο παιχνίδι με φίλους. Είναι ένα κορίτσι που, από παιδί, έβαζε τον πήχη πολύ ψηλά. Κι όταν περνούσε από κάτω, πείσμωνε και ξαναπροσπαθούσε. Τώρα θα πάει διακοπές, κι έπειτα θα πέσει με τα μούτρα στο διδακτορικό της, στο Πανεπιστήμιο της Αριζόνα, το οποίο παραμέλησε -εφέτος- λόγω των Ολυμπιακών Αγώνων. Δεν πειράζει, γιατί πήρε… ντοκτορά στο επί κοντώ.