Ο ελληνισμός διατηρεί προαιώνια σχέση με το υγρό στοιχείο. Δεν είναι μόνο το μπλε του πελάγου που χρωμάτισε τη σημαία μας, ούτε τα βάθη των οριζόντων που πάντα γοήτευαν το ανήσυχο ελληνικό πνεύμα. Είναι και εκείνες οι τρικυμίες εν κρανίω που τρελαίνουν την πυξίδα μας και τα ναυάγια στα άγρια νερά της ιστορίας. Είναι, αν θέλετε, που συχνά πελαγώνουμε, τα κάνουμε θάλασσα και, εν τέλει, πνιγόμαστε σε μια κουταλιά νερό. Ορθώς, λοιπόν, ανήμερα των Θεοφανείων, η πολιτική ηγεσία συμμετέχει στην παράκληση προς το θείο για ήρεμα νερά και καλή φώτιση. Αφού η επίκληση της λογικής δεν αρκεί, το μεταφυσικό είναι η μοναδική εναπομείνασα καταφυγή.
Συντροφιά με αυτές τις σκέψεις πέρασα μπροστά από το γνωστό άγημα-χορωδία Ευέλπιδων που είχε παραταχθεί επί της οδού Σκουφά, στον ιερό ναό του Αγίου Διονυσίου του Αρεοπαγίτου. Δεν αποτόλμησα selfie και στάθηκα, με συστολή, δίπλα στη μαρμάρινη σκάλα. «Είστε συνάδελφος;» με ρώτησε ένας ψηλός, νεαρός, όμορφος αστυνομικός. Του έδειξα τη δημοσιογραφική ταυτότητα και ήμουν έτοιμος να του εξηγήσω πώς, όντως, κατά περιόδους, είναι δύσκολο να διακρίνεις τον αστυνομικό από το δημοσιογράφο. Όμως σήμερα το πρωί αυτό ήταν μία εύκολη δουλειά. Εξω από τον ιερό ναό υπήρχαν δεκάδες αστυνομικοί με στολή ή πολιτικά. Ολοι τους ψηλοί, ευθυτενείς, με ζηλευτό παράστημα. Ακόμα και οι αστυνομικίνες, κούκλες και αυτές. Και οι της ασφάλειας υψηλών προσώπων κομψοί, κομψότατοι, με ελάχιστες εξαιρέσεις που σε έκαναν να απορείς αν ανοίγουν την πόρτα στον Παυλόπουλο ή στην Πάολα. Εμπειροι οι περισσότεροι άνδρες, πλην όμως, υπήρχαν και κάποιοι με κρίσιμες απορίες. «Πότε δίνω επ’ ώμου;» ρωτούσε ένας ανθυπολοχαγός του στρατού τον λοχαγό του. «Δίνε ότι δίνει και ο άλλος στο άγημα να είσαι ήσυχος» του απάντησε ο ανώτερος. Και το άγημα υποδέχεται σε στάση προσοχής τους επισήμους. Οι απαραίτητοι εκπρόσωποι των κομμάτων, η Φώφη ως πολιτικός αρχηγός, ο Φίλης ως αρμόδιος υπουργός, η Κουντουρά ως εξαίσιο παράστημα, ο Κικίλιας ως εκπρόσωπος της ΝΔ, η Ντόρα ως κοσμική κυρία. Μέχρι που έρχεται ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Το άγημα ηλεκτρίζεται. Αποδίδει τιμές και ψάλει, ταυτοχρόνως, τον εθνικό ύμνο. Οι της ασφάλειας του Προέδρου εποπτεύουν το χώρο με βλέμμα που έχουν δει σε ταινίες με Λευκό Οίκο. Και μπαίνουμε μέσα στην εκκλησία. Το άγημα έμεινε, φυσικά, έξω.
Ποιοι είναι οι άνθρωποι που παρακολουθούν μία επίσημη δοξολογία; Πάντα ήθελα να το μάθω. Ποιοι είναι εκείνοι που σηκώθηκαν σήμερα, έβαλαν τα καλά τους και πήγαν να εκκλησιαστούν μαζί με τον Προκόπη Παυλόπουλο; Καλοντυμένες κυρίες, μεσόκοπα και ηλικιωμένα ζευγάρια, μία-δύο οικογένειες. Ρώτησα έναν από αυτούς τους ανθρώπους. «Είμαστε άνθρωποι της γειτονιάς και θεωρούμε χαρά και υποχρέωση να λάβουμε μέρος σε έναν επίσημο εορτασμό που λαμβάνει χώρα δίπλα στο σπίτι μας.» Το βρήκα εστέτ.
Που ταξιδεύει το μυαλό των επισήμων κατά τη διάρκεια μίας δοξολογίας;
Σε μία επίσημη δοξολογία, οι θεσμικοί εκπρόσωποι παίρνουν τη θέση που λαμβάνουν οι συγγενείς του μακαρίτη στην κηδεία. Κοινώς, όπως κοιτάζεις το ιερό του ναού, στα δεξιά. Εκ των πραγμάτων, στη δύσκολη θέση του κέντρου στέκεται ο ανώτατος άρχοντας. Παρατηρούσα τους πιο έμπειρους. Παυλόπουλος, Ντόρα, Γεννηματά. Μιλάμε για την ανέκφραστη στάση του επαγγελματία που, προφανώς, για να το αντέξει όλο αυτό, στέλνει το μυαλό κάπου μακριά. Και σκέφτηκα ότι αυτό θα ήταν ένα ωραίο θέμα. Που ταξιδεύει το μυαλό των επισήμων κατά τη διάρκεια μίας δοξολογίας; Αλλά αυτό δεν το διαβάζεις σε ρεπορτάζ, μόνο σε απομνημονεύματα. Εξαίρεση ίσως αποτελεί ο κ. Νίκος Φίλης που, μάλιστα, προσήλθε οικογενειακώς. Φυσιογνωμικά, ο κ. Φίλης, είναι απολύτως ενταγμένος σε εκκλησιαστικό περιβάλλον. Αν, δηλαδή, θέλεις να δείξεις σε έναν ξένο πώς είναι ο ψάλτης σε ελληνική εκκλησία, κάνεις τη δουλειά σου με μία φωτογραφία του. Μάλιστα μία-δύο φορές, έδειξε να ακολουθεί τα λόγια του ψάλτη. Είναι και αυτή μία χαραμάδα ελπίδας, μήπως και περάσει λίγη φώτιση.
Στη Δεξαμενή οι δημοσιογράφοι στριμωχτήκαμε μέσα στη μικρή αυλή, όπως ορίζεται από την περίφραξη. Και για αυτόν τον λόγο δεν καταφέραμε να εντοπίσουμε τους πέντε (δεν πρέπει να ήταν περισσότεροι) ανθρώπους που χειροκρότησαν τον πρωθυπουργό κατά την άφιξη του. Ολοι συμφωνήσαμε, όμως, ότι αυτή ήταν και η είδηση του πρωινού. Κράτησα μία επιφύλαξη μήπως κάποιος φώναζε με τον μερακλίδικο τρόπο το σερβιτόρο από την παρακείμενη καφετέρια. «Χρόνια πολλά» είπε ο πρωθυπουργός στον κ. Παυλόπουλο που ήρθε λίγο μετά, χωρίς να ακουστεί τίποτα. Οι φακοί στράφηκαν επάνω τους και, δυστυχώς, αγνόησαν ένα υπέροχο ζευγάρι αλλοδαπών αγοριών που, άγνωστο πώς, τρύπωσαν στον χώρο της τελετής. Μην ήθελαν να τιμήσουν, με τον τρόπο τους, τον κ. Τσίπρα για το σύμφωνο συμβίωσης; Αγνωστο. Ο σταυρός έπεσε στη Δεξαμενή, ο κ. Μαυρωτάς (ως βετεράνος πολίστας) συγκρατήθηκε, χαμόγελα μεταξύ των επισήμων, η μπάντα άρχισε να παιανίζει. Δυστυχώς δεν υπήρχε περιστέρα για να απελευθερώσει ο κ. Τσίπρας. Δεν πειράζει, έχει στο σπίτι. Προφανώς για αυτό ο ίδιος, όπως και ο δήμαρχος Καμίνης, έφυγε χωρίς να χάσει δευτερόλεπτο. Εμεινε ο Προκόπης Παυλόπουλος να κάνει μία δήλωση. Είπε κάτι για το φως της χριστιανοσύνης που θα διώξει την κρίση. Ηταν η πρώτη και τελευταία φορά που σταυροκοπήθηκα.