Τα δάκρυα και η συγγνώμη του προπονητή της εθνικής ομάδας πόλο Θοδωρή Βλάχου για ένα time out που ζήτησε στα τελευταία δευτερόλεπτα του τελικού ενάντια στην Ουγγαρία, τη στιγμή που οι διεθνείς έβγαιναν στην αντεπίθεση με προϋποθέσεις για γκολ, ήταν μια σπάνια στιγμή που συγκίνησε βαθιά τους φιλάθλους.
Ο coach, στον οποίο αξίζουν συγχαρητήρια για την απόδοση της ομάδας και την κατάκτηση του ασημένιου μεταλλίου, αισθάνθηκε την ανάγκη να ζητήσει συγγνώμη από τους παίκτες και τους φιλάθλους και να πάρει πάνω του την ευθύνη για την ήττα με σκορ 14-13. Εκεί που οιοσδήποτε θα έσπευδε να πανηγυρίσει το ασημένιο μετάλλιο, εκείνος ζήτησε συγγνώμη γιατί δεν πήρε το χρυσό!
Σε μια χώρα και σε μια κοινωνία όπου η ανάληψη της ευθύνης είναι άγνωστη έννοια και όπου οι περισσότεροι διεκδικούν να πάρουν εύσημα που δεν δικαιούνται, ενώ αρνούνται να παραδεχτούν τα προφανή λάθη τους, ο Θοδωρής Βλάχος έδωσε ένα ξεχωριστό μήνυμα που η σημασία του υπερβαίνει τα όρια του αθλητισμού. Ερχεται να μας θυμίσει ότι «υπάρχει και φιλότιμο». Ευτυχώς, γιατί με αυτά που ζήσαμε τις τελευταίες μέρες στην πολιτική ζωή, κινδυνεύουμε να το ξεχάσουμε.
Η ειλικρίνεια, το θάρρος, η υπευθυνότητα και η αίσθηση του καθήκοντος είναι στοιχεία που σχετίζονται άμεσα με τις θέσεις ευθύνης και δείχνουν τους πραγματικούς ηγέτες. Δυστυχώς δεν είναι ο κανόνας, αλλά η εξαίρεση. Το να μη φεύγει διακοπές ένας υπουργός όταν καίγεται η χώρα ή να μη ρίχνει τις βόλτες του στην πίστα ένας περιφερειάρχης, εν μέσω εθνικού πένθους για την απώλεια δύο πιλότων που έπεσαν στο καθήκον, μοιάζει αυτονόητο αλλά τελικά δεν είναι.
Η μεγαλειώδης συγγνώμη του Βλάχου για ένα time out, από τη μία, και η προσχηματική συγγνώμη του Νότη Μηταράκη για τις άκαιρες διακοπές του και του Γιώργου Πατούλη για το τόσο… ελαφρύ ζεϊμπέκικό του, από την άλλη, δείχνουν πόσο σχετική είναι η έννοια των λέξεων και πόσο εξαρτάται από το ποιος, πώς και πότε τις προφέρει.