«Πας καλά; Θα την περάσουμε φίνα, αν μπούμε σε καραντίνα» μου είπε έμπλεος χαράς η δεκατετράχρονη θυγατέρα μου. «Ολη μέρα άραγμα, σειρές και πίτσα ντελίβερι». Ο αφελής εφηβικός ενθουσιασμός –τον οποίο, υποθέτω, συμμερίζονται αρκετά παιδιά της ηλικίας αυτής, σε πολλές από τις χώρες του πλανήτη που συμμετέχουν στο γαϊτανάκι του κορονοϊού– είναι ενδεικτικός της πανδημίας νέας γενιάς που βιώνει ο πλανήτης.
«Αυτή δεν είναι η καραντίνα της γιαγιάς σου», έγραφαν προ ημερών οι New York Times. Και είναι αλήθεια. Αν είσαι προνοητικός και έχεις τις σωστές προμήθειες –για τους εγχώριους φρονίμως ποιούντες το τρίπτυχο: μάσκες, αντισηπτικά και μακαρόνια– μπορείς να περάσεις μια καραντίνα ζάχαρη. Ποτέ άλλοτε στην ιστορία της ανθρωπότητας, η προληπτική απομόνωση (κάποτε τεσσαρακονθήμερη, σήμερα μετά βίας ένα δεκατετραημεράκι) δεν ήταν τόσο ενδιαφέρουσα, πλούσια σε εμπειρίες, σχεδόν ζηλευτή.
Εχεις πια το τέλειο άλλοθι. Συνεχίζεις κανονικά την «υπερκαλωδιωμένη» ζωή σου, χωρίς την παραμικρή τύψη που δεν πας μια βόλτα στον καθαρό αέρα, που δεν ανταλλάσσεις μια κουβέντα με (έναν τρισδιάστατο) άνθρωπο, που δεν κουνιέσαι από τον καναπέ. Στο όνομα της υγειονομικής κάθαρσης, μπορείς να ζήσεις ανερυθρίαστα σαν ένας «κολλημένος» με το smartphone του έφηβος, κοτσάροντας και ένα Τ-shirt «Ι survived coronavirus 2020» («Επέζησα του κορονοϊού του 2020») που κάνει θραύση.
Αυτή η καραντίνα δεν είναι σαν τις άλλες. Στην πανδημία της γρίπης του 1918, π.χ., ο κόσμος στις ΗΠΑ φοβόταν να αγγίξει ακόμα και τις εφημερίδες. Αλλά και στον πρόσφατο Η1Ν1, ο περιορισμός κατ’ οίκον θύμιζε συγκριτικά το χτυπημένο από την πανώλη Λονδίνο του 1665, όταν «τα αμπαρωμένα σπίτια ήταν όσα και οι φυλακές στην πόλη». Είχα μιλήσει τότε (το 2009) με έναν 52χρονο επιχειρηματία, από τα πρώτα εγχώρια κρούσματα του ιού των χοίρων. Οπως μου εξομολογήθηκε, η ανία ήταν χειρότερη και από τον μαύρο θάνατο. Το βασικό του τραύμα στις 20 ημέρες της απομόνωσης ήταν η ελληνική τηλεόραση: «Είδα τα πάντα: σίριαλ, επαναλήψεις των σίριαλ, εγχώριες τηλεπερσόνες που ούτε είχα φανταστεί ποτέ ότι μπορούσαν να υπάρχουν».
Αυτή τη φορά είναι αλλιώς. Εχει bingeing, video chatting, gaming, ηλεκτρονικό εμπόριο σε ό,τι θέλεις, Instagramming μέχρι τελικής πτώσεως και όσο sοcial distancing (κοινωνική απομάκρυνση) –αγαπημένο σπορ της ψηφιακής εποχής– τραβάει η ψυχή σου. Προ ημερών ο Κόναν Ο’ Μπράιαν προφήτευσε περιπαικτικά στο τοκ σόου του, στο αμερικανικό TBS, ποια άλλη βιομηχανία θα θεριέψει χάρη στην εξάπλωση του 2019-nCoV: «Τα νέα τελευταία νέα από τις υγειονομικές αρχές λένε ότι ο κορονοϊός μπορεί να αναγκάσει εκατομμύρια ανθρώπους να μπουν από μόνοι τους σε καραντίνα, μένοντας στο σπίτι τους. Ανταποκρινόμενο άμεσα, το Pornhub απάντησε: “Είμαστε έτοιμοι!”».
Δείτε τι γίνεται με τους τελούντες σήμερα σε καραντίνα. Ζωή και κότα. Eπικοινωνούν με τους δικούς τους, υπερδικτυώνονται, δουλεύουν (ένας καθηγητής στην Ιταλία χρησιμοποιεί το What’s Up ως εργαλείο διδασκαλίας), παραγεμίζουν τα social media feeds τους με νέο υλικό (τα γελοία, παρηγορητικά ή καταγγελτικά Tik Tok βιντεάκια είναι très a la mode), γίνονται διάσημοι μέσα από δωμάτια ξενοδοχείων ή καμπίνες κρουαζιερόπλοιων, κάνουν «cloud clubbing» (στην Κίνα, κλαμπ και dj σού δίνουν τη δυνατότητα να κάνεις κλάμπινγκ από τη θαλπωρή του υπνοδωματίου σου) και βέβαια κατ’ οίκον φυσική άσκηση (γυμναστήρια, που με online μαθήματα συνεχίζουν να σε κάνουν να το ιδρώνεις το λίκρα κορμάκι). Θυμίζω εδώ την 52χρονη Kινέζα που στην καραντίνα της μετατράπηκε σε φρικιό του fitness: τρέχει 10 χλμ. την ημέρα μέσα στο σαλόνι της, ενίοτε κάνοντας και καθίσματα σκουότ, με το εγγονάκι της στους ώμους).
Μπορείς επίσης να διασκεδάσεις (πάντα online) τους φόβους σου, προσπαθώντας να μολύνεις εσύ ολόκληρο τον πλανήτη! Το παιχνίδι προσομοίωσης «Plague Inc.» της Ndemic Creations (με έδρα τη Βρετανία) βγήκε οκτώ χρόνια μετά την κυκλοφορία του από το ντουλάπι και έγινε το πιο δημοφιλές παιχνίδι στο iPhone app store της Αpple ανά τον πλανήτη («κατέβαινε» με ιλιγγιώδεις ρυθμούς, τουλάχιστον μέχρι προ ημερών, όταν ετέθη μάλλον βιαίως εκτός κυκλοφορίας ).
Την ημέρα του πρώτου κρούσματος, μπαίνω σε ένα ταξί. Στο ραδιόφωνο απανωτές οι διαφημίσεις για παραστάσεις, ταινίες, καρναβάλια κ.τ.λ. «Αλί και τρισαλί για όλους αυτούς, αν έχουμε πολλά κρούσματα» ακούω τον οδηγό να μονολογεί. «Και τον χαρταετό μέσα στο σπίτι θα τον πετάξεις!» χασκογελάει, βάζοντας για δεύτερη φορά αντισηπτικό διάλυμα στα χέρια του. Σκέφτομαι το δημοσίευμα του Forbes προ ημερών. Μέσα στον παγκόσμιο οικονομικό τρόμο, τρεις μετοχές εμφανίζουν πρωτοφανή ανοσία στον κορονοϊό. Μια εταιρεία software για video conference, μια εταιρεία με απολυμαντικά, καθαριστικά, χλωρίνες κ.ο.κ. Η τρίτη είναι, ποιος άλλος, το Netflix.
O streaming γίγαντας ανεβαίνει σταθερά. Είναι σχεδόν ανατριχιαστικό και το timing της νέας του docuseries έξι επεισοδίων: «Pandemic: How to prevent an outbreak», με κεντρικούς ήρωες γιατρούς, ερευνητές και ειδικούς σε επιδημίες που μάχονται κατά του ιού της γρίπης. «Η επόμενη επιδημία θα ξεκινήσει, δεν ξέρουμε πού και πώς, αλλά θα ξεκινήσει. Απειλεί το είδος μας με εξαφάνιση» υπόσχεται το μετα-αποκαλυπτικό τρέιλερ της σειράς. Εξυπακούεται ότι οι λοιποί μεγάλοι παίκτες του streaming δεν θα μείνουν με σταυρωμένα χέρια.
Το ίδιο ισχύει και για το gaming. Πώς νομίζετε ότι τη βγάζουν 780 εκατομμύρια φυλακισμένοι κατ’ οίκον Κινέζοι; Ο κολοσσός Tencent (π.χ. με το blockbuster παιχνίδι «Honour of Kings») σημειώνει αυτές τις μέρες απίστευτα ρεκόρ σε άρτι προσηλυτισμένους gamers. «Οι εταιρείες έχουν μια σπάνια ευκαιρία να εγγράψουν καινούργιους χρήστες και να τους κρατήσουν για καιρό μετά την απομάκρυνση της επιδημίας» προφήτευαν προ ημερών την πανδημία online τεχνικών επιβίωσης οι Financial Times.
«Αν το θελήσω, μπορώ να ζήσω για μέρες χωρίς να κουνηθώ από το κρεβάτι μου» μου είχε πει (προ κορονοϊού) ένας 25χρονος, τονίζοντάς μου τα πλεονεκτήματα της νέας τεχνολογίας. Η έλευση του 2019-nCoV ήρθε μεταξύ άλλων να αποδείξει ακριβώς αυτό. Με ένα smartphone και WiFi, δεν χρειάζεται πλέον να βγαίνεις έξω. Μένεις προστατευμένος από τους ιούς και τον φυσικό κόσμο, ήσυχος και αυτάρκης μέσα στο λυσίπονο ψηφιακό κουκούλι σου.
Μήπως τελικά ζούμε σε μια μόνιμη καραντίνα και δεν το έχουμε πάρει χαμπάρι;