Ας γραφτεί και κάτι υπέρ των τραπεζών.
Εάν οι τράπεζες ήταν στόχος για βελάκια, όπου και να έριχνες το βελάκι σου θα πετύχαινες άριστα 10.
Είναι ο ορισμός του εύκολου στόχου. Είτε χρεοκοπούν, είτε κερδοφορούν.
Για κάποιο μαγικό λόγο, όλοι αρέσκονται να τις κατηγορούν.
Ισως γιατί οι τραπεζίτες είναι συνδεδεμένοι στο υποσυνείδητο με τις αποτυχίες. Τις συλλογικές και τις ατομικές.
Είναι ο βράχος όπου στο τέλος σκάει με κρότο το κύμα της καταστροφής, όπως στην περίοδο της κρίσης, ή το απόνερο μια αποτυχημένης επιχειρηματικής ή προσωπικής προσπάθειας.
Γιατί την τελεία στα όνειρα να μεγαλώσει η βιοτεχνία ή να αποκτήσουν το δικό τους σπίτι τη βάζει η τράπεζα, που έχει δώσει τη χρηματοδότηση.
Η σύγχρονη μνήμη ξεθωριάζει την αρχή της ιστορίας, που είναι η κακή πορεία της ελληνικής οικονομίας, αλλά φωτίζει τις διαμάχες των τραπεζών με τα θύματα της κρίσης.
Εγιναν όσα έπρεπε να γίνουν τη δεκαετία που πέρασε και ο προβολέας έπεσε πάλι στις τράπεζες. Ομως τώρα από άλλη γωνία. Για τα κέρδη και όχι τις καταστροφές.
Δεν είναι στόχος να γράψω οικονομική ανάλυση για τις λεπτομέρειες των προμηθειών, για το επιτοκιακό περιθώριο ή για την περίφημη απουσία χρηματοδότησης προς τις μικρές επιχειρήσεις.
Αυτά όποιος θέλει μπορεί να τα αναζητήσει σε εξειδικευμένα οικονομικά άρθρα.
Ομως είναι γεγονός πως οι τράπεζες είχαν κάνει προσπάθειες να εξορθολογήσουν τις προμήθειές τους με πακέτα και προϊόντα εξαιρετικά ελκυστικά.
Ενδεικτικά, υπήρξε τράπεζα που με χρέωση 5 ευρώ προσέφερε 100 μεταφορές/πληρωμές μέσα στη χρονιά.
Το θέμα ήταν πως ενώ αυτό το προϊόν ήταν ελκυστικότατο, όπως και τα αντίστοιχα των άλλων τραπεζών, όποιον δεν ήταν γνώστης/χρήστης/ψείρας θα τον χρέωνε για τρείς μεταφορές 6 με 8 ευρώ.
Θα ήταν ευχής έργον στρατηγικής οι τράπεζες να είχαν οριοθετήσει ένα μέγιστο ποσό χρεώσεων για όσους δεν είχαν την προνοητικότητα ή τη γνώση να επιλέξουν προνομιακά πακέτα πληρωμών.
Τώρα, μηδέν σε όλα.
Εντούτοις, η εικόνα των βουλευτών να χειροκροτούν όρθιοι τη νομοθετική θέσπιση μηδενικών προμηθειών στις τράπεζες δημιουργεί πολλά ερωτηματικά.
Η επιβεβαίωση της αίσθησης πως υπάρχουν προϊόντα που διατίθενται δωρεάν ή πως όταν θεωρούμε ότι δεν λειτουργεί ο ανταγωνισμός νομοθετούμε επεμβατικά, αντί θεσμικά με στόχο να βελτιώνουμε το πλαίσιο του ανταγωνισμού, είναι ένας δρόμος ολισθηρός.
Και θα αναφερθώ στο διαδεδομένο παράδειγμα της υπηρεσίας χρέωσης για ανάληψη από ΑΤΜ δικτύου άλλης τράπεζας. Υπάρχει από πίσω ένα εξελιγμένο πρόγραμμα διασύνδεσης που εκτελεί μια κλήση με ερώτηση υπολοίπου στην άλλη τράπεζα, παίρνει μια απάντηση, τη δείχνει στην οθόνη, δίνει τα χρήματα εάν υπάρχει επαρκές υπόλοιπο, πρέπει να λειτουργεί συνεχώς, αδιαλείπτως, ασφαλώς, και βέβαια να μην κάνει λάθη.
Η δημιουργία του, η εξέλιξή του και η συντήρησή του έχει κόστος. Η συζήτηση θα έπρεπε να είναι στη βάση της λογικής χρέωσης, αντί ενδεχόμενης υπερχρέωσης. Το δωρεάν, όμως…
Το ίδιο ισχύει και για τα απομονωμένα ΑΤΜ και το κόστος διαχείρισής τους. Τι θα γίνει αν αυτά καταστούν ζημιογόνα και οι τράπεζες τα κλείσουν; Τότε, με νομοθετική ρύθμιση θα απαγορευτεί το κλείσιμό τους, υποθέτω.
Τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα είναι στην αιχμή της προσπάθειας για οικονομική ανάπτυξη μέσα από τον ρόλο τους στη χρηματοδότηση όσων γίνονται γύρω μας.
Εμβληματικά έργα, πράσινη μετάβαση, δρόμοι, υποδομές, τουρισμός, βιομηχανία, αλλά και τα μικρά τα δικά μας, τα σπίτια, οι σπουδές, οι ανακαινίσεις, η βιοτεχνία, το εστιατόριο, οι έκτακτες ανάγκες.
Προγράμματα εταιρικής κοινωνικής ευθύνης, εκπαιδευτικές δράσεις, δημιουργία ταλέντου.
Οι κυβερνητικές παρεμβάσεις χρειάζονται χειρουργική ακρίβεια. Είναι ξυράφια που ενίοτε προκαλούν χειροκροτήματα, αλλά μπορεί και να θολώσουν τη μακροπρόθεσμη θέαση και την πορεία προς τη συμπεριληπτική επιχειρηματικότητα.
Και στο τέλος, δεν πρέπει να ξεχνάμε τη μεγάλη αλήθεια της εποχής μας, πως δεν υπάρχει αγορά για τα «Καλά Νέα».
Οι τράπεζες έχουν και πολλά καλά νέα…
ΥΓ: Η καθιέρωση μηδενικής χρέωσης στη φόρτιση προπληρωμένης κάρτας μοιάζει εξωφρενικά λεπτομερής παρέμβαση σε μια φιλελεύθερη οικονομία. Αλλά την ίδια στιγμή έπρεπε κάποιος να διατρανώσει τον παραλογισμό της συγκεκριμένης χρέωσης. Τα έσοδα έρχονται από τη χρήση της κάρτας και όχι από τη χρέωση της φόρτισής της! Εδώ το δίκιο στην κυβέρνηση, που λειτούργησε σαν τραπεζικό στέλεχος…