«Τα συναισθήματα δεν περιγράφονται, ελπίζω να υπάρξει ανάλογη συνέχεια για την ελληνική αποστολή. Αν η ζωή μου επιτρέψει να συνεχίσω τη σκοποβολή σε αυτό το επίπεδο, θα ήθελα να πάω σε 7-8 Ολυμπιάδες» δήλωσε η Αννα Κορακάκη με το χάλκινο μετάλλιο στο λαιμό της. Η 20χρονη αθλήτρια από τη Δράμα κατέκτησε το χάλκινο μετάλλο στη σκοποβολή αεροβόλου όπλου, το πρώτο ελληνικό μετάλλιο στο Ρίο. «Το δούλευα στο μυαλό μου από καιρό, ήταν ένας αγώνας σαν όλους τους άλλους, δεν ξεκίνησα καλά, αλλά μετά ήμουν ήρεμη. Το μετάλλιο το αφιερώνω στον πατέρα και προπονητή μου και στην υπόλοιπη οικογένεια μου.»
«Οι συνθήκες ήταν και είναι δύσκολες, αλλά δεν πτοούμαι. Υπάρχουν θέματα συμπεριφοράς της Ομοσπονδίας προς εμάς» σημείωσε με παράπονα. Απευθυνόμενη προς τα παιδιά που θέλουν να κάνουν πρωταθλητισμό είπε πως οι συνθήκες είναι δύσκολες, αλλά να μην το βάζουν κάτω. «Εγώ δεν έχω στερηθεί ιδιαίτερα τη διασκέδαση μου, αλλά έχω κάνει θυσίες που πρέπει να γίνονται για να κάνω πρωταθλητισμό.»
Η Αννα λατρεύει τη σκοποβολή. Αλλά είναι απογοητευμένη από το χαμηλό ενδιαφέρον. «Μακάρι να μπορούσαν όλοι ν’ ασχοληθούν με τη σκοποβολή. Είναι το άθλημα που σε κάνει να φτάσεις το βαθμό συγκέντρωσής σου στο ανώτατο επίπεδο. Αυτό φυσικά, σε βοηθάει σε πολλούς τομείς στη ζωή σου, σε πρακτικά, καθημερινά πράγματα, εκτός αγωνιστικών χώρων. Μόνο όσοι ασχολούνται με τη σκοποβολή ξέρουν το πόσο σε ηρεμεί, το πόσο ψύχραιμο και συγκρατημένο σε κάνει. Δυστυχώς όμως, τα μικρά παιδιά που θέλουν ν’ασχοληθούν δεν είναι πολλά, όχι επειδή δεν τους αρέσει ή δεν τους ενδιαφέρει, αλλά επειδή δεν γνωρίζουν το άθλημα. Εφόσον δεν υπάρχει προβολή του αθλήματος, παρόλο που τα τελευταία χρόνια έχουμε μετάλλια σε πανευρωπαικό και παγκόσμιο επίπεδο και στον σταθερό στόχο που ανήκω αλλά και στον πήλινο, έτσι δεν υπάρχει και κίνητρο-ενδιαφέρον για τα παιδιά. Είναι κάτι που με θλίβει».
Υπάρχει ντόπινγκ στον χώρο της σκοποβολής; «Αλλου είδους ντόπινγκ. Αλλοι σκοπευτές παίρνουν αντικαταθλιπτικά χάπια για να πετύχουν την ηρεμία, άλλοι καπνίζουν μαριχουάνα πριν ρίξουν ή παίρνουν κατασταλτικά φάρμακα για να ρίξουν τους παλμούς της καρδιάς πριν από τη βολή. Εμένα μου αρκεί η χαρά της συμμετοχής! Ο χαρακτήρας μου δεν επιτρέπει τη χρήση αναβολικών! Είναι και ανόητο… Κάποια μέρα θα σταματήσω και δε θέλω να έχω καταστρέψει το συκώτι μου ή να έχω άλλες βλάβες υγείας από το ντόπινγκ. Οσοι παίρνουν, τους νοιάζει η πρόσκαιρη δόξα. Οχι εμένα.»
Πριν από δύο χρόνια η Αννα Κορακάκη είχε παραχωρήσει μία συνέντευξη στην ΕΡΑ Σπορ. Να μερικά από όσα είχε πει.
Πως ξεκίνησες τη σκοποβολή; «Ξεκίνησα μετά από προτροπή του πατέρα μου, Τάσου, ο οποίος είναι και αυτός αθλητής και μέλος της εθνικής ομάδας. Μάλιστα στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα που θα διεξαχθεί στην Ισπανία τον Σεπτέμβρη θα είμαστε μαζί. Μου πρότεινε να πάω στο σκοπευτήριο. Τον παρακολουθούσα και στις προπονήσεις του. Να πω την αλήθεια δεν με ενθουσίασε από την αρχή. Ωστόσο, όταν δοκίμασα ένιωσα μία ανεξήγητη εξοικείωση με το πιστόλι. Δεν ξέρω πως, παρόλο που ήταν η πρώτη φορά που δοκίμαζα. Ετσι ξεκίνησα τους πρώτους μου αγώνες. Οι πρώτες μου προπονήσεις ήταν πάρα πολύ ενθαρρυντικές και για μένα και για τον πατέρα μου. Ενθουσιαστήκαμε και οι δύο με την ιδέα και έτσι ξεκίνησα.»
Τι ήταν αυτό που σε γοήτευσε ωστε να ασχοληθείς με αυτό το άθλημα; «Οταν μπήκα να ρίξω ήταν τελείως διαφορετικά. Όσο βαριόμουνα να το παρακολουθήσω, τόσο όταν μπήκα μέσα άλλαξαν όλα. Γοητεύτηκα με τις πρώτες επιτυχίες. Από τον πρώτο κιόλας αγώνα, που ήμουν 12-13 χρονών και τα πήγαινα πάρα πολύ καλά. Τα νούμερά μου ήταν υψηλά και βελτιώνονταν όσο δούλευα γεωμετρικά. Σε δύο χρόνια από το ξεκίνημα μπήκα στην εθνική ομάδα και ξεκίνησα με τον πρώτο μου αγώνα, το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα που γίνεται κάθε τέσσερα χρόνια και βγήκα 8η με ατομικό ρεκόρ».
Πόσος χρόνος προπόνησης απαιτείται κάθε μέρα; «Για εμένα και για αυτά που θέλω να πετύχω, προπονούμε περίπου δυόμισι ώρες την ημέρα στο σκοπευτήριο και υπάρχει και η πίσω δουλειά, που είναι το γυμναστήριο, γιατί θέλει και πάρα πολύ φυσική κατάσταση. Πρέπει να χτίσεις το σώμα σου ακόμα και για την αναπνοή σου».
Ποια είναι η αντιμετώπιση και η αντίδραση των ανθρώπων όταν σε γνωρίζουν και μαθαίνουν ότι ασχολείσαι με την σκοποβολή; «Εχει πλάκα μερικές φορές. Ειδικά όταν ακούνε και σκοποβολή και βλέπουν και γυναίκα ρωτάνε «υπάρχει ακόμα αυτό;». Μερικοί είναι θλιβερό γιατί δεν το γνωρίζουν καν σαν άθλημα. Παρόλα αυτά όταν τους εξηγώ πως ασχολούμαι με πιστόλι, σφαίρες και στόχους, τρομάζουν. Μετά αρχίζουν τα αστεία του τύπου «να σε φοβόμαστε;».
