Αλήθεια. Υπήρξε ποτέ ο ΣΥΡΙΖΑ, για να υπάρξει τώρα; Κι αν υπήρξε, τι πρόσφερε στον τόπο; (Κάποιοι, πιο ψύχραιμοι, θα πουν τη Συμφωνία των Πρεσπών. Εστω. Ας το αφήσουμε όμως να σοταριστεί καλά στην κατσαρόλα της Ιστορίας, γιατί τα πρώτα δείγματα από τα Σκόπια μάλλον σε μπελάδες παραπέμπουν…).
Μένουμε στην απορία τι πρόσφερε στον τόπο. Σε τι τον έκανε καλύτερο; Πόσα και ποια στελέχη ανέδειξε, που να έχουν τώρα ένα πολιτικό εκτόπισμα τέτοιο ώστε να μπορούν να διοικήσουν ένα κράτος σε τόσο δύσκολες εποχές, με άπειρες προκλήσεις και κινδύνους; Λιγοστοί, θαρρώ. Και αυτοί είναι-δεν είναι στο κόμμα.
Αντίθετα, έφτασε στο σημείο να προσελκύει έως και τον διατελέσαντα εκπρόσωπο Τύπου του Κώστα Καραμανλή, τον Ευάγγελο Αντώναρο, που όποιον και αν ρωτήσεις, από τα γερμανικά ΜΜΕ με τα οποία είχε συνεργαστεί μέχρι και την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων, κυρίως τον πρώην πρόεδρό της Βέρνερ Χόγιερ, μέλος του Φιλελεύθερου Δημοκρατικού Κόμματος (FDP), παθιασμένο ευρωπαϊστή, με ενδιαφέρον ιδιαίτερο στην αναπτυξιακή επίδραση του χρηματοπιστωτικού συστήματος, θα σου πει ότι δεν κολλάει με τη ριζοσπαστική Αριστερά.
Ο Αντώναρος κόλλησε στον ΣΥΡΙΖΑ μόνο επειδή αντιπαθεί τον Μητσοτάκη (Κι ας λέει ο ίδιος ότι πήγε ως κεντροδεξιός!). Που, αντιμεταθετικά, μπορεί να συμπεράνει κάποιος ότι ισχύει και για το πρώην αφεντικό του, τον Κώστα Καραμανλή (που επίσης δεν συμπαθεί τον Μητσοτάκη). Βεβαίως, σε καμία περίπτωση δεν μπορεί κάποιος να σκεφτεί ότι ο πρώην Πρωθυπουργός ευλόγησε τη φυγή του στενού συνεργάτη του προς την Κουμουνδούρου. Αλλά είναι και αυτό ένα σημάδι των καιρών…
Από ένα σημείο και μετά λοιπόν, ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε διάδρομος προσγείωσης ανθρώπων που χάθηκαν από το ραντάρ της πολιτικής και για να επιβιώσουν κάπως έπρεπε να κάνουν αναγκαστική προσγείωση. Είχε μεγάλο σουξέ το γλέντι αυτό, κι ας υπήρχαν και πιλότοι από το ΠΑΣΟΚ που δεν εμπίπτουν στην κατηγορία των ιπτάμενων αντικειμένων απροσδιόριστης ιδεολογίας. Αριστεροί ήταν οι άνθρωποι μια ζωή. Δεν χωρούσαν άλλο στο πελαγωμένο τότε και αρκετά συντηρητικοποιημένο ΠΑΣΟΚ…
Επιστρέφοντας στο τωρινό μπάχαλο: Σε τι μας έχει λείψει ο ΣΥΡΙΖΑ από τότε που οι πολίτες τον αποκαθήλωσαν; Η αντιπολίτευση του Τσίπρα (που είχε μια δική του, προσωπική δυναμική από το βήμα – δυναμική που άρεσε στο φοιτητικού χαρακτήρα ακροατήριό του) τον μίκρυνε ακόμα πιο πολύ και μεγάλωσε περισσότερο τον Μητσοτάκη.
Τι συνεισέφερε λοιπόν ως αντιπολίτευση στα δύσκολα χρόνια της πανδημίας; Κατήγγειλε τον Μητσοτάκη που έσπασε τον περιορισμό και ανέβηκε με το ποδήλατο στην Πάρνηθα. Αποδοκίμασε την «επίταξη» ιδιωτικών νοσοκομείων, θυμήθηκε «τα χάλια της δημόσιας Υγείας» και αναδείκνυε κάθε μέρα τους νεκρούς και διασωληνωμένους που ανακοίνωναν ο Τσιόδρας και ο Χαρδαλιάς.
Ας μείνουμε λοιπόν μόνο σε αυτά που στιγμάτισαν ανεξίτηλα τη διακυβέρνηση και τα ύστερα αντιπολιτευτικά του σκιρτήματα. Τηλεοπτικές άδειες, πανηγυρικές αποστολές στη Μόσχα με γροθιές υψωμένες και φλερτ με την… εναλλακτική πορεία της Ελλάδας με τους BRICS. Ανώτατο στέλεχός του τότε, ο Παν. Λαφαζάνης ρωτήθηκε σε ένα συνέδριο του Economist (παρών ήμουν) για την τριμερή συνεργασία Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ και απάντησε «εμείς είμαστε με τους Παλαιστίνιους».
Βεβαίως! Πιο Παλαιστίνοι από αυτούς. Πιο Λίβυοι από τους Λίβυους– κολλητοί με τον Καντάφι. Πιο Ιρακινοί από τον Σαντάμ. Κανένας από αυτούς δεν μας βοήθησε ποτέ στα εθνικά μας θέματα, ιδίως στο Κυπριακό – μου το έλεγε μετανιωμένος και ο μακαρίτης Βάσος Λυσσαριδης στη Λευκωσία, λίγους μήνες πριν φύγει. «Ποντάραμε σε λάθος άλογα»…
Και, πάνω απ’ όλα, θυμόμαστε το απίθανο δημοψήφισμα, που παραβίασε κάθε κώδικα λογικής και καθιερωμένης διαδικασίας διεθνώς. Προέταξαν στο ψηφοδέλτιο το «Οχι», ενώ πάντα, σε όλες τις χώρες, έπεται του «Ναι». Εθεσαν ερώτημα που ακόμα και οι πιο διαβασμένοι δυσκολεύτηκαν να εμπεδώσουν τι έλεγε. Και όταν το εξηγούσαν τα ίδια τα στελέχη τους στις τηλεοράσεις, στα ραδιόφωνα και στις πλατείες, μόνο εμβρόντητα και μπερδεμένα πρόσωπα έβλεπες…
Το μόνο καλό που έκανε αυτό το κόμμα ήταν να καταργήσει από μόνο του το δικό του δημοψήφισμα. Κάτι που έμαθε στα σημαντικότερα μέσα ενημέρωσης στο εξωτερικό τι σημαίνει «κωλοτούμπα». Αυτή μας κράτησε στην Ευρώπη, αλλά με κόστος ακόμα ένα μνημόνιο, που ακόμα πληρώνουμε.
Εδώ, για να ενισχύσουμε το «τίποτα» του ΣΥΡΙΖΑ, ας θυμηθούμε τρία εμβληματικά και πολυπροβεβλημένα στελέχη του. Τον Πάνο Καμμένο, «σημαία ευκαιρίας» για να μπει σε κυβερνητικό νηολόγιο ο Τσίπρας και το πλήρωμά του. Πήρε το Αμυνας, δεν ασχολήθηκε σχεδόν κανείς μαζί του, μέχρι που ήρθε η συμφωνία των Πρεσπών και απεχώρησε θριαμβευτικά και… πατριωτικά.
Δεύτερο πρόσωπο-θεμέλιο του καθεστώτος η Ζωή Κωνσταντοπούλου, κέρβερος στο προεδρείο της Βουλής, μέχρι που θύμωσε με την κωλοτούμπα του Τσίπρα στο δημοψήφισμα, τα βρόντηξε και έφυγε.
Και τρίτο πρόσωπο που επίσης απωλέστηκε, ο Γιάνης με ένα «ν» Βαρουφάκης, υπουργός Οικονομικών, άνετος, ωραιοπαθής, εριστικός και για πολλούς επικίνδυνος. Ο πιο προβεβλημένος από όλους, ήρθε με γδούπο στην πολιτική σκηνή και έφυγε ασκαρδαμυκτί, σαν να μην πέρασε μια μέρα. Η μοναχική πορεία του εν συνεχεία με το ΜέΡΑ 25, μέχρι στιγμής δεν έβγαλε πουθενά.
Τώρα, λοιπόν, το κόμμα γυρεύει καινούργια ηγεσία. Ο Τσίπρας έφυγε νωρίς και κάνει re-branding με την Publicis. Κεντρικά πρόσωπα ένας ουρανοκατέβατος από την Αμερική, που νόμιζε ότι ερχόταν σε διαγωνισμό της Eurovision, και ένας τραχύς Κρητικός, πρώην αναπληρωτής υπ. Υγείας (που μάλιστα κάπνιζε και μέσα στο υπουργείο), που καλοδέχτηκε στην αρχή τον Stefanos και τώρα τον σιχτιρίζει.
Επαναλαμβάνω: Υπήρξε ποτέ ο ΣΥΡΙΖΑ ως σοβαρό κόμμα, για να υπάρξει και τώρα, μετά από όλα αυτά; Μια λύση, ίσως, θα μπορούσε να είναι να κάνει αυτό το κόμμα rebranding ριζικό. Οχι ο αποτυχημένος πρώην πρόεδρός του. Ούτε οι φθαρμένοι υποψήφιοι για την ηγεσία του…