Εγώ δεν θα γράψω στη γιορτή του έρωτα; Πάτε καλά; Αλίμονο!…

Πώς το είχε πει ο Κωνσταντίνος Τζούμας; «Αποδόθηκαν τα εύσημα της ηδονής». Αριστούργημα φράση χορτασμένου ανθρώπου.

Ηταν στο επεισόδιο της ΚΕΡΑΙΑΣ μου, «Η ευλογία του γήρατος». Είχα βαρεθεί να βλέπω μόνο μίζερες εικόνες ανθρώπων μιας κάποιας ηλικίας και μου καρφώθηκε να μιλήσω για τις ευλογίες. Απευθύνθηκα σε εκείνον πρώτα πρώτα. Τον «είχα» πάντα στην σκέψη μου να διασχίζει (και όχι να περπατάει) το Κολωνάκι με την χαρακτηριστική του καμπαρτίνα και μια εκλεπτυσμένη κομψότητα σε όλα. Οριζε το σύμπαν. Κάπως σαν περιηγητής καθημερινότητας και με ένα τόσο δα Τζοκόντιο χαμόγελο. Λέω συχνά ότι τα φύλα είναι τρία. Αρσενικό, θηλυκό και γοητευτικά όντα. Ε, τέτοιος ήταν ο Τζούμας. Δέχτηκε την πρόσκληση και γράψαμε στο στούντιο. Μιλήσαμε για το σώμα πώς αλλάζει, οι κινήσεις, τα αντανακλαστικά, οι σκέψεις μας, η συμπεριφορά….Κάποια στιγμή μιλήσαμε και για έρωτα, μιλήσαμε και για σεξ. Τότε ήταν που είπε «Φτάνει πια. Αποδόθηκαν τα εύσημα της ηδονής».

Ωραίο πράγμα ο έρωτας. Ταραχώδες. Μποφόρ, βγάζει «απαγορευτικό», αλλά το ταξιδεύεις. Γελάω με πολλά του, όπως τα σκέφτομαι. Ολες εκείνες οι γραμμές των «Οχι, με τίποτα», το «με τίποτα!» υπερτονισμένο, και πώς γκρεμίζονται στο δευτερόλεπτο.

Ολες οι ώρες αναμονής πάνω από τηλέφωνα. Ολες εκείνες οι αναλύσεις ενός μηνύματος. Λέξη, λέξη… Και δώστου λέξη λέξη… Πόση σημασία στην αποκρυπτογράφηση κάθε λέξης… «Τι να θέλει να πει;». Ολα εκείνα των ζευγαριών τα μυστικά, οι τολμηρές ενώσεις τους και τα «Μα πώς το τολμήσαμε;» γελώντας.

Η ζήλεια, η λυσσαλέα και το αστειότερο όλων, ο θεατρινισμός της δήθεν, όχι ζήλειας. Ο καβγάς αλλά και η άγρια ένωση μετά από καβγά. Το γέλιο… Λατρεύω το γέλιο των ερωτευμένων. Η διεκδίκηση. Το ρεζίλι. Δεν έχει χειρότερο ρεζίλι από αυτό του ανθρώπου, στον εαυτό του τον ίδιο. Αλλά, κάνε κι αλλιώς. Τα έχει κι αυτά ο έρωτας. Πάλη, μάχη, πάθος, γλύκα. Εχει και πόνο. Πολύ! Ακόμα και όταν γίνεται αγάπη. Κι ας μην το λένε. Τι νομίζετε; Ετσι πηδάμε από το ένα συναίσθημα στο άλλο; Θα διαβείς το πιο μελαγχολικό σου μονοπάτι. Μα αν το περάσεις… Μαγευτική η γαλήνη!

Μπορώ να γράφω ώρες για τον έρωτα… Αλλά… Αυτό που πιο πολύ θέλω να μεταδώσω σήμερα, τέτοια μέρα, είναι αυτή τη φράση του Κωνσταντίνου Τζούμα (που μας χαμογελάει χρόνια πια από τους ουρανούς). «Αποδόθηκαν τα εύσημα της ηδονής». Αλί σε όσους δεν το έζησαν, δεν το απόλαυσαν, δεν βούτηξαν, δεν πνίγηκαν, δεν διασώθηκαν… Δεν έχουν αυτό το χαμόγελο της πληρότητας.

Ωραία και ετούτη η ηλικία, αγαπημένε Κωνσταντίνε. Να την ήξερα νωρίτερα θα βιαζόμουν να μεγαλώσω. Η ζεστασιά της σωστής απόστασης από τη φωτιά… Μαγεύεται η ματιά να κοιτάς, γλυκαίνονται τα αυτιά με τους ήχους των ξύλων που καίγονται, γέρνεις γλυκά…

Και θυμάσαι ωραία. Πολλά πολλά ωραία. Ησυχη, ότι λίγες πια έχεις πιθανότητες να καείς. Ο Θεός να μας φυλάει. «Αποδόθηκαν τα εύσημα της ηδονής». Υπέρ αποδόθηκαν. Δόξα τον όποιον αρμόδιο Θεό.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News