Είναι το πρόσωπο που τελικά, καθένας από τους λάτρεις του «Αρχοντα των Δαχτυλιδιών» μπορεί να φανταστεί ως κομμάτι της πιο παραμυθένιας τριλογίας που έχει περάσει από τη μεγάλη οθόνη. Ο Ντέιβιντ Μπάουι ήταν ένας τραγουδιστής που έδινε τα καλύτερα σόου, τόσο on stage όσο και σε μαγνητοσκοπημένα και προσεκτικά σκηνοθετημένα βίντεο. Ως καλλιτέχνης μαγνητιζόταν από το σύμπαν και έγραφε μυστηριώδεις στίχους για απόκοσμα πλάσματα, ενώ παράλληλα διέθετε ένα πρόσωπο με άρτια χαρακτηριστικά, κοφτές γωνίες και ένα σώμα με εκθαμβωτικές ιδιότητες χαμαιλέοντα. Κομμένος και ραμμένος για τον μυθικό κόσμο του συγγραφέα του «Αρχοντα των Δαχτυλιδιών», Τζ. Ρ. Ρ. Τόλκιν.
Απ’ ότι φαίνεται, αυτό που δεν πέρασε από το μυαλό των πιστών του Ντέιβιντ Μπάουι όλα αυτά τα χρόνια, είχαν σκεφτεί πολύ σοβαρά οι υπεύθυνοι του κάστινγκ της τριλογίας, προτού γυρίσουν την πρώτη ταινία «Αρχοντας των Δαχτυλιδιών: Η συντροφιά του δαχτυλιδιού», το 2001.
Λίγες μόνο μέρες αφ’ ότου έφυγε από τη ζωή ο μεγάλος σταρ της ροκ μουσικής, στα 69 του έτη, ο Ντόμινικ Μόναχαν – ο Μέριαντοκ «Μέρι» Μπράντιμπακ για τους οπαδούς του «Αρχοντα», ή Τσάρλι για τους φαν της τηλεοπτικής σειράς «Lost»- υπενθυμίζει και επιβεβαιώνει τις φήμες που είχαν κυκλοφορήσει για μία «αποτυχημένη» οντισιόν του Μπάουι για έναν ρόλο στην αρχή της κινηματογραφικής τριλογίας.
Ο άγγλος ηθοποιός που υποδύθηκε έναν από τους χαριτωμένους φίλους του Φρόντο εξηγεί: Βρισκόταν στο Hubbard’s, το πρακτορείο κάστινγκ στο Λονδίνο, και είχε μόλις περάσει από την οντισιόν για τον ρόλο του χόμπιτ. «Ο Τζον Χάμπαρντ μου είπε να περιμένω 5 με 10 λεπτά, μέχρι να μου πούνε πώς τα πήγα και να μου δώσουν πληροφορίες». Σε αυτά τα δέκα λεπτά είδε με τα ίδια του τα μάτια τον Λευκό Λεπτό Δούκα. «Υπέγραψε και μπήκε μέσα. Υποπτεύομαι ότι έκανε οντισιόν για τον ρόλο του Γκάνταλφ (ο γηραιός μάγος που κατευθύνει τον Φρόντο, τον ήρωα της τριλογίας). Δεν μπορούσα να σκεφτώ κάποιον άλλο ρόλο για τον οποίο θα προτεινόταν», δήλωσε ο ηθοποιός στη Huffington Post, στις 27 Ιανουαρίου.
Ο Ντόμινικ Μόναχαν, ως μέλος της «συντροφιάς των δαχτυλιδιών» και ως ηθοποιός της κινηματογραφικής παραγωγής που έχει παραμείνει ένα από τα μεγαλύτερα blockbuster στην ιστορία του κινηματογράφου, κάτι ξέρει, αλλά πολλοί θα διαφωνούσαν. Το στιλ του βρετανού μουσικού, η ομορφιά του, η φωνή του και το απροσδιόριστο, πολλές φορές, φύλο του, δεν ταιριάζουν στον ρόλο που τελικά, δικαίως, δόθηκε στον Ιαν ΜακΚέλεν. Ούτε είναι εύκολο να φανταστεί κανείς τον Μπάουι κρυμμένο πίσω από μία μακριά γενειάδα και γκρι –ή λευκά, αναλόγως το νούμερο της ταινίας- ρούχα που παραπέμπουν σε ράσα.
Ο κόσμος του Τόλκιν περιέχει πολλά είδη πλασμάτων. Η οικογένεια του Μπάουι είναι σίγουρα τα ξωτικά. Και, όπως αναφέρει ο Guardian, ως ξωτικό είχε φανταστεί και ο σκηνοθέτης Πίτερ Τζάκσον τον τραγουδιστή. Και εκείνος, σύμφωνα με φήμες, ήθελε πολύ έναν ρόλο στην ταινία. Φανταστείτε τον Ντέιβιντ Μπάουι με τριγωνικά αυτιά, πούδρα στο πρόσωπο και μάτια να λάμπουν. Ενας Λεπτός Λευκός Δούκας στον ρόλο του Ελροντ, του λόρδου των ξωτικών του Ρίβεντελ. Ο Μπάουι, άλλωστε, είχε πρόσφατη εμπειρία, και ως ηθοποιός και ως γκόμπλιν -ξαδελφάκι του ξωτικού- και μάλιστα ως βασιλιάς των Γκόμπλιν, ντυμένος με κολάν, στην ταινία «Λαβύρινθος», του Τζιμ Χένσον.
Και τελικά; Τελικά το ένστικτο του σκηνοθέτη Πίτερ Τζάκσον τον έπεισε να αποφύγει τους μεγάλους σταρ που ενδεχομένως θα «καπέλωναν» με την παρουσία τους το κινηματογραφικό έπος και να επιλέξει πιο ανερχόμενους καλλιτέχνες . «Αυτοί είναι διάσημοι, διάσημοι χαρακτήρες, που έχουν αγαπηθεί για περισσότερα από 50 χρόνια», είχε δηλώσει το 2001, ο σκηνοθέτης για τους ήρωες του βιβλίου που ανέλαβε να μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη. «Η συνύπαρξη διάσημων, αγαπημένων χαρακτήρων και διάσημων σταρ είναι κάπως άβολη».
Γι’ αυτό και ο αρχηγός των ξωτικών του Ρίβεντελ, ενσαρκώθηκε από τον αυστραλό Χιούγκο Γουίβινγκ και για τον ίδιο λόγο βρέθηκαν στις ταινίες ο Μόναγκχαν και ο ανερχόμενος, τότε, Ορλάντο Μπλουμ. Και κάπως έτσι, ο Ντέιβιντ Μπάουι ως ένα ξωτικό στον κόσμο του Τόλκιν θα παραμείνει ένα μεγάλο, φανταχτερό ερωτηματικό στη φαντασία των εκατοντάδων χιλιάδων οπαδών του «Αρχοντα», ή της ροκ μουσικής.