Τελικά χρειάζονται δύο μήνες. Ούτε εβδομάδα περισσότερη ούτε μέρα λιγότερη. Δύο μήνες είναι μια χαρά. Τόσους χρειάστηκε ο Κασσελάκης για να κερδίσει τον ΣΥΡΙΖΑ, τόσους και ο Δούκας για να πάρει τη δημαρχία μέσα από τα χέρια του μεγάλου φαβορί.
Και το πιθανότερο θα ήταν να μην τα κατάφερνε αν ο Μπακογιάννης δεν τον καλούσε στο debate, διαπράττοντας ένα παιδαριώδες επικοινωνιακό λάθος. Μέχρι το debate ο Δούκας περνούσε από τα δελτία ειδήσεων και τις πρωινές εκπομπές, αλλά το μήνυμά του χανόταν μέσα στη βουή. Με το debate, όμως, οι τηλεθεατές είχαν την ευκαιρία να γνωρίσουν μια καινούργια συμπαθητική φυσιογνωμία, μια ενδιαφέρουσα προσωπικότητα χωρίς πολιτικό παρελθόν.
Είναι, βέβαια, τομεάρχης Ενέργειας του ΠΑΣΟΚ. Ε, και; Ποιος στ’ αλήθεια τον ήξερε; Επίσης δεν είχε καμία συμμετοχή στα δημοτικά της Αθήνας. Εχει όμως ένα εξαιρετικό ακαδημαϊκό βιογραφικό, είναι συμπαθής χωρίς έντονες γωνίες, εν τέλει τον ψήφισαν ακόμα και αυτοί που δεν θέλουν το μετρό στα Εξάρχεια. Ηταν το ιδανικό πρόσωπο για να συναντηθεί το αντιμητσοτακικό μέτωπο, αλλά και για να τιμωρηθεί ο Μπακογιάννης από όσους τον εγκαλούσαν για αλαζονεία.
Ολο αυτό τού πήρε μόλις δύο μήνες. Ασφαλώς το ΠΑΣΟΚ δικαιούται να βάλει τη σημαία του στη σκεπή του δημαρχείου. Ομως ας μη δουλευόμαστε μεταξύ μας: οι ψηφοφόροι έδωσαν πολιτικό χρώμα στην ψήφο τους αφού εστίασαν πρώτα στον υποψήφιο.
Βρισκόμαστε, λοιπόν, μπροστά σε μια νέα συνθήκη; Ανέτειλε η εποχή που προκρίνει το νέο και το άφθαρτο έναντι του πολιτικού προϊόντος που παρασκευάστηκε σε κομματικό σωλήνα; Μπορεί και να είναι έτσι. Κάποτε οι υποψήφιοι έπρεπε να δείξουν τα κομματικά τους ένσημα και τα πιστοποιητικά «αγώνων» για να απευθυνθούν στο εκλογικό ακροατήριο. Οι περιπτώσεις Κασσελάκη και Δούκα δείχνουν ότι αρκεί ένα λευκό κομματικό μητρώο, αρκεί να εμφανιστείς την κατάλληλη στιγμή και να πεις τα σωστά πράγματα.
Να είστε βέβαιοι ότι τόσο ο Κασσελάκης όσο και ο Δούκας είναι αυτή τη στιγμή αντικείμενα προς μελέτη από άλλους, άγνωστους προς το παρόν, επίδοξους παίκτες της πολιτικής ζωής. Πρέπει βέβαια να τους δούμε και στην πορεία, πάνω στον πάγκο της δουλειάς. Ξεκινούν από άλλη αφετηρία και σε εντελώς διαφορετικούς στίβους μάχης.
Ομως ο Δούκας δείχνει, τουλάχιστον αυτή τη στιγμή, λίγο πιο ενδιαφέρουσα περίπτωση, καθώς εμφανίζεται ως ένα πρόσωπο που μπορείς να το ντύσεις με διάφορα σενάρια. Ας πούμε να τον δεις να ηγείται ενός κοινού σχήματος στο χώρο της Κεντροαριστεράς. Μακρινό, ίσως και απίθανο, όμως δένει με τα σενάρια που ακούγονται για την πορεία σύγκλισης ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ.
Δεν αποκλείεται, αν τα πράγματα πάρουν τη συγκεκριμένη τροχιά, Κασσελάκης και Ανδρουλάκης να κοιτάζουν πίσω τους μήπως έρχεται ο Δούκας. Από την άλλη, ίσως τον δούμε να βαδίζει στα χνάρια του Γιώργου Καμίνη. Είναι νωρίς ακόμα.