Δυο-τρεις φορές την ημέρα χτυπάει στο κινητό ειδοποίηση από το ξένο πρακτορείο ειδήσεων. Τόσες χιλιάδες νεκροί Παλαιστίνιοι, ακόμα περισσότεροι οι τραυματίες, λέει το υπουργείο Υγείας στη Γάζα. Λίγο μετά, η αντίστοιχη ανακοίνωση για τις απώλειες των Ισραηλινών. Οσο περνούν οι μέρες, φοβάσαι όλο και περισσότερο να μπεις στα κοινωνικά δίκτυα.
Στο newsfeed μπορεί να κρύβεται κάτι αναπάντεχο. Παιδιά να βγαίνουν αιμόφυρτα και γεμάτα σκόνες από τα συντρίμμια εντός κτιρίου στη Γάζα που βομβαρδίστηκε. Εικόνες και ιστορίες φρίκης από τα κιμπούτς στο νότιο Ισραήλ που λεηλατήθηκαν από τους δολοφόνους-τρομοκράτες της Χαμάς. Μαζί και τα πρώτα πλάνα των ομήρων, με καρφιά και λάμες να τους συγκρατούν τα τραυματισμένα άκρα.
Κι ύστερα σκάει η υπόθεση του νοσοκομείου. Βομβαρδίστηκε πράγματι; Πόσοι σκοτώθηκαν; Ποιος είναι τελικά ο φυσικός αυτουργός, άρα και εγκληματίας πολέμου; Εν έτει 2023 και περίπου 48 ώρες μετά, δεν μπορούμε να καταλήξουμε σε ασφαλές συμπέρασμα. Τα στιγμιότυπα, όμως, προπαγανδιστικά ή μη, κάνουν μέσα σε λίγα λεπτά τον γύρο του κόσμου.
Διαλύουν τις εργώδεις διπλωματικές προσπάθειες που βρίσκονταν σε εξέλιξη μήπως ανασταλεί το ακόμα μεγαλύτερο επερχόμενο κακό. Μεγεθύνουν το ήδη τεράστιο μίσος του ενός έναντι του άλλου. Οχι μόνο των Παλαιστινίων κατά των Ισραηλινών και αντιστρόφως, αλλά και των εκατέρωθεν υποστηρικτών τους, που διαδηλώνουν και ξιφουλκούν σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου.
«Το έκανε ο Νετανιάχου για να πάρει το αίμα του λαού του πίσω – αυτό άλλωστε θέλουν οι φανατικοί υποστηρικτές του». «Oχι, πρόκειται για την πιο αιματηρή προβοκάτσια της Χαμάς, για να στρέψει όλον τον κόσμο –και δη τον μουσουλμανικό– κατά του κράτους του Ισραήλ». O,τι και να συνέβη, ακόμα κι αν ήταν λάθος, ουδείς πρόκειται να πεισθεί για το αντίθετο από αυτό που ήδη πιστεύει. Ακόμα κι αν φέρουν μπροστά του τα πιο αδιάσειστα στοιχεία. Ετσι, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: ακόμα βαθύτερο μίσος, ακόμα μεγαλύτερη μανία εκδίκησης.
Ολα αυτά συμβαίνουν ενώ βρισκόμαστε σε μακρά αναμονή της περιβόητης χερσαίας επίθεσης του Ισραήλ κατά της Λωρίδας της Γάζας. Που διόλου εύκολο δεν είναι να υλοποιηθεί και μάλλον λειτουργεί αποτελεσματικότερα ως απειλή, παρά είναι η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων. Με στόχο να τρομοκρατηθούν ακόμα περισσότερο οι χιλιάδες Παλαιστίνιοι που στοιβάζονται πάνω σε ένα μικρό κομμάτι γης – πλέον χωρίς πόσιμο νερό, με ελάχιστα τρόφιμα και ακόμα λιγότερες ελπίδες επιβίωσης. Και τελικά να εκτοπιστούν όσο νοτιότερα γίνεται.
Στα στενά όρια μεταξύ Ισραήλ και Γάζας, ο χώρος καθίσταται ολοένα και πιο ζωτικός. Σε τέτοιο βαθμό που το Ισραήλ δεν ακούει τις εκκλήσεις κανενός. Ούτε καν των φυσικών συμμάχων του, των Αμερικανών. Δεν ακούει, όμως, ούτε τις φωνές που κραυγάζουν για ανθρωπιστική βοήθεια. Αρνείται να εξασφαλίσει τους απαραίτητους διαδρόμους. Διότι αυτό που προέχει είναι η προστασία της ύπαρξής του από τα εκατομμύρια των ορκισμένων εχθρών του.
Πρόκειται για έναν μεγάλο παραλογισμό που απλώς παρατηρούμε αδρανείς να ξετυλίγεται μπροστά μας; Οσοι γνωρίζουν τον τρόπο που σκέφτονται οι Ισραηλινοί, αντιλαμβάνονται το μέγεθος του τραύματος που έχουν υποστεί από την τρομοκρατική εισβολή της 7ης Οκτωβρίου. Είναι τέτοιο το βάθος του, που δεν θα ξεπεραστεί ποτέ, αλλά θα κληροδοτείται αναπλαισιωμένο από γενιά και γενιά.
Και μαζί του θα κληρονομείται η όλο και ισχυρότερη άρνηση απέναντι στη δίκαιη λύση των δύο κρατών. Μια λύση, όμως, που ούτως ή άλλως φροντίζει να την κρατά θαμμένη η Χαμάς, διακηρυγμένος στόχος της οποίας είναι η εξαφάνιση του Ισραήλ από τον χάρτη.
Το ίδιο θέλει και η Χεζμπολάχ. Ακόμα περισσότερο το επιδιώκει το Ιράν. Μέχρι πριν από λίγες δεκαετίες στο ίδιο μπλοκ βρίσκονταν και η Αίγυπτος, η Ιορδανία, καθώς και η Συρία. Ολοι εναντίον ενός, απλώς ο ένας έχει μάθει να επιβιώνει πάση θυσία και με κάθε τρόπο. Μιλάμε για το απόλυτο αδιέξοδο, το οποίο όμως έπαψε ξανά να είναι τοπικό, αλλά απειλεί να τινάξει στον αέρα κάθε παγκόσμια σταθερά.
Αν κάποιος έλεγε πριν από λίγα χρόνια ότι μέσα στην τρίτη δεκαετία του 21ου αιώνα θα είχαν ξεσπάσει δύο πόλεμοι, ο ένας σε ευρωπαϊκό έδαφος κι ο άλλος στη Μέση Ανατολή, μάλλον θα τον περνούσαν για τρελό. Αυτή, όμως, είναι σήμερα η πραγματικότητα. Και στις δύο περιπτώσεις έχουμε να κάνουμε με μια βαθιά ρήξη που δεν είναι απλώς εθνοτική. Είναι πολιτισμική, είναι ταυτοτική και τελικά είναι υπαρξιακή, με τους μετέχοντες να μη διαθέτουν περιθώρια συμβιβασμού.
Τελικά, δεν πρόκειται για παραλογισμό. Αυτή είναι η Ιστορία της ανθρωπότητας: γεμάτη ανατροπές, συγκρούσεις, βία και αίμα. Αρκεί να αναρωτηθεί κανείς κάθε πότε ξεσπά ένας μεγάλος πόλεμος. Τότε θα αντιληφθεί ότι ο κόσμος που ζούμε ουδέποτε ήταν αγγελικά πλασμένος.
*Ο τίτλος παραπέμπει στο εμβληματικό έργο του Κώστα Μουρσελά « Ω, τι κόσμος μπαμπά», που πρωτοπαίχτηκε το καλοκαίρι του 1973 στη Θεσσαλονίκη και τον χειμώνα 1973 – 1974 στην Αθήνα από τον θίασο του Θεάτρου Σάτιρας, σε σκηνοθεσία του Βασίλη Διαμαντόπουλου