Ο Τσίπρας υπήρξε πάντοτε ένας πολιτικός του χειμώνα και του φθινοπώρου. Φλεβάρη (του 2008) έγινε αρχηγός, Γενάρη (του 2015) πρώτη φορά πρωθυπουργός και Σεπτέμβρη (του ίδιου χρόνου) δεύτερη φορά πρωθυπουργός. Η άνοιξη και το καλοκαίρι δεν ήταν ποτέ το φόρτε του, τουλάχιστον από το 2019, που μετράει δυο ανοιξιάτικες ήττες (ευρωεκλογές – αυτοδιοικητικές) και μια καλοκαιρινή (εθνικές εκλογές). Η εφετινή άνοιξη, όμως, ίσως είναι διαφορετική. Τον Απρίλη έκανε συνέδριο, τον Μάη επανεξελέγη αρχηγός –χωρίς αντίπαλο– και με προσεκτικά σχεδιασμένες κινήσεις έβγαλε νοκ άουτ τους εσωκομματικούς αντιπάλους του και έβαλε τα θεμέλια για αυτό που ο ο ίδιος φαντάζεται ως τον «νέο ΣΥΡΙΖΑ». Εναν ΣΥΡΙΖΑ αρχηγικό, αριστερό με ολίγον από Κεντροαριστερά, που να θυμίζει αλλά να μην είναι σαν το παλιό ΠΑΣΟΚ και να συνδυάζει τις καταβολές της ανανεωτικής Αριστεράς με το λαϊκισμό της κυβερνώσας Αριστεράς των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, έτσι ώστε να μπορεί να απευθύνεται σε διαφορετικά ακροατήρια, με στόχο να ξαναπάρει την εξουσία. Αν όχι την επόμενη τετραετία, έστω τη μεθεπόμενη…
Ας δούμε όμως πώς κινήθηκε ο «ανοιξιάτικος» Τσίπρας, πού τα κατάφερε και πού απέτυχε. Υπήρξαν κάποιες εκπλήξεις σε αυτά που συνέβησαν το τελευταίο διάστημα στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που θα ήταν λάθος να αγνοήσει κανείς:
Πρώτον, η εκλογή γυναικών σε υψηλές θέσεις στα όργανα του κόμματος. Στην Κεντρική Επιτροπή, η οποία εξελέγη από την κομματική βάση, στις δύο πρώτες θέσεις εκλέχτηκαν γυναίκες, η Εφη Αχτσιόγλου και η Ρένα Δούρου. Αυτές ψηφίστηκαν πρώτες από τα μέλη του κόμματος και η εκλογή τους δεν ήταν απλώς προϊόν ποσόστωσης. Αξίζει να ληφθεί υπόψη αυτό, την ώρα που στο ΠΑΣΟΚ, μόλις τέσσερις γυναίκες ψηφίστηκαν στις 100 πρώτες θέσεις της Κεντρικής Επιτροπής! Η συνέχεια υπήρξε ανάλογη στον ΣΥΡΙΖΑ, με την εκλογή της Ράνιας Σβίγκου ως γραμματέως του κόμματος, καθώς επίσης και με την πρωτιά της Oλγας Γεροβασίλη και την τρίτη θέση της Μαριλίζας Ξενογιαννακοπούλου στην Πολιτική Γραμματεία. Με άλλα λόγια, σε όλες τις πρώτες θέσεις ο ΣΥΡΙΖΑ εξέλεξε γυναίκες.
Δεύτερον, η πλήρης εξουδετέρωση της εσωκομματικής αντιπολίτευσης. Ξεκίνησε με την κυριαρχία Τσίπρα στο συνέδριο και ολοκληρώθηκε με το «διαίρει και βασίλευε» έναντι της «Ομπρέλας», η οποία αιφνιδιάστηκε με την επιλογή της «δικιάς» της γραμματέως. Ο μόνος που γνώριζε ήταν ο Ευκλείδης Τσακαλώτος τον οποίον ο Τσίπρας, αφού εξουδετέρωσε πλήρως ως εσωκομματικό αντίπαλο στο συνέδριο, τον σεβάστηκε ενημερώνοντάς τον –μόνον αυτόν– και παίρνοντας τη σύμφωνη γνώμη του για την εκλογή της Ράνιας Σβίγκου.
Τρίτον, η αποφυγή της παγίδας της πλήρους «Πασοκοποίησης» του ΣΥΡΙΖΑ και το άδειασμα του Παύλου Πολάκη. Για τους γνωρίζοντες τα εσωτερικά του ΣΥΡΙΖΑ, αυτό που παιζόταν στο συνέδριο, στην εκλογή από τη βάση του αρχηγού και στα νέα όργανα του κόμματος, ήταν η πλήρης επικράτηση των Πασοκογενών οι οποίοι, σε συνεργασία με τους προεδρικούς, είναι αυτοί που προετοίμασαν το έδαφος για την περιθωριοποίηση της αριστερής πτέρυγας, που εκπροσωπείται από την «Ομπρέλα». Ο Τσίπρας τους χρησιμοποίησε, αλλά δεν τους άφησε τελικά να γίνουν κυρίαρχοι στο εσωκομματικό παιχνίδι. Αφορμής δοθείσης, μάλιστα, άδειασε τον Παύλο Πολάκη, ο οποίος δεν συμφωνούσε με την επιλογή της νέας γραμματέως. Δύο φράσεις του Τσίπρα αποτυπώνουν το νέο τοπίο: Το «όχι» στις τάσεις που εμποδίζουν την πρόοδο (ισχύει και για τους Πασοκογενείς) και το «κανένας δεν είναι εκπρόσωπός μου» (ισχύει και για τον Πολάκη).
Εδώ τελειώνουν οι εκπλήξεις και αρχίζει η γνωστή παθογένεια του ΣΥΡΙΖΑ, που δεν του επιτρέπει να ανακάμψει πολιτικά και να διεκδικήσει με σοβαρές αξιώσεις μια εκλογική νίκη. Το νέο κόμμα που επαγγέλλεται ο Τσίπρας απαιτεί νέα κομματική επετηρίδα, σοβαρή διεύρυνση και όχι… μια από τα ίδια με το ξαναμοίρασμα της εσωκομματικής τράπουλας. Είναι ενδεικτικό ότι από το περίφημο think tank των τεχνοκρατών, που υποτίθεται ότι συγκροτούν το νέο επιτελείο του προέδρου, στα όργανα ψάχνει κανείς με τα κιάλια μήπως και βρει κάποιον.
Επίσης, σε επίπεδο πολιτικών θέσεων, ο… νέος ΣΥΡΙΖΑ είναι ίδιος κι απαράλλακτος με τον παλιό. Οι καιροί αλλάζουν, οι προκλήσεις μεγαλώνουν, αλλά η πολιτική μονοτονία του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι πάντα η ίδια. Μέχρις ότου καταλάβουν ότι για να φτάσουν στο στόχο τους, πρέπει να αλλάξουν… σκοπό!