Μπακάλικο χωρίς μπακάλη δεν υπάρχει αλλά ούτε και Ταμείο χωρίς ταμία γίνεται. Το Υπερταμείο, που προβλέπει η δεύτερη περιπετειώδης μνημονιακή αξιολόγηση του 2016 προς «αξιοποίηση» της ελληνικής δημόσιας περιουσίας, δεν νοείται επομένως χωρίς Υπερταμία κι ευθύς έρχεται η σκέψη πως κάπου ήδη κάποιος προαλείφεται και ξερογλείφεται, αγωνίζεται ή διαγκωνίζεται για τη θέση.
Τι κι αν δεν είναι ξεκάθαρο τι έχει στο συρτάρι του το Υπερταμείο (δημοσιεύματα μιλούν μέχρι και για εκτός συναλλαγής αρχαιολογικά μνημεία), ένας ή και περισσότεροι μελλοντικοί υπερταμίες ήδη έχουν βγάλει τα τεφτέρια και τις αριθμομηχανές, τα πλάνα και τις πλάνες. Κι αν παραμένει αξεπέραστη η επί Χούντας πρόταση νταλαβερτζή της νύχτας ν’ ανοίξει ιερή ντίσκο στον ιερό βράχο της Ακρόπολης, ήδη πεδίο δόξης λαμπρό ανοίγεται στον Υπερταμία του μέλλοντος, ειδικά για την περίπτωση της αχαχά Συμπρωτευούσης.
Βλέπεις μεμιάς το μνημείο της Καμάρας μ’ άλλο μάτι. Αν θεσπιστεί π.χ. «φόρος ραντεβού» και έκαστος ραντεβουδόπληκτος δίνει δέκα λεπτουδάκια μόνον ως τέλος χρήσης του πλέον δημοφιλούς τόπου συνάντησης, κονομήσαμε κι αλάφρυνε το χρέος. Αν ο Υπερταμίας θελήσει να ασκήσει και κοινωνική πολιτική, μπορεί να βάλει κάτι παραπάνω, π.χ. είκοσι λεπτά, σαν Φ(ου).Κ(α.Ρ(α), δηλαδή Φόρο Καθυστέρησης Ραντεβού κι έτσι και η συνέπεια θα αυξηθεί και ο φουκαράς ο στημένος θα δικαιωθεί και το Υπερταμείο θα γεμίζει. Άργησες; Πλέρωνε…
Φήμες λένε πως στην αρμοδιότητα του Υπερταμείου έχει υπαχθεί και το περιαστικό δάσος του Σέιχ Σου και ένας μικρός φόρος περιπάτου, ανάσας, τζόκιγκ ή πικ νικ δεν θα φαινόταν παράλογος. Βαρύτερη βέβαια θα έπρεπε να είναι η φορολόγηση μπανιστηρίου, για τους ρομαντικούς αμετανόητους ματάκηδες του παλιού καιρού, που επιμένουν κλασικά και απεχθάνονται τα ιντερνετικά γιουπόρνια.
Κατηφορίζοντας προς τη θάλασσα, τα διόδια στη θαυμαστά περπατήσιμη Νέα Παραλία μοιάζουν μονόδρομος, άσε που η φορολόγηση των λογής λογής μικροπωλητών και καντινιέρηδων είναι εξίσου αναγκαία (κυρίως για τα σκυλάδικα που παίζουν τα ηχεία τους και δεν αφήνουν τον περιπατητή ν’ ακούσει τον ήχο της θάλασσας).
Η πραγματικά όμως σπουδαία ευκαιρία ελάφρυνσης του δημοσίου χρέους αφορά το νέο έμβλημα της πόλης, τις περίφημες ομπρέλες του Ζογγολόπουλου. Ο φόρος selfie έμπροσθεν των ομπρελών, με το που θα επιβληθεί, είναι αναμενόμενο πως θα εκτινάξει την εισπραξιμότητα, διότι σπανίζει επισκέπτης και κυρίως επισκέπτρια, που δεν αυτοφωτογραφίζεται εν είδει παραλιακής post modern Μαίρης Πόπινς. Αν βέβαια υπάρξει προχωρημένη περίπτωση επιθυμίας αυτοφωτογράφισης υπό την σκιά της κοιλιακής χώρας του Βουκεφάλα, εκεί ο φορολογικός πέλεκυς ας πέσει βαρύς: ναι, ζει ο Μεγαλέξανδρος και φέρνει και καλά λεφτά.
Προβληματική φαίνεται η αξιοποίηση από τον Υπερταμία του κλασικού εμβλήματος της πόλης, του Λευκού Πύργου. Ενας ΠΑΟΚ απόμεινε μόνο να φέρνει τίτλους και πόσες φορές να συρρεύσουν πλήθη για εορτασμούς; Δεν μπορεί εξάλλου να υπάρξει και προσοδοφόρα εφαρμογή του αρχαίου ρητού «έπεσε από τον Λευκό Πύργο, σώθηκε και βρήκε και πορτοφόλι» παρά τα αντίθετα υποστηριζόμενα από τους εραστές του bungee jumping.
Ας μείνει tax free όμως και κάτι από τους Υπερταμίες, ας γλιτώσει και κάτι από τη σκιά και την απειλή τους. Μια φυλακή εξάλλου διάλεξε για σύμβολο αυτή η πόλη. Ούτε τυχαίο ήταν, ούτε τυχαίο είναι.