Από τόσες και τόσες φωτογραφίες της που κατέκλυσαν το σύμπαν μας, αυτήν οριστικά διαλέγω και μελαγχολικά λατρεύω. Το κορίτσι χορεύει. Χορεύει ξέγνοιαστα, τρελά, αστεία. Χορεύει όπως οι φλόγες μιας φωτιάς. Το κορίτσι ήταν σε ηλικία-φωτιά. Και το αγόρι που χορεύει μαζί της, το ίδιο. Χορεύουν με έξαψη, ελεύθερα, όπως κατευθύνει το σώμα η μουσική. Είναι και οι δυο μουσική! Στο κορίτσι που χόρευε, στη συνέχεια φόρεσαν μια κορόνα.
Και αν τη δεις, αν προσέξεις το βλέμμα της στο ανάλογο βίντεο εποχής, ήταν αμήχανη, μα και έξυπνα φοβισμένη. Κάπως σαν να ήξερε, ενώ δεν ήξερε. Αυτόματα, άγρια αυτόματα, μπήκε σε έναν «χορό» με πολύ συγκεκριμένα βήματα. Υπουλα απάνθρωπο. Ασχέτως αν κατόρθωσε δική της χορογραφία. Εισήλθε σαν έτοιμη από καιρό, σαν θαρραλέα. Το αγόρι της κάπως ξέφυγε, όσο βέβαια μπορούσε κι αυτό να ξεφύγει. Πόσο ευεργετική πρέπει να ήταν η παρουσία του στο πλευρό της!
Ο μόνος που μπορούσε να της θυμίζει ότι κάποτε ήταν ένα κορίτσι που χόρευε ελεύθερα, τρελά, και στα μάτια του είχε μείνει και έτσι. Αν εκείνη ήταν πια μια ευθεία, εκείνος μπορούσε να την ψιλογείρει τεθλασμένη. Δύσκολη ιστορία, δύσκολη ισορροπία. Το κορίτσι του έγινε η επιτομή της αυτοσυγκράτησης. Πόση πίεση πρέπει να ασκούσε η ίδια στο σώμα της, στην ύπαρξή της, σκέψου…
Καθήκον. Η επιτομή του καθήκοντος. Απέναντι στον θεσμό… Το απογείωσε, έγινε η ίδια θεσμός. Εγινε ιδέα. Και η Λίλιμπετ; Το καθήκον απέναντι στον εαυτό; Υπήρχε εαυτός; Πού το καθήκον, πού ο εαυτός; Και οι δίπλα της; Ολοι μαντάρα. Δεν είναι ο χορός της εξουσίας για όλους. Κοίτα τον γιο, την κόρη, τον άλλον γιο… Τα εγγόνια… Τίποτα πιο δύσκολο από τη διαχείριση του χορού της εξουσίας. Μπορεί μόνο η Λίλιμπετ να διασώθηκε.
Η παρουσία του στον πλευρό της μπορεί να της έσωσε τη ζωή, διατηρώντας το νερό, την υγρασία στις ρίζες της. Ετσι το αποκρυπτογραφώ, διαβάζοντας ξανά εκείνο το μήνυμά της, των πρώτων Χριστούγεννων της μετά τον θάνατό του…
Στο σημείο όπου η απώλεια ξεκαθαρίζει την παρουσία κάποιου μέσα από τα σπλάχνα σου και αντιλαμβάνεσαι τι στ’ αλήθεια σου λείπει, «το ζεστό γέλιο του και η πονηρή ερωτηματική λάμψη στα μάτια του, που ήταν τόσο φωτεινή στο τέλος, όσο και όταν τον αντίκρισα για πρώτη φορά».
Διαβάζω πολλά για εκείνη. Μέρες θα απασχολήσει τα ΜΜΕ η αναχώρησή της και, για τον λαό της, αιώνες… Αθάνατη!.. Αν και θνητή. (Την «πατάμε» τοιουτοτρόπως και οι θνητοί). Φωτογραφίες, μαρτυρίες, εξομολογήσεις… Τόσο πολλές φωτογραφίες… Μα εγώ δεν μπορώ να ξεκολλήσω από τη συγκεκριμένη. Αυτήν με το κορίτσι που χόρευε τρελά, αστεία, ερωτευμένα.
Αραγε στον ουρανό να ξανασυναντηθεί με το κορίτσι αυτό; Ή από τη στιγμή της στέψης ήταν οριστικά χαμένο; Θα συνεχίσουν με το αγόρι της εκείνον τον χορό που διέκοψαν στην ασπρόμαυρη φωτογραφία ή θα συνεχίσει ως ιερός θεσμός εξουσίας να κάνει κόντρα στον Θεό;
Αν εισέλθεις στην αυλή της εξουσίας μπορείς να εξέλθεις από αυτή; Απολαμβάνω την ελευθερία της φαντασίας μου!.. Στήνω μια σκηνή, όπως μου αρέσει. «Υψηλοτάτη, χορεύετε;» τη ρωτάει. Και εκείνη αρχίζει μαζί του έναν χορό, άγριο… Αγριο! Ξαφνιάζει μέχρι και τον εαυτό της! Επιτέλους, η επιτομή της αυτοσυγκράτησης σπάει τα φρένα της για αυτόν που την ψυχή της ευεργέτησε, καθώς υγρή τη διέσωσε.
Ξέρω, ξέρω… Διαθέτω άγρια φαντασία.