Γυναίκες μόνες. Σιωπηλές. Το γυμνό τους σώμα περιμένει το βλέμμα του θεατή για να τις ντύσει. Γύρω τους τοίχοι παλιοί, ξεφλουδισμένοι, με έντονα τα ίχνη της εγκατάλειψης, σύντροφοι αυτών των γυναικών που συχνά με τη στάση τους μοιάζουν κι εκείνες να έχουν παραιτηθεί. Είναι οι μούσες του Γιώργου Ρόρρη, ενός από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της σύγχρονης παραστατικής ζωγραφικής στην Ελλάδα. Και συναντώνται για πρώτη φορά όλες μαζί -28 στο σύνολό τους- μαζί με πέντε ακόμη έργα του καλλιτέχνη, τα οποία ανήκουν στη συλλογή του δικηγόρου Σωτήρη Φέλιου.
«Ζωγραφίζω σημαίνει ερωτεύομαι την ύλη και προσπαθώ να τη μεταπλάσω. Δεν σημαίνει ότι έχω ωραίες ιδέες. Προσπαθώ να ενεργοποιήσω το χώμα. Να το κάνω να με συγκινήσει συμμετέχοντας εν σώματι στη διαδικασία. Μέσω του χεριού μου, του αγκώνα μου, του καρπού μου, της κίνησης του σώματός. Ζωγραφική σημαίνει προσφορά σώματος. Είναι μια τέχνη της σιωπής», λέει ο 52χρονος ζωγράφος. «Προσπαθώ μέσω της όρασης να απευθυνθώ στο νευρικό σύστημα του θεατή. Σκοπός μου είναι φτιάξω κάποιες εικόνες που να έχουν την δύναμη να παραμείνουν στη μνήμη», σχολιάζει τον τρόπο που αντιμετωπίζει ο ίδιος την τέχνη με αφορμή την έκθεση αυτή που ανοίγει για το κοινό την Τετάρτη, 3 Φεβρουαρίου, στον εκθεσιακό χώρο «Φωκίωνος Νέγρη 16».
Είναι μια έκθεση που επέχει ρόλο μικρής αναδρομής σε όλο το έργο του ακολουθώντας μια χαλαρή χρονολογική πορεία. Κύριος στόχος της είναι να αναδείξει τις κοινές αναζητήσεις που διατρέχουν όλη τη θεματική του καλλιτέχνη και αποτελούν τα βαθύτερα γνωρίσματα της ζωγραφικής του: τα πρώιμα εσωτερικά, τα πρώτα αστικά και αγροτικά τοπία, τις νεκρές φύσεις, τον κόσμο του εργαστηρίου, το ντυμένο και το γυμνό μοντέλο, την προσθήκη των τελάρων στο αρχικό τελάρο του κάθε πίνακα, τη σημασία του χώρου, την πίστη στον ρεαλισμό και παράλληλα την σχέση με την αφαίρεση, την απόδοση του ορατού μέσα από μια ψυχική ενόραση που υπερβαίνει το πεδίο της πραγματικότητας. Ολα αυτά αποτελούν μερικές από τις πτυχές του έργου του Γιώργου Ρόρρη στις οποίες επικεντρώνεται η έκθεση την οποία επιμελείται η ιστορικός τέχνης Ελισάβετ Πλέσσα και έχει σχεδιάσει αρχιτεκτονικά ο Σταμάτης Ζάννος.
«Θα διακινδυνεύσω μια σκέψη: η γυναικεία παρουσία στο έργο του Ρόρρη είναι η αφορμή, ο σπινθήρας, το ερέθισμα για να ζωγραφίσει. Η ζωγραφικότητα ως μνήμη, ως εμπειρία, ως περιπέτεια και ως τεχνική είναι το μοναδικό, το ιδανικό μοντέλο για τον ζωγράφο. Κι αυτή η ζωγραφικότητα εκκινεί από την υπαρκτή καταγεγραμμένη ζωγραφική για να αγγίξει, να κρυφτεί, να αποσυντεθεί στην πιθανή, στην ενδεχόμενη ζωγραφική, τη ζωγραφική που ονειρεύεται τον εαυτό της ως ζωγραφική», επισημαίνει στο κείμενο του δίγλωσσου (ελληνικά-αγγλικά) εικονογραφημένου καταλόγου που συνοδεύει την έκθεση, ο συγγραφέας, Μισέλ Φάις.
«Αν πορτρέτο είναι η πάλη με την απόδοση του ορατού ενάντια στη φθορά του χρόνου, τότε στο έργο του Ρόρρη όλα είναι πορτρέτο, μια και γι’ αυτόν ο ζωγράφος είναι διερμηνέας του ορατού. Μοντέλα του δεν είναι μόνο οι ανθρώπινες μορφές που ποζάρουν στη σκηνή του εργαστηρίου του. Μοντέλο του Ρόρρη είναι ό,τι ακινητοποιεί η ματιά του και το φέρνει πρωταγωνιστή στο τελάρο του», γράφει η Ελισάβετ Πλέσσα. Και αν η «εξομολόγηση» του καλλιτέχνη, αλλά και η εμπεριστατωμένη ανάλυση της ιστορικού τέχνης μας επιτρέπουν να κοιτάξουμε σε βάθος το έργο του Γιώργου Ρόρρη, ποια είναι άραγε η άποψη του Σωτήρη Φέλιου, ο οποίος γνώρισε τον ζωγράφο ενώ είχε ήδη αποκτήσει ένα έργο του; «Ο Γιώργος δεν έκρινε κανένα. Αντίθετα κατανοούσε τον καθένα. Είναι ένας διανοούμενος που δεν κάνει τον διανοούμενο. Δείχνει το έργο του κι αποφεύγει να δείχνει το πρόσωπό του. Εμπιστεύεται το μυαλό του και τα χέρια του. Ο πίνακας του Ρόρρη αποκαλύπτει τον Ρόρρη», λέει ο γνωστός δικηγόρος και συλλέκτης που έχει στην κατοχή του μερικά από τα εμβληματικότερα γυμνά τα οποία βγήκαν από τον χρωστήρα του καλλιτέχνη.
Ο Γιώργος Ρόρρης στο πλαίσιο της έκθεσης που θα διαρκέσει έως τις 27 Μαρτίου θα πραγματοποιήσει τρεις ξεναγήσεις το Σάββατο, 13 Φεβρουαρίου στις 12.30 μ.μ., το Σάββατο, 27 Φεβρουαρίου στις 12.30 μ.μ. και την Κυριακή, 20 Μαρτίου στις 12.30 μ.μ.