Η συγκέντρωση τελείωσε όταν έπεσε η πρώτη μολότοφ προς την πόρτα της «Μεγάλης Βρετανίας». Εφυγε από τα χέρια ενός αγοριού με βερμούδα και μαντήλα στο πρόσωπο.
Οχι πώς ταράχτηκε κανείς ιδιαίτερα. Οι αστυνομικοί σήκωσαν τις ασπίδες και οι πολίτες τα κινητά. Ενα ζευγάρι τουριστών έβγαλε selfie. H απάντηση ήρθε από μία χειροβομβίδα κρότου-λάμψης. Σαν να βλέπεις τένις. Σερβίρει ο Μάρεϊ, απαντάει ο Ναδάλ.
Τα αγόρια ήταν στην κάτω πλατεία. Οι αστυνομικοί μπροστά από τα ξενοδοχεία. Με διπλή ζώνη άμυνας. Τα αγόρια άρχισαν να πετάνε κάτι τραπεζοκαθίσματα, μαζί με πέτρες. Προφανώς επρόκειτο για αντιπερισπασμό. Διότι την ίδια στιγμή, δύο από αυτούς ανέβηκαν τα σκαλιά, βγήκαν στην καρδιά της συγκέντρωσης και πέταξαν μολότοφ προς τους αστυνομικούς και όσους είχαν την ατυχία να βρίσκονται δίπλα τους, στη συμβολή Β. Σοφίας και Αμαλίας. Τα ΜΑΤ κινήθηκαν εναντίον τους. Το ΠΑΜΕ έκανε πίσω με την ακρίβεια της μακεδονικής φάλαγγας. Τα ΜΑΤ χτύπησαν αδιακρίτως –το κατάλαβαν αυτό στο μπλοκ της Λαϊκής Ενότητας. Η Αμαλίας, μπροστά στον Αγνωστο Στρατιώτη, άδειασε σε δευτερόλεπτα. Βήμα προς τα πίσω και το κινητό μπροστά, να καταγράφει.
«Ρε, δημοσιογράφοι, μην πάτε γυρεύοντας, θα φάτε το κεφάλι σας» είπε ένας αστυνομικός. Το έφαγε, όντως, ο πιο αναγνωρίσιμος, ο Γιώργος Σαραντάκος που δέχθηκε επίθεση από ανώνυμες «κότες» που είχαν σκεπάσει το πρόσωπο με κράνη και κουκούλες.
Επεσαν μερικές μολότοφ. Εσκασαν και οι κρότου λάμψης. Μύρισαν και τα χημικά. Ομως όλα έγιναν λες και ακολουθούσαν κάποια τελετουργία, ένα εθιμοτυπικό. Και έγιναν αργά, χωρίς άγχος, σαν μία διαδικασία που όφειλε να διευθετηθεί. Δεν ήταν ένα μεγάλο συλλαλητήριο. Δεν το έλεγες και μικρό, όμως σε καμία περίπτωση δεν είχε τον όγκο που η περίσταση θα απαιτούσε. Οι λόγοι, βέβαια, είναι προφανείς: εκείνοι που καβάλησαν το κύμα της διαμαρτυρίας ήταν την ίδια ώρα στα υπουργικά έδρανα, παίζοντας με τα κινητά τους. Η σημερινή αντιπολίτευση δεν έχει μηχανισμούς, παράδοση και αντανακλαστικά κινητοποιήσεων. Τι να σου κάνει το ΚΚΕ; Ομως ο κυριότερος λόγος είναι άλλος: η κόπωση.
Εξι χρόνια τώρα οργώθηκαν οι δρόμοι, αλλά μόνο αγκάθια φυτρώνουν. Ακόμα και αν έχει μείνει φωνή, δεν απέμεινε ελπίδα.
Τι κόσμος κατέβηκε στο Σύνταγμα; Α, ήταν ένα περίεργο κράμα. Κάτι από ελεύθερους επαγγελματίες, λίγο από «γραβάτες», Κούρδοι και αρκετοί από τους συνεπείς των συγκεντρώσεων, δηλαδή η Αριστερά που παραμένει στους δρόμους. Ηταν, άλλωστε, μία δύσκολη μέρα για τα κινήματα. Το πρωί γιόρτασαν την Πρωτομαγιά. Ε, λοιπόν, η εικόνα του πρωινού ήταν θλιβερή. Και είναι να απορείς για ποιο λόγο δεν συνενώθηκαν οι εκδηλώσεις σε μία μεγάλη, το απόγευμα. Κυριακή πρωί και οι τουρίστες φωτογράφιζαν ολιγομελή μπλοκ να περνάνε μπροστά από τη Βουλή λες και επρόκειτο για μαθητές που παρελαύνουν από υποχρέωση. Λίγοι άνθρωποι και έξω από την ΕΣΗΕΑ. Και μιλάμε για έναν κλάδο που χάνει το επαγγελματικό του Ταμείο. Ομως να, τι σχέση έχει το «Εβαλε ο Θεός σημάδι παλικάρι στα Σφακιά» με το αγγελιόσημο; Κάτι χάνουμε.
Πάντα όμως, μα πάντα, θα στέκομαι με σεβασμό και περιέργεια όπου διαδηλώνει ο Παναγιώτης ο Λαφαζάνης. Θα μπορούσε να είναι μέσα στη Βουλή, να εισπράττει τον μισθό και να ταΐζει τη συνείδηση του. Ηταν όμως έξω, υπακούοντας στα συνθήματα που έδινε ένας νεαρός: «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη». Λάθος. Νόμος είναι αυτό που ψηφίζουν στη Βουλή. Και εκεί ψήφισαν τα μέτρα.
Που λέτε μπήκα και στη Βουλή, περιμένοντας να αισθανθώ την ένταση, την οξύτητα του πολιτικού πνεύματος. Σιγά τα αυγά. Μάλλον σιγά τη Χρυσή Αυγή. Ακόμα και όταν ο Λαγός έκανε επίδειξη του κοινοβουλευτικού του ήθους, η Βουλή χάζευε. Αλλοι ήταν στο καφενείο σε πηγαδάκια, στα κομματικά γραφεία, βόλτα στα δημοσιογραφικά. Ο Μητσοτάκης έκανε πάλι χρήση Αρκά, χαρακτήρισε «ψεύτη» τον Πρωθυπουργό. Ο Καμμένος επάλειψε το βήμα με πολιτικό λίπος. Ο Θεοδωράκης τους έκανε κάποιες προτάσεις. Ο Λεβέντης τους έκανε να παίζουν με τα κινητά, ενώ ο Τσίπρας χαμογελούσε με συμπάθεια. Μία κυρία μασούσε τσίχλα. Στο τέλος ο Πρωθυπουργός μας είπε ότι τα μέτρα που παίρνει είναι καλά και δίκαια. Ε, και;
Μάθαμε κάτι; Κάναμε έστω και ένα βήμα μπροστά; Οχι. Σκάψαμε πιο βαθιά την τρύπα μέσα στην οποία έχουμε πέσει.
Εφυγα από την Πλατεία Συντάγματος σκεπτόμενος ότι είναι πολλά αυτά που δεν κάνουμε καλά.
Δεν παράγουμε πολιτική, αλλά διεκπεραιώνουμε αποφάσεις με στείρους μονολόγους και θλιβερούς χειροκροτητές. Μίλησαν 105 βουλευτές και 15 υπουργοί. Διαφορετικές πραγματικότητες και αλήθειες συγκρούστηκαν με αρνήσεις. Μετά τη ψηφοφορία η ζωή μας έγινε χειρότερη. Δεν ήταν η πρώτη φορά. Ούτε και η τελευταία. Θα το ζήσουμε και πάλι.
Στη Βουλή θα ψηφίζουν. Και στην πλατεία θα φωνάζουν οι ονειροπόλοι, οι απελπισμένοι, οι ιδεοληπτικοί, οι επαγγελματίες, τέλος πάντων όσοι αρνούνται να δεχθούν την πραγματικότητα. Είναι το μαρτύριο του Σισύφου. Απλώς είμαστε πια ο βράχος.
(Μία κυρία διαδηλώνει με πρωτότυπο τρόπο απέναντι από τη Βουλή)