Εχουν κάτι συγκινητικό οι ηλικιωμένοι που πάνε να ψηφίσουν. Αυτοί που βλέπεις να καταφτάνουν στα εκλογικά κέντρα και πολλές φορές να γίνονται viral στις ειδήσεις. Αλλοι γιατί έρχονται με έτοιμους φακέλους, άλλοι γιατί κάθονται με τις ώρες μέσα στο παραβάν, άλλοι γιατί ξεχνούν μέχρι και τις μασέλες τους εκεί μέσα και κάποιοι γιατί πεθαίνουν επάνω στο καθήκον. Οπως ένας παππούς στην Κόρινθο.
Γιαγιάδες που περιμένουν τη σειρά τους, καθισμένες σε καρέκλες έξω από τις τάξεις, με μόνο τους όπλο ενάντια στη ζέστη μια βεντάλια κι ένα μπουκαλάκι νερό. Παππούδες που ψάχνουν πανικόβλητοι κάποιον με υγιή μάτια, να τους διαβάσει την κατάσταση με τα ονόματα, να βρουν πού υπάγονται. Ανθρωποι με σώματα καταβεβλημένα απ’ τα χρόνια, που τους βλέπεις ν’ ανεβαίνουν αγκομαχώντας δυο και τρεις ορόφους. Υποφέρουν, αλλά δεν εγκαταλείπουν. Είναι η δική τους ανάβαση προς στην κορυφή ενός εκλογικού Εβερεστ, που καταλήγει σ’ ένα μπλε παραβάν και σε μια κάλπη.
Αξημέρωτα βρέθηκαν, διαβάζω σε δημοσιεύματα, στα εκλογικά τμήματα για να ψηφίσουν, οι ηλικιωμένοι της Μαγνησίας. Η αναλογία προσέλευσης στις κάλπες, τις δύο πρώτες ώρες των εκλογών, ήταν ένας νέος άνθρωπος στους πέντε, είπαν οι δικαστικοί αντιπρόσωποι σ’ εκλογικό κέντρο στον Βόλο. Αξημέρωτα πάει ο παππούς και η γιαγιά, να γλιτώσει λίγη ζέστη, λίγη κίνηση. Μελετημένα πράγματα.
Αλλά και να μη γινόταν να τη γλιτώσουν τη ζέστη, πάλι θα πήγαιναν να ψηφίσουν. Δεν πάει να έχει καύσωνα, δεν πάει να καίγεται το σύμπαν, θα κινήσουν να πάνε στην κάλπη. Και ο κόσμος ανάποδα να γυρίσει, θα το κάνουν. Γιατί αυτή είναι η προτεραιότητα των ανθρώπων τρίτης ηλικίας τη μέρα των εκλογών, να ψηφίσουν.
Πηγαίνουν με πάθος οι ηλικιωμένοι στην κάλπη, και αυτό είναι συγκινητικό. Πάθος για την ίδια διαδικασία, για το εκλογικό καθήκον που εκείνη τη μέρα έχουν την ευκαιρία ν’ ασκήσουν. Γιατί το βλέπουν κυριολεκτικά ως τέτοιο που είναι, ως δικαίωμα και ως καθήκον, κάτι που έχουν την υποχρέωση να πράττουν ως πολίτες, μέχρι να τους πάρει αυτό το δικαίωμα η ζωή. Το αυτονόητο κάνουν οι άνθρωποι δηλαδή.
101 χρονών, η κυρία Ασπασία απ’ την Καλαμπάκα, προσήλθε στο εκλογικό κέντρο για ν’ ασκήσει το εκλογικό της δικαίωμα. Με το ταγιεράκι της, περιποιημένη, χαρούμενη. Μια άλλη γιαγιά στα Γιάννενα, η κυρία Ιουλία, έφτασε μπροστά στην κάλπη κουβαλώντας πίσω της 103 χρόνια. Για τη μνήμη του συζύγου μου, και για το καθήκον προς τον τόπο και την πατρίδα μου, είπε. Η κυρία Κατερίνα στο χωριό Κρέστενα, άλλη μια ψηφοφόρος 114 χρονών. Μπορεί να γραφτεί και στο βιβλίο Γκίνες, διαβάζω, ως η γηραιότερη γυναίκα του κόσμου. Και η γηραιότερη ψηφοφόρος του κόσμου, να προσθέσουν εκεί στο Γκίνες.
«Κλειδώστε τους παππούδες και τις γιαγιάδες σπίτι» λέει ένα εξυπνακίστικο ρητό, χιλιοειπωμένο. Το λοιπόν, τις γιαγιάδες και τους παππούδες δεν μπορείς να τους κλειδώσεις πουθενά στις εκλογές. Θέλουν τόσο πολύ να πάνε να ψηφίσουν, που και να τους κλειδώσεις, θα βγουν από το παράθυρο.
Και καλά κάνουν. Αυτό πρέπει να κάνεις στις εκλογές. Να πας να ψηφίσεις. Οταν μάλιστα διανύουμε και εποχές όπου η αποχή χτυπάει κόκκινο (για ιστορικό ρεκόρ 44% αποχής έκαναν λόγο οι στατιστικές σ’ αυτές τις εκλογές), όταν οι μισοί βαριούνται ή δεν θέλουν να ψηφίσουν ή προτιμούν να την αράξουν στην παραλία και «πού να πηγαίνω τώρα μωρέ να ψηφίσω, άσ’ το», τότε μάλλον ήρθε η ώρα ν’ αλλάξουν και τα εξυπνακίστικα ρητά. Ενα «σύρετε τους νέους στο εκλογικό κέντρο» θα ταίριαζε μάλλον καλύτερα με τα σύγχρονα δεδομένα.
Οι ηλικιωμένοι ψηφοφόροι μάς δίνουν ένα υπέροχο παράδειγμα συνέπειας, αυτό που θα έπρεπε όλοι να κάνουμε όταν φτάνει η ώρα να ρίξουμε την ψήφο μας. Μπορεί να σκέφτονται και να επιλέγουν ως επί το πλείστον συντηρητικά, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
ΥΓ.: «Κλειδώστε τους νέους έξω απ’ το σπίτι, αν δεν πάνε να ψηφίσουν». Ακόμα μια νέα εκδοχή, του γνωστού ρητού.