Ζει ο βασιλιάς Μάικλ Τζόρνταν; Η γοργόνα του ΝΒΑ τριγυρνάει και ρωτάει, όποιον συναντήσει. Και οι απαντήσεις που παίρνει, διχάζουν τον θαυμαστό κόσμο του αμερικανικού μπάσκετ. Οι μισοί εξανίστανται: «Τι λες, κοπέλλα μου; Και μόνο που ρωτάς, είναι ιεροσυλία». Οι άλλοι μισοί, απαντούν καταφατικά. Τον βλέπουν να βασιλεύει πάλι στα παρκέ, στο πρόσωπο του Γουόρντελ Στέφεν «Στεφ» Κάρι του Β’.
Πέρα από κάθε τολμηρή σύγκριση, ο Κάρι έχει μαγέψει τους απανταχού λάτρεις της πορτοκαλί μπάλας. Σε αυτό όλοι συμφωνούν. Ο 27χρονος «γκαρντ», ο οποίος οδήγησε τους Γκόλντεν Στέιτ Ουόριορς στον τίτλο του 2015, αναδείχτηκε πολυτιμότερος παίκτης (MVP) του πρωταθλήματος (στο αμερικανικό επαγγελματικό μπάσκετ είναι το ύψιστο παράσημο), ενώ προχθές ανακηρύχθηκε -από το Associated Press- αθλητής της χρονιάς. Σε όλα τα σπορ. Αυτή την τιμή την έζησαν, στο παρελθόν, μόνον οι «θρύλοι» Μάικλ Τζόρνταν, Λάρι Μπερντ και Λεμπρόν Τζέιμς.
Και τώρα, στην τρέχουσα αγωνιστική περίοδο, οι Ουόριορς συντρίβουν, υπό την καθοδήγηση του Κάρι, κάθε ρεκόρ εκκίνησης σε ομαδικό άθλημα στις ΗΠΑ. Στο τέλος της σεζόν, αυτός ο… Χάρι Πότερ του μπάσκετ στοχεύει στο απίθανο: να αναδειχτεί MVP της σεζόν (όπως πέρσι) και, ταυτοχρόνως, ο πιο βελτιωμένος παίκτης του ΝΒΑ σε σχέση με την αμέσως προηγούμενη περίοδο. Αν είναι δυνατόν…
Πρόκειται, σίγουρα, για φαινόμενο – και το κορυφαίο μαγικό του είναι τα σουτ από μεγάλη απόσταση. Αυτή τη στιγμή ο Κάρι είναι ο πρώτος σκόρερ του ΝΒΑ, με μέσο όρο 31,8 πόντους. Δεν υπάρχει κανείς άλλος -ίσως να μην υπήρξε ποτέ- με τέτοια ικανότητα στο σκοράρισμα. Που να βάζει καλάθια με όλους τους πιθανούς (και απίθανους) τρόπους. Οι αντίπαλοι ψάχνουν να βρουν το αδύνατο σημείο του. Ακόμη κι αν υπάρχει, δεν το έχουν βρει. Ισως επειδή, εκτός από σπάνιο ταλέντο, είναι και αντισυμβατικός. Απρόβλεπτος. Πηγαίος και ατίθασος. Στην εκτέλεση, στην κίνηση, στον χειρισμό της μπάλας. Σαν ένα παιδί που χαίρεται να κάνει ζαβολιές στο παρκέ. Και που, έπειτα από ένα “τρελό” καλάθι, μια απίθανη διείσδυση ή ντρίμπλα, χαμογελά στους θεατές γεμάτο αθωότητα.
Ο Στεφ Κάρι δεν παίζει μπάσκετ. Το χαίρεται κιόλας. Οπως τότε που ήταν μικρός και μάθαινε τα μυστικά του αθλήματος στη… μαγική μπασκέτα. Αυτή που «γέννησε» δυο σπουδαίους ΝΒΑers: τον πατέρα του και τον ίδιο.
Αυτή η σκληρή εκπαίδευση του Ντελ Κάρι, απέδωσε. Του χάρισε μια αξιόλογη καριέρα 16 ετών στο ΝΒΑ. Αλλά η ιστορία δεν τελειώνει εδώ. Οταν γεννήθηκε ο Στεφ, εκτός από το όνομα του παππού του, κληρονόμησε και τη μαγική μπασκέτα
Η μαγική μπασκέτα ήταν μια εφεύρεση του παππού του, Γουόρντελ «Τζακ» Κάρι, για να απασχολεί τον γιο του, τον Ντελ (πατέρα του Στεφ) τα ατέλειωτα καλοκαίρια της βαρετής αμερικανικής υπαίθρου των 70s: ένα ξύλινο κοντάρι, ένας πίνακας που παρίστανε το ταμπλό και μια στεφάνη από χοντρό ατσάλι. Οπως καταλαβαίνετε, μόνο τα σουτ που πήγαιναν στη μέση του κύκλου, χωρίς να ακουμπήσουν στο ατσάλι, είχαν τύχη. Ηταν θεόστραβος και ο ξύλινος στύλος… Κάθε σουτ έπρεπε να είναι τέλειο, για να μπει η μπάλα μέσα.
Αυτή η σκληρή εκπαίδευση του Ντελ Κάρι, απέδωσε. Του χάρισε μια αξιόλογη καριέρα 16 ετών στο ΝΒΑ. Αλλά η ιστορία δεν τελειώνει εδώ. Οταν γεννήθηκε ο Στεφ, εκτός από το όνομα του παππού του, κληρονόμησε και τη μαγική μπασκέτα. Ωρες ατέλειωτες πάλευε ο μικρός – στο πατρικό σπίτι που, πλέον, είχε γίνει εξοχικό της οικογένειας – να μπει η μπάλα μέσα, χωρίς να αγγίξει την κακοσούλουπη στεφάνη. Ετσι αγάπησε το μπάσκετ. Ετσι εξοικειώθηκε με το μακρινό σουτ. Αργότερα, οι κανονικές μπασκέτες τού φαίνονταν παιχνιδάκι… Κι έφτασε να θεωρείται -σήμερα- ο κορυφαίος σουτέρ στην ιστορία του ΝΒΑ.
Η ομάδα στην οποία ο Κάρι διάγει την επαγγελματική του καριέρα από την πρώτη της στιγμή, οι Γκόλντεν Στέιτ Ουόριορς, είναι η καλύτερη της τελευταίας διετίας, μετά το «απόλυτο» μπάσκετ που έπαιξαν οι Σπερς στον τίτλο του 2013. Και, σίγουρα, η πιο συναρπαστική. Από αυτές που, σε κάθε τους παιχνίδι, επιφυλάσσουν στον θεατή (τουλάχιστον) μια φάση που θα τον κάνει να αναφωνήσει: «Αυτά δεν γίνονται». Το αν είναι και η καλύτερη ομάδα που έχουμε δει ποτέ, θα το μάθουμε στο τέλος της σεζόν. Οταν θα συγκρίνουμε τα επιτεύγματά της με το 72-10 των Σικάγο Μπουλς. Προς το παρόν, ας προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε -με δυο λόγια- γιατί είναι τόσο καλή.
Πρόπερσι, λοιπόν, οι Ουόριορς πήραν το εγχειρίδιο του καλού πρωταθλητή και το ξανάγραψαν από την αρχή. Παίζουν χωρίς σούπερ σταρ. Χωρίς πολλές προσθαφαιρέσεις στο ρόστερ τους. Το γεγονός ότι για τρίτη χρονιά στη σειρά παίζουν με την ίδια ομάδα, είναι ένα από τα δυνατά τους σημεία. Και -το κυριότερο- στηρίζουν το παιχνίδι τους πάνω στην επιθετική άμυνα. Χάρη στην πρωτοφανή ικανότητα του Κάρι στα σουτ τριών πόντων.
Το μυστικό της επιτυχίας τους είναι απλή αριθμητική: Επιχειρούν περισσότερες από 30 προσπάθειες για τρίποντο σε κάθε ματς, με ποσοστό ευστοχίας 42%. Που σημαίνει οτι τελειώνουν το ματς με τουλάχιστον 13 εύστοχα σουτ τριών πόντων. Άρα, σκοράρουν 39 πόντους πίσω από τα 7,25 μέτρα, σε κάθε παιχνίδι. Την ίδια ώρα, δέχονται μόλις 6,7 τρίποντα ανά ματς. Με άλλα λόγια, 20 πόντους το παιχνίδι. Το οποίο σημαίνει, οτι οποιαδήποτε ομάδα παίζει αντίπαλός τους, μπαίνει στον αγώνα με μειονέκτημα 19 πόντων. Άντε μετά να τους νικήσει…