Μετά το κατόρθωμα του Ευκλείδη Τσακαλώτου και βεβαίως του Αλέξη Τσίπρα να αποδεχθούν και κατά πάσα πιθανότητα να υπογράψουν περί τα τέλη του μηνός το υπερμνημόνιο χωρίς τέλος, στο Μέγαρο Μαξίμου αναζητούν μία κίνηση που θα σηματοδοτήσει ένα νέο ξεκίνημα – όπως συνηθίζεται να λέγεται στην πολιτική αργκό, όποτε μία κυβέρνηση φθάνει στα όριά της.
Η κλασική τέτοια κίνηση είναι ο κυβερνητικός ανασχηματισμός.
Πλην όμως, στην τρέχουσα περίοδο ο κ. Τσίπρας δεν έχει την ευχέρεια που είχαν άλλοι προκάτοχοί του τα προηγούμενα χρόνια.
Παρά την φημολογία που έφερε τον κ. Τσακαλώτο να παραιτείται άμα τη υπογραφή της νέας συμφωνίας, πληροφορίες αναφέρουν ότι το θέμα αυτές τις ημέρες έχει παγώσει. Εξακολουθεί να συζητείται ότι ο υπουργός Οικονομικών εξετέλεσε μία αποστολή και τη συνέχεια θα αναλάβει άλλος, όμως ένα τέτοιο ενδεχόμενο παρουσιάζει περιπλοκές.
Η αποστασιοποίηση του υπουργού έπειτα από ένα τέτοιο «επίτευγμα» κρίνεται και στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ ως πολιτικά ατελέσφορη και άνευ σημασίας, ενώ μία τεχνητή επίκληση της αριστεροσύνης των λεγόμενων «53», δεν φαίνεται πως είναι πειστική, ειδικώς αν λάβει κάποιος υπόψη την γραμμή προπαγάνδας που έχει βαλθεί να υποστηρίζει η κυβέρνηση.
O κ. Τσίπρας φαίνεται πως θέλει μεν να κάνει το βήμα του ανασχηματισμού, αντιμετωπίζει δε σοβαρά προβλήματα και ελλείψεις του ιδίου του κόμματός του. Το σημαντικότερο από αυτά είναι η έλλειψη στελεχών έμπειρων και ικανών
Πέραν τούτου, ένα από τα στοιχεία της «εξίσωσης» παραμένει ότι οι «53» των οποίων ηγείται ο Τσακαλώτος, μπορεί να είναι η μοναδική οργανωμένη φράξια στον ΣΥΡΙΖΑ – όμως έχουν ψηφίσει τα πάντα.
Σε εκκρεμότητα παραμένει και το μεγαλεπήβολο σχέδιο της πολιτικής διεύρυνσης της κυβέρνησης. Παρά ταύτα, πρόκειται απλώς για έναν σχεδιασμό, ο οποίος φαίνεται να προσκρούει στον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ.
Οπως γίνεται σαφές σε συνομιλίες με κάποια από τα στελέχη και βουλευτές του κόμματος, μία ενδεχόμενη υπουργοποίηση προσώπων προερχομένων από το παλαιό ΠΑΣΟΚ, είτε πρόκειται για τη Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου, είτε για τον Δημήτρη Ρέππα, είτε οποιονδήποτε άλλον, θα συναντήσει αντιδράσεις. Και η λογική είναι: «εμείς σηκώσαμε τόσο βάρος και κόστος, εγκαταλείψαμε θέσεις και αρχές και θα κάτσουν άλλοι σε υπουργικές καρέκλες;».
Υπό αυτές τις συνθήκες, ο κ. Τσίπρας φαίνεται πως θέλει μεν να κάνει το βήμα του ανασχηματισμού, αντιμετωπίζει δε σοβαρά προβλήματα και ελλείψεις του ιδίου του κόμματός του. Το σημαντικότερο από αυτά είναι η έλλειψη στελεχών έμπειρων και ικανών να φέρουν σε πέρας την δυσκολότερη φάση διακυβέρνησης της χώρας – κάτι που ομολογείται ακόμη και από υπουργούς της παρούσας κυβέρνησης.
Τώρα που κατά τα φαινόμενα η φάση διαρκούς διαπραγμάτευσης τελειώνει και η χώρα θα πρέπει είτε να αποφύγει τον κόφτη – ή μάλλον την δημοσιονομική και πολιτική δαμόκλειο σπάθη της αυτόματης περικοπής δαπανών – είτε να νιώσει την πρωτόγνωρη εμπειρία της εφαρμογής του 4ου μνημονίου, η πολιτική λειψανδρία μπορεί να αποδειχθεί καθοριστική παράμετρος.