Καλώς τα δεχτήκαμε! Η υπεροψία της εξουσίας προελαύνει με το «It’s ΟΚ», όπως θα το πρόφερε ζάπλουτος ξοδεύοντας, μάλλον καλύτερα, καίγοντας δολάρια για την πλάκα του. Ποιο ήταν ένα από τα πιο επιτακτικά, τα πιο αγωνιώδη αιτήματα της κοινωνίας από την πρώτη κυβερνητική τετραετία; Να μπει τάξη και ασφάλεια στα πανεπιστήμια και σε κάθε είδους πανεπιστημιακό χώρο.
Βαθύ ψυχικό τραύμα για κάθε νοήμονα πολίτη η εικόνα του πρύτανη με ταμπέλα κρεμασμένη στο στήθος του, βαθύ κοινωνικό τραύμα το χτίσιμο πρύτανη στο γραφείο του, βαθύ κοινωνικό τραύμα η διαπόμπευση, η διακοπή ανά πάσα ώρα και στιγμή μαθήματος για το «έτσι θέλω» αρχιδοσούρτηδων, βαθύ κοινωνικό τραύμα η κατάσταση των εστιών αλλά και η «διαχείρισή» τους από στοιχεία που καμία σχέση δεν είχαν με πανεπιστήμιο. Πάνω στην τούρλα, λοιπόν, του τραύματος… Μία και μόνο μία, η ελληνική οδός!
Προσλήψεις πανεπιστημιακής αστυνομίας, με κιμπάρικο νούμερο χιλίων (1.000) αστυνομικών. Χιλίων, καθώς «καλύτερα να περισσέψουν παρά να λείψουν». Οταν φορτώνεις προϋπολογισμούς με χίλιους κρατικούς υπαλλήλους μια χώρα που μάτωσε από τέτοιες νοοτροπίες, οφείλεις να μην αποτύχεις. Να έχεις υπολογίσει το καθετί. Για παράδειγμα, μιλούσαμε επίσης για κάρτα εισόδου κ.λπ. Και τι έγινε εν τέλει; Καταργείται η Πανεπιστημιακή Αστυνομία γιατί, λέει, απέτυχε.
Πότε πρόκαμε να αποτύχει; Με ποια ελαφράδα ζάπλουτου ξεπετάμε «απέτυχε», έχοντας πληρώσει 1.000 χίλιους, «bro»; Γιατί σαφέστατα μιλάμε για νέους ανθρώπους που τους κατευθύναμε via Δημοσίου, γνωρίζοντας εκ προοιμίου ότι τους θέλαμε ως «μαζορέτες». Τους εκμαυλίζουμε «Θα πληρώνεσαι βρέξει – χιονίσει, ό,τι κι αν γίνει ή δεν γίνει»; Από ποιο χρονοντούλαπο της Ιστορίας επανήλθαν αυτά; «Καλοχαιρέτα τον πεζό όταν καβαλικέψεις, για να σε χαιρετά κι αυτός όταν θα ξεπεζέψεις».
Με κάτι τέτοια δεν είναι να απορείς πώς ο υπουργός Μηταράκης ονειρεύτηκε, με το «καλημέρα σας» στο υπουργείο του, έφιππους αστυνομικούς, προφανώς εντοπίζοντας σε αυτό την κύρια, αγωνιώδη έλλειψή μας. Θα μπορούσε να ονειρευτεί και ελέφαντες όπως στην Ινδία. Εξίσου αστεία τα «θριαμβευτικά» ότι ο πρωθυπουργός τον συνέτισε. Τι είναι; Παιδονόμος; Σε παιδάκι ανέθεσε;
Τόσος σαματάς υποσχετικής, με ένα σχήμα μιας γενναίας κυβερνητικής «μονάδας» –τρόπος του λέγειν «μονάδας»– 62 «στρατευμένων» υπουργών (γκώσαμε στους υπουργούς κερδίζοντας το παγκόσμιο ρεκόρ!) στον αντιλαϊκισμό, στη μεθοδικότητα, στην εργατικότητα, για να μιλάμε από τον πρώτο μήνα για έφιππους αστυνομικούς και να το αποσύρει ο Πρωθυπουργός;
Αυτό, επιτρέψτε μου, δεν αδειάζει τον κάθε Μηταράκη αλλά την επιλογή του Πρωθυπουργού. Εκ του express αποτελέσματος, είναι απολύτως ξεκάθαρο ότι τα πανεπιστήμια δεν είχαν ανάγκη από «χίλιους» αλλά από μια κυβέρνηση αποφασισμένη να λειτουργήσει αποτελεσματικά και συγχρόνως. Κυρίως «συγχρόνως».
Μια «μέγγενη» θεσμών, νόμων, νοοτροπίας, σκληρής αστυνόμευσης που θα έσφιγγε στον λαιμό κάθε «εναντίον» της λογικής και υπέρ των δικαιωμάτων των σοβαρών και ευσυνείδητων φοιτητών, όπως συμβαίνει παντού στον κόσμο. Εν τέλει; «Ρίξε» πλέον, εξίσου ατάκτως, «μια χιλιάδα στους δρόμους και στις γειτονιές», ξαναρίξε και την ευθύνη στους πρυτάνεις και βλέπουμε. It’s ΟΚ. Οχι, όχι. Αυτό δεν θα πάει καλά. Δεν ξεκινάμε καθόλου καλά.