Τους ξέρουμε τους δεξιούς. Αγαπούν τον πλούτο. Τον υπηρετούν, πολιτικά και κοινωνικά. Και όταν έχουν την εξουσία, τη διαχειρίζονται με τέτοιο τρόπο, ώστε να εντείνονται οι ανισότητες που επιτρέπουν μεγαλύτερη συσσώρευση πλούτου από τους ισχυρούς. Γνωστά πράγματα, ύλη της Α’ Δημοτικού.
Τι συμβαίνει, όμως, με τους αριστερούς που δεν ξέρουν τι έχουν; Τι γίνεται με όλους αυτούς, τους φίλους του λαού και τους πολέμιους των ανισοτήτων, που έχουν λογαριασμούς με επτά ψηφία και κατάλογο ακινήτων μεγαλύτερο από τη λίστα σούπερ μάρκετ μιας μέσης οικογένειας; Εκ πρώτης όψεως, δεν συμβαίνει τίποτα το μεμπτό. Οι άνθρωποι γνωρίζουν, το ζουν, ότι ένας καλύτερος κόσμος είναι εφικτός και στέκονται, με ουμανιστικό κίνητρο, δίπλα στους αδύναμους και τους κατατρεγμένους. Γίνονται εκείνο το κομμάτι της ελίτ που θα τραβήξει τους κολασμένους στο φως. Αν μη τι άλλο και ο Μαρξ με τον Ενγκελς τον είχαν τον τρόπο τους, δεν έψαχναν λαχανίδες στα σκουπίδια του Λονδίνου.
Το περίεργο προβάλλει όταν οι τύποι με τα επταψήφια ποσά στην τράπεζα, τα δεκάδες ακίνητα και αυτοκίνητα, σηκώνουν το δάχτυλο και αρχίζουν το κήρυγμα κατά του φιλελευθερισμού. Και το κάνουν με κάθε ευκαιρία. Καταγγέλλουν την ασυδοσία των αγορών που αυγατίζουν τα λεφτά τους. Μετρούν μία προς μία τις πληγές που προκαλεί ο καπιταλισμός στο σώμα της κοινωνίας, αλλά οι ίδιοι φροντίζουν να είναι επενδυτικά έτοιμοι και χρηματοδοτικά ευέλικτοι. Τα βάζουν με το διεθνές κεφάλαιο και με την παγκοσμιοποίηση, πλην όμως ένα κομμάτι του πλούτου τους ελλιμενίζεται στα ασφαλή νερά ξένων τραπεζών.
Και εσύ που το παρατηρείς όλο αυτό, σκέφτεσαι ότι δεν πρόκειται απλώς για μία αντίφαση, αλλά για ένα επικερδές δούλεμα. Εν τέλει αντιλαμβάνεσαι ότι το να καταγγέλλεις και να πολεμάς το σύστημα (πάντα εκ των έσω) είναι μία δουλειά μάλλον καλλιτεχνικής φύσεως. Ο πλούσιος αριστερός πολιτικός που καταγγέλλει τον καπιταλισμό είναι ακριβώς όπως ο πετυχημένος τραγουδιστής που θρηνεί για την ξενιτιά και αναθεματίζει τη φτώχεια. Και στις δύο περιπτώσεις εκφράζεις κάτι, δεν σημαίνει ότι πρέπει να το ζεις. Παρεμπιπτόντως, η περίπτωση του τραγουδιστή είναι πολύ πιο έντιμη. Ο τραγουδιστής περιγράφει κάτι που δεν τον αφορά. Ο πολιτικός, όμως, καταγγέλλει αυτό που τον θρέφει ή, πιο σωστά, θρέφεται από την καταγγελία του.
Αν το δεις στο πεδίο των ιδεών, μπορεί και να θυμώσεις. Αν αναγνωρίσεις, όμως, ότι πρόκειται για δουλειά ή για χόμπι, τότε ναι, ίσως και τους βγάλεις το καπέλο, δηλώνοντας ότι αξίζουν τα πολλά λεφτά τους.