Σε όλα τα μέρη του κόσμου, από τα πιο ανεπτυγμένα μέχρι τα πιο υποανάπτυκτα, όποτε βλέπω αστυνόμους να φυλάνε στόχους ή κομβικά σημεία της εκάστοτε πόλης έχω πάντα μια αίσθηση alert-ετοιμότητας και ακόμα περισσότερο μια αίσθηση επαγγελματισμού και σοβαρότητας. Δεν μπορώ να ισχυριστώ το ίδιο για τα δικά μας «μέρη». Πάντα δυο-τρεις χαλαροί να μιλάνε μεταξύ τους, να γελάνε, να χαζεύουν τα πέριξ ως αργόσχολοι.
Δεδομένου δε ότι ανάλογες θέσεις δεν θεωρούνται απλώς «δόντι» αλλά χαυλιόδοντας, αρκεί μια βιαστική ματιά για να διακρίνεις ότι έχουν υφάκι ανάλογο «του αξιώματος» που δήθεν φυλάνε.
Για μένα, όσο αξιοθέατο είναι, για παράδειγμα, οι τσολιάδες, άλλο τόσο και οι εκάστοτε αστυνόμοι-φύλακες. Το άγχος τους δεν είναι ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να συμβεί οτιδήποτε –κάτι το οποίο βάζω στοίχημα ότι αποκλείουν με ένα βαριεστημένο ωχαδελφικό «σιγά, μωρέ!»– αλλά κυρίως άγχονται για το πώς θα κατορθώσουν να τακτοποιήσουν-ικανοποιήσουν κάποιο δικό τους ρουσφετο-αίτημα «από τη θέση που είναι». Συνταίριαξε αγαπητέ συμπολίτη, αυτή την «αρχέγονη» νοοτροπία με την ξεκάθαρα ξεδιάντροπη ανοχή των τωρινών αρχόντων, υποταγμένοι στην ιδεοληψία τους, μιας ιδεολογίας του κώλου, με ενθαρρυντικούς χαριεντισμούς του τύπου «δικά μας παιδιά είναι κι αυτά», και έχεις το πιο μπόμπα-κοκτέιλ.
Χθες ζήσαμε ακόμα μια performance του Ρουβίκωνα. Χθες, ακόμα μια φορά εμπεδώσαμε, ότι αν δεν νοιάζονται ούτε για τη δική τους ασφάλεια, γιατί να τους κόφτει η ασφάλεια του κάθε έρμου πολίτη; Με διασκεδάζει θλιβερά (υπάρχει και τέτοιου είδους «διασκέδαση») η ερώτηση «γιατί δεν παραιτήθηκε κανείς από την Αστυνομία»… Πάμε καλά; Ολοι οι Υπεύθυνοι (με διασκεδάζει θλιβερά και το «Υπεύθυνοι») θα είπαν μέσα τους: «Σιγά μην παραιτηθώ, εγώ! Εδώ δεν παραιτήθηκε κανείς για το Μάτι. Για μπογιές θα παραιτηθώ;»
Ευτυχώς αυτοκοροϊδευόμαστε ότι υπάρχει κράτος και κάθε φορά αναζητούμε υπευθύνους. Ευτυχώς για μια-δυο μέρες ξεχαρμανιάζουμε, διεκδικώντας -και καλά- service κράτους από την παράγκα. Ευτυχώς. Γιατί αν γνωρίζαμε εν τω βάθει την εγκληματική ελαφράδα αντιμετώπισης και αναχαίτισης για το κάθε τι, θα μας έπιανε ομαδική κρίση πανικού. Είθε οι επόμενοι… Για να σωθούν, πέρα από όλους εμάς, και τα «δικά τους παιδιά». Τα δικά τους «εργαλεία» που τα φαντασιώνομαι ότι σχεδόν εκλιπαρούν: «Ας μας τιμωρήσει επιτέλους κάποιος, για να νοιώσουμε ότι κάποιος ρε γαμώτο, νοιάζεται αληθινά για μας, σε τούτη τη ζωή!»
ΥΓ Με στοίχειωσε το βλέμμα ενός νέου αστυνομικού σε εκείνη τη δίκη. «Εδωσα μάχη, κυρία μου, για να τον συλλάβω. Διακινδύνευσα τη ζωή μου. Αλλά, τα βλέπετε. Αφέθηκε ελεύθερος». Νέος αστυνομικός… Θα μάθει.
ΥΓ2. Και είπε ο μέγας Αρβανίτης: «Ε, εντάξει, καλά, το ξαναβάφουμε το κτίριο». Και μέγας και large. Mε τα λεφτά των άλλων.