Εγώ να μιλήσω καθαρά; Πας καλά; Σε τούτη την ανθρωποφάγα αρένα; Α, πα, πα! Να ξημερωθώ σε κρατητήριο για πλάκα; Αλλά δεν μπορώ και να το καταπιώ. Αφού με τσάντισες. Με τσάντισες πολύ κι ας μη σε γνωρίζω προσωπικά. Κάποια παλιά καραβάνα της δημοσιογραφίας, μου είχε πει κάποτε, κάτι που μου έμεινε: «Να θυμάσαι. Όταν τσακώνεται μια κυρία με μια πουτάνα, τις εντυπώσεις κερδίζει πάντα η πουτάνα».
Την πάτησες. Παραδέξου το. Κατέβηκες εσύ, αγνό παρθένο μαλλί, χωρίς καταγραφές από αγκωνιές -το διάβασα στα μάτια σου- να τα βάλεις με τον μετρ. Υπάρχουν αρκετοί μετρ. Δεν είναι ένας. Κάθε εξουσία έχει κι τους εκάστοτε μετρ της. Σειρές. Νοιώθουν παντοδύναμοι. Όλοι τους βέβαια στο τέλος είναι να τους κλαίνε οι ρέγγες αλλά ακόμα και στο τελευταίο δευτερόλεπτο, να θυμάσαι, θα βρούνε μια άκρη. Μπορεί και στην επόμενη εξουσία.
Οι μετρ, νεαρή κυρία, τα έχουν τα δικαστήρια για πλάκα. Έχουν μάθει κόλπα. Γνωρίζουν στο λόγο τους, προφορικό και γραπτό, να ελίσσονται ανάμεσα σε έννοιες και λέξεις. Να πετάνε μελάνι ως σουπιές αλλά να βάζουν, για παράδειγμα, κι ένα «όπως λέγεται…» άρα δεν το λένε αυτοί ή «κύκλοι αναφέρουν», άρα παίζεται, και κάτι τέτοια. Είναι «πανεπιστημιάκι», μελέτα τους. Και να τους πιάσεις από κάπου, άπιαστοι θα είναι στο τέλος. Γλιστράνε ως βδέλλες. Ίσα-ίσα που ο σαματάς, τους τρέφει και τον «ηρωισμό» τους. Πέταξες κι εσύ μια αστοχία. Δεν ήσουν μελετημένη. Λάθος έκανες ξεκάθαρα, παραδέξου το. Έτοιμος ήταν. Σε τσάκωσε. Κι εσύ; Τίναζες φτερά. Δεν το δεχόσουν. Γιατί τόσο θέμα; Ενέργησε βρε παιδί μου απλά κι ας πονάει. Εσύ; Άρνηση!
Κι από κει και πέρα… Τι θεατρινισμοί! Τι λεονταρισμοί! Τι «εδώ είμαι». Τι χαζά καουμποϊλίκια! Κι εσύ και οι επάνω σου. Τσακ Νόρις. «Ελάτε να την πιάσετε!». Πάτε καλά; Είναι αυτό το θέμα; Είναι δυνατόν σε τούτον τον απέραντο οίκο ανοχής, να βάζετε την ίδια δύναμη για όλα; Τέτοιο ξόδεμα δυνάμεων, στα καλά του καθουμένου; Σου είπα ότι με τσάντισες. Ξέρεις γιατί; Γιατί δίσταζες κι εσύ μια λέξη που διψάμε να ξανακούσουμε στον κοινωνικό και ιδιωτικό μας πλανητοχώρο. Είναι απ’ αυτά που περιμένω από σας τους ονομαζόμενους «νέους». Εκείνος, ο Μεγάλος τους Αρχηγός δηλαδή, την έχει πατόκορφα χεσμένη. Το «Συγγνώμη» εννοώ. Και όλοι οι σύντροφοί του, την αγνοούν. Αναρωτιέμαι, έφτασε να τρομάζει και σας;
Αρχίστε να εξοικειώνεστε από τα «χαζά». Τόσο δύσκολο σου ερχόταν ένα έστω «μάλλον έκανα λάθος»; Αφού αυτό που σου είπε έτσι ήταν. Τελεία και παύλα. Την επομένη καλύτερα διαβασμένη. Τόσο απλό. Δεν χάθηκε κι ο κόσμος! Εδώ δεν χάθηκε γι’ άλλα και άλλα ο κόσμος! Καταλαβαίνω, δεν σου πήγαινε. Καταλαβαίνω. Αλλά σημειώστε, νεαρά κυρία αυτό που έγραψα και στην αρχή: «Όταν τσακώνεται μια κυρία με μια πουτάνα, τις εντυπώσεις πάντα κερδίζει η πουτάνα», είπε μια παλιά καραβάνα της δημοσιογραφίας.
Αναρωτιόμουν συχνά, έτσι σαν άσκηση του μυαλού, τι απομένει να κάνει μια κυρία; Νομίζω -χωρίς να παίρνω και όρκο- να κάνει το στιγμιαία σωστό. Να πει δηλαδή καθαρά και ξάστερα: «προφανώς έκανα λάθος». Και ναι, θα έχει ίσως χάσει μια μάχη αλλά το ζητούμενο είναι ο πόλεμος. Ήμαστε σε πόλεμο, αγαπητή, αυτό ελπίζω να έχετε καταλάβει. Συγκεντρωθείτε, μετρηθείτε και μην ασκόπως ξοδεύετε δυνάμεις.
Σας φιλώ μετά κατανόησης και τσαντίλας, ουχί βέβαια θυμού.