«Λάθος μου που δεν το ‘φερα». Ο τύπος δίπλα μου στο παγκάκι κοιτούσε την άπλα του Λυκαβηττού, κάτι «φτιαγμένα» παλιά Golf με μπουρί για εξάτμιση που έκαναν σπιναρίσματα και την κόρη του και την γυναίκα του που είχαν εξαντληθεί από την πεζοπορία και την ανάβαση. Ηταν 8.20 μ.μ. και είχαν ανέβει τα 700 μ. του λόφου για να ακούσουν τη Ζωή να μιλάει στην επέτειο του «Οχι» – μία είναι η Ζωή και ένα το «Οχι» πλέον. Ναι, έπρεπε να το είχε φέρει και αυτός το αμάξι, να μην έχει αφήσει τον άλλο τύπο να τον πείσει ότι «πιο πάνω έχει μποτιλιάρισμα» ώστε να παρκάρει στον περιφερειακό.
Δεν ήταν πολλοί που έκαναν την ίδια σκέψη. Διότι πολύ απλά δεν ήταν πολλοί αυτοί που μαζεύτηκαν το βράδυ της Τρίτης στον Λυκαβηττό για να «πουν “όχι” στα “ναι” τους» όπως είχε ζητήσει η Ζωή και έγραφαν τα μπλουζάκια των κοριτσιών που φρόντιζαν τάχα μου την χωροταξία. Δεν υπήρχε λόγος να το κάνουν.
Ποιος ανεβαίνει χωρίς αμάξι στον Λυκαβηττό; Λίγοι, μάλλον για να κάνουν τζόγκιγκ. Και ακόμα πιο λίγοι για να ακούσουν έναν κακόφωνο τύπο να προβάρει ένα τραγούδι που έλεγε: «αγρότες το δίκιο ζητάνε στο μπλόκο, παπάδες το αίμα ρουφάνε με τόκο». Αυτός ακούστηκε στις 8.31 μ.μ., όταν υποτίθεται ότι θα άρχιζε η εκδήλωση της Ζωής (που νωρίτερα είχε εγγράψει την «Πλεύση Ελευθερίας» της στον Αρειο Πάγο), με στόχο όχι τα δίκια των αγροτών και τα άδικα των παπάδων, αλλά τη μη εκποίηση του θεάτρου του Λυκαβηττού που είναι επονείδιστη μνημονιακή δέσμευση της κυβέρνησης.
Ο κόσμος δεν το έπιασε το θέμα. Ισως ότι το κάλεσμα έγινε διαδικτυακά και οι οπαδοί της Ζωής δεν το έχουν και τόσο με το Internet. Ισως το θέατρο του Λυκαβηττού να είναι πολύ αστικό για τα γούστα τoυς – πολλοί από όσους ανέβηκαν πάντως, το έκαναν με το κίτρινο σύμβολο της αστικής τάξης, το ταξί. Ισως οι περισσότεροι να μάντεψαν την ταλαιπωρία.
Διότι όλα δεν ξεκίνησαν παρά στις 9.35 μ.μ., όταν ο κονφερανσιέ κάλεσε τον ήδη κουρασμένο κόσμο να πλησιάσει την πίστα, ανήγγειλε ποιοι θα τραγουδήσουν και απάντησε στο επιτακτικό ερώτημα πέντε-δέκα μπροστινών: «Θα έρθει η Ζωή;» – «Θα έρθει και η Ζωή» είπε γελώντας κάπως αμήχανα.
Η Ζωή ήρθε, στις 10.15 μ.μ. όταν ο κόσμος είχε αρχίσει σιγά – σιγά να σπάει. Πόσο να αντέξεις τον Πασχάλη Τσαρούχα να τραγούδαει; Ή τον περίφημο «Πιτσιρίκο», ως σκιά σε παραλήρημα, να μπερδεύει το Brexit με το «Οχι» και να στέλνει από το video wall υστερικά μηνύματα αντίστασης;
Η Ελένη Βιτάλη που είπε ότι «είναι με τη Ζωή» και ένα τραγούδι – «χαρά στον Ελληνα που ελληνοξεχνά»… – το έθεσε κάπως πικρόχολα αλλά αφοπλιστικά όταν ανέβηκε στη σκηνή κατά τις 9.50 μ.μ. και αντίκρισε την ετερόκλητη ομάδα των όχι παραπάνω από 300 ανθρώπων: «Εμείς κι εμείς»…
Η Ζωή το είχε πιάσει το νόημα. «Ευχαριστώ όσους έκαναν τον κόπο να ανέβουν ως εδώ πάνω, ξέρω ότι ήταν δύσκολο», «ευχαριστώ όσους ανταποκρίθηκαν και όσους δεν ανταποκρίθηκαν», «ξεκινάμε από τα δύσκολα», «αν δεν δώσεις τη μάχη δεν θα νικήσεις ποτέ» και μετά σήκωσε την αριστερή γροθιά, για να μην ξεχνιόμαστε. «Κάποιος μου είπε ότι έκανα λάθος που σήκωσα τη γροθιά πέρυσι στο Σύνταγμα» είπε, «αλλά δεν ήταν λάθος!» φώναξε. Και ξανασήκωσε τη γροθιά. Επειτα θυμήθηκε και ότι στην πρώτη της συναυλία στον Λυκαβηττό είχε πάει να ακούσει τον Λέοναρντ Κοέν και μας ενημέρωσε ότι ήταν τότε μπροστά στη σκηνή και φώναζε «First we take Manhattan, then we take Berlin» και πως έτσι θα πορευτεί και τώρα. Και ξανασήκωσε τη γροθιά, για όσους δεν το έπιασαν το υπονοούμενο.
Είχε πάει 10.25 μ.μ. Ακόμα και οι θαυμαστές της Ζωής, όπως η Ραχήλ Μακρή που φωτογράφιζε με το κινητό της, είχαν αρχίσει να κουράζονται. Τότε εκείνη, η Ζωή, παρουσίασε τον καλλιτέχνη-έκπληξη της βραδιάς: δεν θα το πιστέψετε, αλλά ήταν ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου. Ο οποίος περιέργως πώς δεν συνοδευόταν από τους Scorpions και επέλεξε για πρώτο τραγούδι το «Τσε Γκεβάρα»… Ηταν πια αργά και η μέρα που θα ξημέρωνε δεν θα είχε και μετρό.
Ο Λυκαβηττός άρχισε πια να παραδίδεται στους τακτικούς θαμώνες του. Διότι στον Λυκαβηττό πας για πολλά πράγματα. Για μια ανάσα, για να θαυμάσεις τη θέα της Αθήνας, για να δεις τους γκάγκουρες να σπινάρουν τα χαμηλωμένα Opel τους, να μπαλαμουτιαστείς με την γκόμενα. Αλλά όπως αποδείχτηκε δεν πας για να ακούσεις τη Ζωή να κάνει support στον Νικόλα τον Αδέσποτο.