Θα είχε ενδιαφέρον αν καταφέρναμε να μπούμε αυτές τις ώρες στο μυαλό του Νίκου Μιχαλολιάκου. Σίγουρα θα είναι πολύ δύσκολα εκεί μέσα, θα έχει οργή μαζί με φόβο. Μίσος και απελπισία. Ωστόσο, αν καθίσουμε σε καμιά ασφαλή γωνιά, μπορεί κάποια στιγμή να περάσει από μπροστά μας ένας συγκροτημένος ειρμός σκέψεων σχετικά με τα λάθη και όσα δεν πήγαν καλά.
Ας είμαστε ειλικρινείς. Χωρίς τη θυσία του Παύλου Φύσσα, τα πράγματα δεν θα είχαν πάρει αυτήν την τροπή. Και δεν ξέρω αν αυτό παρηγορεί, έστω λίγο, τη Μάγδα Φύσσα, αλλά η ουσία που βοήθησε τη χώρα να ξεπλύνει τη βρώμα, ήταν το αίμα του παιδιού της. Η δολοφονία του Φύσσα χορήγησε την αφορμή και τα νομικά ερείσματα προκειμένου να βγουν οι κόλλες χαρτιού στις οποίες τύλιξαν τη Χρυσή Αυγή. Πολιτικά, ας το παραδεχθούμε, η δολοφονία δεν κόστισε στην οργάνωση στον βαθμό που περιμέναμε. Οταν η Χρυσή Αυγή έγινε τρίτο κοινοβουλευτικό κόμμα, όλοι γνώριζαν και τον Ρουπακιά και τα τάγματα εφόδου. Ενδεχομένως αυτοί ήταν και ικανοί λόγοι για να κερδίσουν κάποιες ψήφους.
Πάμε πάλι στο μυαλό του Μιχαλολιάκου. Επιχειρησιακά το σχεδίασε και του βγήκε μια χαρά. Διέκρινε εγκαίρως, από το βάθος του ορίζοντα, το κύμα της οργής και της απελπισίας. Εβγαλε τους ανθρώπους του, χωρίς διακριτικά, στο Σύνταγμα, μετά άρχισε να τους στέλνει με σημαίες στα διόδια και έκρυψε, έστω προσχηματικά, τα ναζιστικά πίσω από τον καφενειακό λόγο. Δεν ήταν μόνο οι ψηφοφόροι του ηλίθιοι, απαίδευτοι, κοινωνικά αμόρφωτοι. Ηταν και αυτός σατανικά ευφυής. Αλλωστε, από ένα σημείο και μετά φάνηκε ότι τα σχέδιά του μόνο μαξιμαλιστικά δεν ήταν. Τι ήθελε να κάνει ο Μιχαλολιάκος; Να μονιμοποιηθεί στη Βουλή, να γίνει κομμάτι του συστήματος και να μετατρέψει το κόμμα σε διαθέσιμο βραχίονα εξυπηρέτησης επιχειρηματικών συμφερόντων. Εχουν άλλωστε ακουστεί διάφορα για «δουλειές» που αναλάμβαναν τα «παλικάρια», πάντα με το αζημίωτο.
Πού στράβωσε η δουλειά; Πρώτον, στη δολοφονία Φύσσα. Δεύτερον, στη βούληση του πολιτικού συστήματος να σπάσει το απόστημα. Και τρίτον, στο οποίο εμπεριέχονται και τα δύο προηγούμενα, στον στρατό των αποθρασσυμένων αγρίων που είχε κατασκευάσει. Ο Μιχαλολιάκος γεύτηκε τη γλύκα του συστήματος επειδή ο κάθε αλήτης με τη μαύρη μπλούζα αισθανόταν δυνατός, ανεξέλεγκτος και υπεράνω του νόμου. Ακόμα και αν ήθελε να τους μαζέψει, θα ήταν αδύνατο. Αν δεν ήταν ο Φύσσας, πιθανότατα θα ήταν αργότερα κάποιος άλλος. Μπορεί ο Μιχαλολιάκος να ισχυρίζεται ότι είχε άγνοια των συμβάντων. Ομως αυτά τα γεγονότα, η βία και ο τρόμος στις γειτονιές, ήταν ταυτόχρονα τα συστατικά στοιχεία της πολιτικής ύπαρξής του.
Πώς θα είχαν εξελιχθεί τα πράγματα αν δεν είχε δολοφονηθεί ο Φύσσας; Αγνωστο. Δεν θα ήταν όμως απίθανο αν η Χρυσή Αυγή ήταν ακόμα ανάμεσά μας, πατώντας στο Μακεδονικό, στο Προσφυγικό, στα ελληνοτουρκικά, ακόμα και στα ψεκασμένα του κορονοϊού – θα βλέπαμε στις εκκλησίες χρυσαυγίτες να υπερασπίζονται το δικαίωμα στη Θεία Ευχαριστία. Ναι, η έξοδος από την κρίση θα είχε μειώσει την επιρροή τους, αλλά δεν θα τους εξαφάνιζε. Θα είχαν στήσει τη σκοτεινή φωλιά τους σε μία γωνιά του συστήματος, κάνοντας βρώμικες μπίζνες, ελέγχοντας γειτονιές, πουλώντας τρόμο και τσαμπουκά ως μία μελανή κηλίδα της κανονικότητάς μας.