Παρατηρώντας τον ανασχηματισμό του Κυριάκου, ένιωσα μια νοσταλγία για τους ανασχηματισμούς των νιάτων μου. Τότε που ο Κωνσταντίνος Καραμανλής πετούσε από τις σκάλες βουλευτή της Β’ Αθηνών που είχε πάει μόνος του στο πρωθυπουργικό γραφείο να παραλάβει υπουργείο διότι είχε εκλεγεί πρωτοδεύτερος στη μεγαλύτερη εκλογική περιφέρεια της χώρας. Τότε που ο Ανδρέας έλεγε στον Τρίτση «έγραψες ιστορία στο υπουργείο» και στο τέλος της ανακοίνωσης τον έδιωχνε. Τότε που ο Λαλιώτης ορκιζόταν «υπουργός πόλεων» και ένας άλλος «υπουργός Καλαμάτας». Ακόμα και τότε που ο Καρατζαφέρης πρότεινε για την συμμαχική κυβέρνηση Σαμαρά την υπουργοποίηση «των δύο που δεν θα μου την κάνουν ποτέ» όπως έλεγε στους δημοσιογράφους, εννοώντας τον Αδωνι και τον Βορίδη.
Ωραίες εποχές. Με ίντριγκα, με παρασκήνιο, με δεκάδες καραμπόλες, μέχρι του σημείου να ειδοποιηθεί βουλευτίνα ότι αναλαμβάνει υπουργείο, μετά να ακυρωθεί η τοποθέτηση της και κανένας να μην σκεφτεί να την πάρει πίσω και να την ενημερώσει. Η καημένη η Μαρία Κυπριωτάκη-Περράκη, τι ζημιά είχε πάθει!.
Αλλες εποχές. Με τον αρχηγό να διαλέγει τους πέντε έξι βασικούς υπουργούς κι έπειτα να αφήνει εν λευκώ τον Λιβάνη ή τον Αγγέλου να βάλουν υφυπουργούς. Κάπως έτσι ο Αντώνης Λιβάνης έλεγε ότι για να ικανοποιηθούν τα κριτήρια νέοι-παλιοί, δεξιοί-αριστεροί, άνδρες-γυναίκες, τοπική κάλυψη νομών και περιφερειών, το σχήμα δεν μπορεί να πέσει κάτω από το νούμερο πενήντα πέντε. Το ‘λεγε το ’80, ισχύει απολύτως και σήμερα.
Αλλά ο Κυριάκος έκανε τον πιο αποστεωμένο ανασχηματισμό. Μια που άλλαξε ο χρόνος, μια που άλλαξαν οι υπουργοί. Για τους δημοσιογράφους και το φιλοθεάμον κοινό, μια μέρα ονοματολογία ίσον καμία. Κι έπειτα, στήνεται ρεπορτάζ της προκοπής με δυο μονάχα φαγωμένους μεγαλοϋπουργούς; Εναν Βρούτση και έναν Θεοδωρικάκο; Τι είναι ο κάβουρας, τι είναι το ζουμί του. Και πόση ίντριγκα να τροφοδοτήσουν ένας Χατζηδάκης και ένας Βορίδης; Αντε και ένας Ταραντίλης; Τσουρούτικα πράγματα, μητσοτακικά. Όλα στον βωμό της ταχύτητας, της αποτελεσματικότητας και της μεταρρυθμιστικής μανίας. Πού είναι οι σημιτικοί ανασχηματισμοί που ψήνονταν τουλάχιστον ένα δίμηνο, πού είναι οι τσιπρικοί που τους περιμέναμε στις δώδεκα το μεσημέρι και ανακοινώνονταν στις δώδεκα τα μεσάνυχτα;
Τώρα λοιπόν έχουμε έναν Χατζηδάκη σε αποστολή ασφαλιστικής αυτοκτονίας, έναν Βορίδη που γύρισε αλώβητος από το κρύο και έναν προφεσόρε στην θέση του κυβερνητικού εκπροσώπου. Α, ναι και μια Βούλτεψη στους μετανάστες, τι να πω επ’ αυτού; Να τους συγχαρώ ή να τους λυπηθώ; Εχουμε επίσης και μια προδιαγεγραμμένη πορεία προς εκλογές, με ενδιάμεση στάση τον πάνδημο εμβολιασμό. Και, τέλος, έναν Τσίπρα που αναπολεί τους καιρούς που έκανε αυτός τον ανασχηματισμό. Ο οποίος μας βεβαιώνει ότι αυτός θα τον έκανε αναμφιβόλως πολύ καλύτερο, αλλά που τον τρώει το μαράζι ότι θα αργήσει πολύ να το ξαναζήσει αυτό.