Η Φώφη Γεννηματά το έθεσε εύστοχα, πλην όμως είναι καταδικασμένη να χάνεται πίσω από τις φωνές και τα πούπουλα της κοκορομαχίας. Η πρόβλεψη για τα έσοδα του προϋπολογισμού είναι κάτι παραπάνω από αισιόδοξη, «εκτός τόπου και χρόνου», ενώ η κυβέρνηση έχει βολευτεί με το αντιπολιτευτικό ύφος του ΣΥΡΙΖΑ, στέλνοντας τη μπάλα στην εξέδρα.
Για άλλη μία φορά η συζήτηση επί του προϋπολογισμού στη Βουλή κύλησε περισσότερο πάνω στις εντυπώσεις και λιγότερο στην ουσία. Ο Τσίπρας μοίραζε λεφτά και κατηγορούσε τον Μητσοτάκη για τους νεκρούς της πανδημίας, πουλώντας ταυτόχρονα πατριωτισμό. Και ο Μητσοτάκης απάντησε σε αντίστοιχους τόνους, χωρίς καμία διάθεση αυτοκριτικής, θυμίζοντας σε κάποια σημεία κάτι από το ύφος που υιοθετούσε ο Τσίπρας ως πρωθυπουργός -συν η άγαρμπη, τουλάχιστον, προτροπή προς τον Φίλη να φορέσει τη μάσκα του επειδή ανήκει στις ευπαθείς ομάδες. Το «μάζεψε» κάπως δίνοντας αργότερα «εξηγήσεις» ιδιαιτέρως στον Φίλη.
Σε πολιτικό επίπεδο, η απόφαση του ΣΥΡΙΖΑ να ψηφίσει «παρών» στις αμυντικές δαπάνες, είναι εξωφρενικά λαϊκίστικη. Δεν γίνεται να απαιτείς σκληρή γραμμή στα εθνικά και να καταψηφίζεις τις αμυντικές δαπάνες.
Ναι, φυσικά και είναι ένας αισιόδοξος ο προϋπολογισμός, ειδικά όταν προβλέπει αύξηση των φορολογικών εσόδων κατά 3,5 δισ ευρώ. Για να συμβεί αυτό δεν θα πρέπει, απλώς, να καταγραφούν υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης, αλλά θα χρειαστεί οικονομική απογείωση, κάτι που είναι μάλλον δύσκολο να συμβεί το 2021. Αν συζητούσαμε για το 2022 θα ήταν αλλιώς.
Tι μάθαμε, λοιπόν, από τη συζήτηση στη Βουλή;
Λίγες ειδήσεις, αναμενόμενες. Παροχές με επιστρεπτέα προκαταβολή και κάλυψη ενοικίων, εξαγγελία ξένων επενδύσεων, αμυντικές προμήθειες και προσλήψεις προσωπικού στις Ένοπλες Δυνάμεις. Α, και ότι η επιχείρηση για τον εθνικό εμβολιασμό θα έχει την κωδική ονομασία «Ελευθερία».
Το κυριότερο: επιβεβαιώσαμε ότι το πολιτικό σκηνικό θα επενδύεται με ακραία πόλωση όσο πλησιάζουμε προς την έξοδο από την πανδημία. Μία πόλωση που είναι εξαιρετικά συμφέρουσα και επωφελής για τους δύο κεντρικούς μονομάχους αν και, προς το παρόν, δεν δείχνει να αλλάζει τους δημοσκοπικούς συσχετισμούς. Αυτός είναι και ο λόγος που ο Τσίπρας εμφανίζεται πολιτικά ασυνεπής ως προς το αφήγημα που παρουσιάζει. Αν, όπως, λέει, έχει απέναντι του μία κυβέρνηση που απέτυχε στα πάντα, τότε γιατί δεν ζητάει εκλογές;
Το ερώτημα είναι αν αυτή η πόλωση αντικατοπτρίζεται στην κοινωνία. Μάλλον όχι. Αν εξαιρέσεις τις ακρότητες των social media, το πολιτικό ακροατήριο μάλλον δεν παρακολουθεί τον καυγά, περιμένοντας να ακούσει κάτι θετικό. Και κάπως έτσι, έχουμε από τη μία την κυβέρνηση που ισχυρίζεται ότι διαθέτει προγραμματικό σχέδιο και από την άλλη την αντιπολίτευση που επενδύει και καλλιεργεί τη δυσφορία, χωρίς να καταθέτει πρόταση. Τι κερδίζει από τα δύο; Το λένε οι δημοσκοπήσεις.