Τελικά γιατί έγινε το 2ο συνέδριο του Ποταμιού; Μήπως για να επανεκλεγεί άνετα ο Σταύρος Θεοδωράκης; Ή για να βάλει υποψηφιότητα απέναντί του ο Παύλος Ελευθεριάδης; Ή για να πει ο Σπύρος Λυκούδης ότι θα πρέπει το Ποτάμι να πρωταγωνιστήσει στη συγκρότηση ενός νέου πόλου ανάμεσα στη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ. Μήπως για να ασκήσει κριτική ο Χάρης Θεοχάρης για τα τρία Ποτάμια και στον Σταύρο Θεοδωράκη για έλλειψη συλλογικότητας και να στραφεί πρός τα Δεξιά; Αραγε για να ακουστούν, ενώπιον του κομματικού ακροατηρίου, οι διιστάμενες απόψεις στο εσωτερικό του για το αν θα πρέπει το Ποτάμι να συνεργαστεί με το ΠΑΣΟΚ και τις άλλες δυνάμεις της Κεντροαριστεράς ή να ακολουθήσει το φιλελεύθερο δρόμο προς τη ΝΔ; Ή για να διατυπώσουν ο Γκι Φέρχοφσταντ και ο Τζιάνι Πιτέλα τις δυο αντιλήψεις που επικρατούν στην Ευρώπη για το Προσφυγικό;
Το συνέδριο έγινε γι όλα αυτά και για ορισμένα σημαντικά που θα φανούν το επόμενο επόμενο διάστημα. Μπορεί να μην παρήγαγε κάποιο σημαντικό πολιτικό γεγονός υπό την έννοια ότι θα επιρρεάσει τις άμεσες πολιτικές εξελίξεις, όμως άφησε θετικό αποτύπωμα.
Το ότι για παράδειγμα η τριήμερη διαδικασία εξελίχθηκε σε βήμα για να μιλήσουν οι πολιτικοί αρχηγοί των κομμάτων της αντιπολίτευσης (Κυριάκος Μητσοτάκης και Φώφη Γεννηματά) και δυο πρώην Πρωθυπουργοί (Κώστας Σημίτης και Γιώργος Παπανδρέου) δεν το λες καθόλου λίγο. Πρόκειται για σαφή ένδειξη πως όλοι ψάχνονται για το τι θα πρέπει να γίνει με κοινή την παραδοχή ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει φέρει τη χώρα προ δραματικού αδιεξόδου.
Ακόμη και το γεγονός ότι οι Μητσοτάκης, Γεννηματά και Θεοδωράκης είχαν στο περιθώριο του συνεδρίου το Σάββατο μια σύντομη συζήτηση για το επικείμενο συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών και την «καθυστέρηση» που παίζει ο Αλέξης Τσίπρας, πιστώνεται στα θετικά της συνεδριακής διαδικασίας, καθώς αξιοποίησαν την παρουσία τους για να διαμορφώσουν κοινή στάση – ήταν το Εκθεσιακό Κέντρο του Περιστερίου ο τόπος και η ευκαιρία για ένα μίνι συμβούλιο πολιτικών αρχηγών.
Η ατμόσφαιρα στο Περιστέρι μολονότι ορισμένα διαστήματα ήταν υποτονική και κοινότοπη, όπως συμβαίνει στα κομματικά συνέδρια, είχε στιγμές ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες. Κατ’ αρχήν το Σάββατο το μεσημέρι με τις ομιλίες των πολιτικών αρχηγών και των πρώην πρωθυπουργών και την δυσαρέσκεια αποχώρησης του Βασίλη Λεβέντη γιατί δεν προηγήθηκε στον χαιρετισμό του από τον Κώστα Σημίτης.
«Δεν υπάρχουν τρία Ποτάμια. Υπάρχει ένα Ποτάμι και ή “είσαι” ή “δεν είσαι”. Δεν μπορείς να απολαμβάνεις τα προνόμια του “είσαι” και τη δημοσιότητα του “δεν είσαι”»
Ο κ. Μητσοτάκης προχώρησε σε πολιτικό άνοιγμα στο Ποτάμι αναγκαίο για τη στροφή του πρός το Κέντρο. Ο κ. Σημίτης χειροκροτήθηκε περισσότερο απ’ όλους όταν ανέβηκε στο βήμα. Ξαφνιάστηκαν όμως αρκετοί σύνεδροι όταν ευθέως πρότεινε το Ποτάμι να συμβάλλει με τις υπόλοιπες δυνάμεις για τη διαμόρφωση «ενός τρίτου πόλου ανάμεσα στη ΝΔ και την παράλογη και δίχως έρμα Αριστερά». Ισως γιατί δεν ήθελαν να πιστέψουν ότι θα τους προέτρεπε να κουβεντιάσουν για συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ και τη Δημοκρατική Συμπαράταξη. Πάντως έδειξε τον δρόμο…
Φαίνεται προς τα εκεί να κοιτάζει και ο Σταύρος Θεοδωράκης αν και το πρώτο βήμα του ήταν λίγο σφιγμένο. Πρότεινε το φόρουμ διαλόγου, Κοινοβούλιο του Κέντρου, περιγράφοντας ποιους θα ήθελε. Το ποιοι όμως θέλουν και θα ανταποκριθούν θα φανεί τις επόμενες εβδομάδες.
Επίσης στα θετικά αξιολογείται και η παρέμβαση του κ. Παπανδρέου που είπε να κάτσουν όλοι να συζητήσουν γύρω από ένα τραπέζι χωρίς προαπαιτούμενα και προσυμφωνίες, όπως και της κυρίας Γεννηματά που ζήτησε από το Ποτάμι να πει το μεγάλο «Ναι» για τη δημιουργία ενός τρίτου πολιτικού πόλου.
Μάλλον την πιο σοφή κουβέντα να την είπε στο Ποτάμι, ο Θανάσης Θεοχαρόπουλος. «Προσέξτε γιατί και η ΔΗΜΑΡ τα ίδια μυαλά είχε όπως εσείς, πριν από 2,5 χρόνια, όταν είχε τα κλειδιά των πολιτικών εξελίξεων στα χέρια της και η εξέλιξη είναι γνωστή» μπορεί να αποδοθεί η συμβουλή του.
Τους χαμηλούς τόνους ανέβασε, μάλλον για λόγους πολιτικής ανασφάλειας, ο Χάρης Θεοχάρης. Προκάλεσε αίσθηση με την αναφορά του για «τρία Ποτάμια»: Των απογοητευμένων που έφυγαν, των εθελοντών που παραμένουν και της Σεβαστουπόλεως – ευθεία βολή στον κ. Θεοδωράκη. Οπως ήταν φυσικό δέχθηκε οξεία κριτική από πολλούς που τον διαδέχθηκαν στο βήμα και φυσικά από τον επεκλεγέντα επικεφαλής του Ποταμιού ο οποίος του απάντησε ότι το Ποτάμι ήταν και παραμένει ένα. «Δεν υπάρχουν τρία Ποτάμια. Υπάρχει ένα Ποτάμι και ή “είσαι” ή “δεν είσαι”. Δεν μπορείς να απολαμβάνεις τα προνόμια του “είσαι” και τη δημοσιότητα του “δεν είσαι”», ήταν η φαρμακερή του απάντηση.
Ο κ. Θεοδωράκης επενεξελέγη επικεφαλής του Ποταμιού καθώς έλαβε ποσοστό 88,16%, ενώ ο Παύλος Ελευθεριάδης συγκέντρωσε το 11,84% των ψήφων. Υπήρξαν και 20 λευκά. Αναμενόμενο. Αλλωστε όλοι αναγνώρισαν ότι με τη δική του «τρέλα», ξεκίνησε το Ποτάμι.
Μεμονωμένα πυρά συγκέντρωσαν και οι βουλευτές του Ποταμιού καθώς θεωρήθηκε από ορισμένους ότι φέρουν την ευθύνη για τη μείωση της επιρροής του κόμματος και ακολουθούν προσωπική στρατηγική. Κάποιοι έπρεπε να γίνουν «σάκκοι του μποξ» για να εκτονωθεί η αγωνία για το αύριο.
Αξιοσημείωτο γεγονός ήταν ο διάλογος ανάμεσα στον Φέρχοφσταντ και τον Πιτέλα με τους νεολαίους συνέδρους. Κυριάρχησε το Προσφυγικό χωρίς να λείψει και η κριτική στον Αλέξη Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ από τον πρώην βέλγο πρωθυπουργό. Φάνηκαν καθαρά οι ιδεολογικές διαφορές και οι χωριστές αντιλήψεις για τα μείζονα ζητήματα της Ευρώπης. Από τη μια η αυστηρή φιλελεύθερη προσέγγιση του Φέρχοφστατ, να κλείσουν τα σύνορα και να γίνει αυστηρός έλεγχος σε όσους πρόσφυγες τα περνούν καθώς και η προειδοποίηση ότι μπορεί να ξανέχουμε προβλήματα λόγω της απροθυμίας του Αλέξη Τσίπρα να εφαρμόσει τα συμφωνηθέντα στο τρίτο Μνημόνιο. Από την άλλη η σοσιαλιστική αλληλεγγύη του κ. Πιτέλα για το απαράδεκτο του κλεισίματος των συνόρων από ορισμένα ευρωπαϊκά κράτη και η ουμανιστική αναγκαιότητα περίθαλψης των προσφύγων.
Το συνέδριο του Ποταμιού είχε και καινοτομίες. Η κυριότερη ήταν ο ηλεκτρονικός τρόπος ψηφοφορίας με τη χρήση εφαρμογής από tablet η κινητό. Τα αποτελέσματα βγήκαν γρήγορα χωρίς παρατράγουδα και αμφισβητήσεις. Εστω κι αν 300 και πλέον σύνεδροι από τους 1.200 τελικά δεν ψήφισαν…