Το έχουμε ξαναπεί. Ο Νίκος Φίλης έχει μια σπάνια ικανότητα να ορίζει την ατζέντα. Είτε επειδή ex officio ασχολείται με ακανθώδη θέματα, είτε επειδή απλά επιλέγει να ασχοληθεί μαζί τους. Πριν από δύο εβδομάδες είχε κάνει τον περίφημο λόγο περί αντισυνταγματικότητας της διαδήλωσης των «Παραιτηθείτε», το περασμένο Σάββατο είχε εφεύρει τον όρο «ακραίο Κέντρο», τώρα φροντίζει να επαναφέρει στον αφρό της επικαιρότητας το ζήτημα των σχέσεων Κράτους – Εκκλησίας.
Ο υπουργός Παιδείας έδωσε συνέντευξη στα «Νέα Σαββατοκύριακο» και μίλησε για πολλά. Για την άποψή του υπέρ της απλής και άδολης αναλογικής – μια θέση που δεν συμβαδίζει με τα σχέδια του Μαξίμου. Για την κριτική που του ασκείται από την αξιωματική αντιπολίτευση – «όσοι πράττουν κάνουν και λάθη», λέει. Για το πώς θα πρέπει να εκλέγεται ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας – τάσσεται κατά του «πολιτειακού δυϊσμού», όπως λέει και εξηγεί: «Η ελληνική συνταγματική παράδοση, τουλάχιστον από τον προοδευτικό χώρο, τόνιζε την ανάγκη ενίσχυσης του κοινοβουλευτισμού και της διαλεκτικής έντασης ανάμεσα σε μορφές άμεσης και έμμεσης δημοκρατίας». Τέλος αναφέρεται στις σχέσεις Κράτους – Εκκλησίας.
Στην ερώτηση αν ο περίφημος διαχωρισμός Κράτους – Εκκλησίας είναι τελικά μόνο μια θεωρία που δεν μπορεί να εφαρμόσει καν μια αριστερή κυβέρνηση, ο κ. Φίλης απαντά:
«Είναι ένα θέμα που πρέπει να επιλυθεί χωρίς περιττούς διχασμούς και αναθέματα. Η διαμόρφωση διακριτών ρόλων μεταξύ Εκκλησίας και Κράτους αποτελεί προγραμματική δέσμευση του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και αίτημα και άλλων πολιτικών ευαισθησιών, π.χ. από τον χώρο του Κέντρου και των φιλελευθέρων. Πρόκειται για ώριμο κοινωνικό αίτημα που ανταποκρίνεται στην ανάγκη για μια σύγχρονη και δημοκρατική πολιτεία σε συνθήκες, μάλιστα, πολυπολιτισμικής πραγματικότητας. Η διαχωριστική γραμμή μεταξύ Εκκλησίας – Κράτους δεν σχετίζεται με τη θρησκευτική ελευθερία, η οποία αυτονοήτως προστατεύεται».
Ο υπουργός Παιδείας απαντά και στο γιατί οι κληρικοί μισθοδοτούνται από το κράτος και όχι από την Εκκλησία:
«Η Εκκλησία συχνά δίνει την εντύπωση ότι αποζητά την κρατική προστασία, δηλαδή ουσιαστικά λειτουργεί υπό καθεστώς κρατικής Εκκλησίας. Τα σύγχρονα κράτη έχουν λύσει και αυτό το ζήτημα στο πλαίσιο του διαχωρισμού των πεδίων δράσης Εκκλησίας – Κράτους, κάτι που πρέπει να γίνει και στη χώρα μας. Προφανώς το θέμα της μισθοδοσίας του κλήρου συναρτάται με τη γενικότερη ρύθμιση των σχέσεων Κράτους – Εκκλησίας καθώς και τη ρύθμιση της εκκλησιαστικής περιουσίας. Και τα δύο θέματα αποτελούν μέρος του διαλόγου ανάμεσα στις δύο πλευρές».