Η μία εκδοχή λέει ότι ο Σαμαράς βάζει βούτυρο στο ψωμί του ΣΥΡΙΖΑ και του δίνει λαβή να μιλάει για το κράτος της σκληρής Δεξιάς. Η άλλη λέει ότι φωνές όπως του Σαμαρά είναι χρήσιμες καθώς κλείνουν σε ένα συστημικό μαντρί απόψεις που δεν χρειάζονται και πολλά για να εξελιχθούν σε ακραίες. Κοινώς, όποιος θεωρεί πολύ κεντρώο για τα μέτρα του τον Μητσοτάκη, βρίσκει μία καταφυγή στον Σαμαρά.
Εδώ βέβαια υποβόσκει και ένα ερώτημα που απευθύνεται προσωπικά στον Σαμαρά και στις προθέσεις του για το απώτερο μέλλον. Σίγουρα έχει λόγους να αισθάνεται ενοχλημένος. Δεν πήρε τη θέση στην Κομισιόν και ο Μητσοτάκης ουσιαστικά τον απέκλεισε από τις υποψηφιότητες για την Προεδρία της Δημοκρατίας – όταν μιλάει για Πρόεδρο με συναινετικό προφίλ εμφανίζει μία φωτογραφία από την οποία απουσιάζουν τα χαρακτηριστικά του Σαμαρά. Σκοπεύει, άραγε, να απαντήσει ο Σαμαράς σε αυτά; Και αν ναι, πώς θα το κάνει; Για τον Μητσοτάκη δεν θα ήταν σοβαρό πρόβλημα αν ο πρώην πρωθυπουργός επιστρέφει πότε-πότε, δια δηλώσεων, στο αρχικό κύτταρο της παράταξης. Αν υπάρχουν δεύτερες σκέψεις του Σαμαρά, αυτές θα εκδηλωθούν στο μέλλον, στην περίπτωση που το καράβι αρχίσει να αρμενίζει στραβά και εμφανιστούν και άλλοι υποψήφιοι καπετάνιοι. Άλλωστε, ένας εκ των (πρώην) αντιπροέδρων της ΝΔ είναι χρεωμένος στο περιβάλλον του.
Ολα αυτά, λοιπόν, μπορούν να αναγνωστούν πολιτικά, αλλά έχουν μία ανθρώπινη γραφή από την οποία απουσιάζει η αίσθηση της ματαιότητας. Ο Σαμαράς θα μπορούσε να γίνει ένας «Βούδας» της παράταξής του. Να μιλάει λίγο και να λέει περισσότερα με τη σιωπή του, αποδεχόμενος το πέρας ενός πρωταγωνιστικού πολιτικού βίου. Η εμφάνισή του στο συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας, η αναφορά του σε «λαθρομετανάστες» και «Σκοπιανούς», έδειξε ότι αντιλαμβάνεται τη θέση του μέσα από ένα αυστηρά προσωπικό πλαίσιο. Είναι ενοχλημένος και το δείχνει. Ένας πρώην πρωθυπουργός που αρνήθηκε να παραδώσει στον διάδοχό του, δεν θα είχε καμία αναστολή να βγει στο συνέδριο και να φέρει σε δύσκολη θέση τον πρόεδρο του κόμματός του. Πάντως, αν το τραβήξει αρκετά, θα παραπέμπει στον Κάτωνα τον Ρωμαίο που, με κάθε ευκαιρία, έλεγε και το «Εt preterea censeo Carthago delenda est» («Και εκτός αυτού πιστεύω ότι η Καρχηδόνα πρέπει να καταστραφεί»)
Κατά τα λοιπά, η περίπτωση Σαμαρά μπορεί, ενδεχομένως, να δώσει την ευκαιρία για να γίνει μία, διακριτική προς το παρόν, κουβέντα για τον χαρακτήρα της Νέας Δημοκρατίας και για την υπόγεια, σχεδόν ανεπαίσθητη τώρα λόγω εξουσίας, αντιπαράθεση ανάμεσα στο Κέντρο και στη Δεξιά. Ισως όμως αυτή η κουβέντα να μην έχει νόημα, ούτε καν περιεχόμενο. Ένα κόμμα εξουσίας εκ των πραγμάτων θα κάνει κινήσεις που θυμίζουν εκκρεμές προκειμένου να εξασφαλίζει την πολυσυλλεκτικότητα του.