Με δεδομένο ότι οι εκλογικές διαδικασίες -στην Ελλάδα τουλάχιστον- γίνονται Κυριακή, το να συναντήσεις ουρές από κόσμο έξω από τις κάλπες στις 12.30 το μεσημέρι σημαίνει δύο πράγματα. Είτε ότι η προσέλευση είναι μεγάλη, είτε πως παρατηρούνται προβλήματα στη διαδικασία. Στην περίπτωση των εσωκομματικών εκλογών της Νέας Δημοκρατίας ισχύουν και τα δύο.
Κόσμος; Αρκετός. Λίγο μετά τις 17.30 η συμμετοχή ξεπέρασε τις 315.000, σύμφωνα με την Κεντρική Εφορευτική Επιτροπή.
Και στο Παγκράτι και στο Μετς και στην Ευελπίδων και στην Γκράβα. Τουλάχιστον το μέχρι πρόσφατα παραδοσιακό κάστρο της Α’ Αθηνών συμμετέχει μαζικά.
Κόσμος που, όμως, όχι μόνο ήταν σε ηλικία συνταξιοδότησης, αλλά είχε ξοδέψει, ήδη, το μισό εφάπαξ που πήρε. Ο μικρότερος ήταν 70. Είδα ακόμη και 90χρονους να περιμένουν καρτερικά τη σειρά τους για το παραβάν. Είδα κυρίους να εναλλάσσουν κάθε λεπτό το πάτημά τους στο πόδι και το μπαστούνι για να μην πιαστούν. Είδα κυρίες να προσέρχονται στις κάλπες μετά την εκκλησία και τον απαραίτητο καφέ, κάνοντας αισθητή την παρουσία τους σε όλο το οικοδομικό τετράγωνο, εξαιτίας της κολόνιας τους. Μία από αυτές, η κυρία Παναγιώτα διαμαρτυρόταν για την οργάνωση της διαδικασίας. Δεν είχε άδικο.
Μέσα σε λίγες μόνο ώρες, τα έντυπα που έπρεπε να συμπληρώσεις με τα στοιχεία σου για να λάβεις μέρος (κι αφού έχεις καταβάλει το χρηματικό αντίτιμο) είχαν τελειώσει. Ανά 20 λεπτά έβγαινε ένας γραβατωμένος κύριος και μοίραζε μερικά, άκουγε τα εξ αμάξης και ξαναέμπαινε μέσα
Στη εκλογικό κέντρο που είχε στηθεί στη Λέσχη Φιλίας του Δήμου Αθηναίων, στο Παγκράτι, η είσοδος και η έξοδος ήταν η ίδια πόρτα (πλάτους 80 εκατοστών) κι από αυτή έπρεπε να μπουν και να βγουν χιλιάδες άτομα, πολλά από αυτά με «πι» και μπαστούνια. Μέσα σε λίγες μόνο ώρες, τα έντυπα που έπρεπε να συμπληρώσεις με τα στοιχεία σου για να λάβεις μέρος (κι αφού έχεις καταβάλει το χρηματικό αντίτιμο) είχαν τελειώσει. Ανά 20 λεπτά έβγαινε ένας γραβατωμένος κύριος και μοίραζε μερικά, άκουγε τα εξ αμάξης και ξαναέμπαινε μέσα. Μετά από λίγο σταμάτησε να το κάνει κι αυτό, πολύ απλά γιατί ξέμειναν από έντυπα.
Κάποιοι -οι περισσότεροι- είχαν να λένε για τον Μεϊμαράκη. Για τον δικό τους Βαγγέλη. Κάποιοι άλλοι για τον Αδωνι, λιγότεροι για τον Τζιτζικώστα κι ακόμη λιγότεροι για τον Κυριάκο (εδώ να πούμε πως ήταν αυτός που είχε τα περισσότερα θετικά σχόλια από όσους τελικά έλεγαν πως δεν θα το ψήφιζαν). Ολοι, όμως, είχαν να λένε για τον Κώστα Καραμανλή και πόσο καλύτερη θα ήταν η κατάσταση εάν ήταν αυτός τώρα στο τιμόνι του κόμματος. Χρειάστηκε προσπάθεια για να κρύψω την απογοήτευσή μου.
Ο καθημερινός πρωινός περίπατός μου περιλαμβάνει στο δρομολόγιό του πέρασμα από Μαξίμου και Ρηγίλλης. Η Νέα Δημοκρατία είναι το μοναδικό κόμμα που είχε γραφεία τόσο κοντά στο «σπίτι» του πρωθυπουργού, αποτυπώνοντας και με αυτόν τον τρόπο την άρρηκτα συνδεδεμένη σχέση της με την εξουσία. Εδώ και χρόνια η Ρηγίλλης έχει αδειάσει, ο τελευταίος που βγήκε αρχηγός από εκεί (ο Αντώνης Σαμαράς) ήταν κι ο τελευταίος που έγινε πρωθυπουργός από αυτό το κόμμα (ποιος ξέρει πότε θα ξαναγίνει αυτό) και ήταν αυτός που πήρε την απόφαση για την αλλαγή γραφείων. Σήμερα το πρωί, το κτίριο στο νούμερο 18 παρέμενε για ακόμη μία φορά άδειο. Απ’ έξω παρκαρισμένα λιγοστά αυτοκίνητα με πινακίδες διπλωματικού σώματος κι ένα βανάκι από εταιρεία catering. Ούτε ένας από τους περαστικούς δεν σταμάτησε έστω για ένα δευτερόλεπτο να χαζέψει το διώροφο νεοκλασικό. Αντίθετα, στη Συγγρού και στα επιτελεία των υποψηφίων επικρατεί αναβρασμός. Πολύ φοβάμαι πως αυτό ακριβώς είναι το ζουμί της ημέρας. Η ένταση στη σύνδεση της Νέας Δημοκρατίας με τις μεγάλες κοινωνικές μάζες είναι χαμηλή. Αντιστρόφως ανάλογα, η ένταση στο εσωτερικό της, ανάμεσα στις ομάδες που έχουν σχηματιστεί είναι έντονη.
Κι αυτό είναι το στοίχημα –και το δύσκολο σημείο αντίστοιχα- για τον νικητή της εσωκομματικής διαδικασίας. Οχι να εξαλείψει τις ομάδες, αλλά να συνδέσει ξανά τη ΝΔ με την κοινωνία.