Κατά την ύστερη Αναγέννηση, όταν ακόμα η φιλοσοφική συζήτηση περιστρεφόταν αναγκαστικά γύρω από δογματικά θέματα, μια διαφωνία είχε ενσκήψει ανάμεσα στους θεολόγους από τη μία και τους πρώιμους ντεϊστές ή κρυφά άθεους από την άλλη. Οι θεολόγοι υποστήριζαν ότι η πολυπλοκότητα του κόσμου αποδείκνυε την ύπαρξη ενός θεϊκού σχεδίου πίσω από τη δημιουργία του. Για να είναι φτιαγμένα έτσι τα είδη ώστε οι λειτουργίες τους να συμπληρώνουν η μία την άλλη και να επιβιώνουν αρμονικά, κάποιος θα έπρεπε να το είχε σκεφτεί όλο αυτό –δεν μπορεί να υπήρχε από μόνο του. Οι σκεπτικιστές από την άλλη, ισχυρίζονταν ότι αν υπήρχε στ’ αλήθεια κάποιο θεϊκό σχέδιο, θα έπρεπε να είναι πιο απλό και σαφές. Για ποιο λόγο ένας Θεός να ανακατέψει τόσο πολύ τα πράγματα και να δημιουργήσει μια τόσο αγχώδη και περιττή τελικά ισορροπία;
Το πραγματικό ερώτημα ήταν: τι είναι η Δημιουργία; Ένα αρμονικό θαύμα βουτηγμένο στα νερά της Σοφίας, που φροντίζει για την ισορροπία των ειδών και της φύσης; Ή μια κακοτεχνία η οποία με σαδιστικό τρόπο παρατείνει διαρκώς μια αγωνία χωρίς νόημα;
Με λιγότερο φιλοσοφικούς όρους, το ερώτημα αυτό επανέρχεται τις τελευταίες ημέρες αναφορικά με την Κεντροαριστερά. Αυτή η τόσο λεπτή ισορροπία του αποτελέσματος των ευρωεκλογών, όπου όλοι έχασαν αλλά όχι τελείως και όλοι μαζί κάτι κέρδισαν αλλά όχι εντελώς, έχει δημιουργήσει πυρετό διεργασιών αλλά και ένα αναπάντητο ερώτημα: πρόκειται περί ενός αρμονικού θαύματος ή περί μιας σαδιστικής κακοτεχνίας;
Αναζητώντας απάντηση στο ερώτημα, τα στελέχη και οι τάσεις του χώρου έχουν αρχίσει να κινούνται, ενίοτε νευρικά αλλά πάντως με μια ζωντάνια που δεν ήταν αυτονόητη μέχρι πρότινος. Σε αυτό το πλαίσιο, σχεδόν όλοι συνομιλούν με όλους. Σχεδόν. Γιατί πέρα από περιφερειακές αντιπαλότητες που αναδύονται μέσα από τις διεργασίες, είναι εντελώς προφανές ότι οι σχέσεις ανάμεσα στον Στέφανο Κασσελάκη και τον Αλέξη Τσίπρα βρίσκονται στο χειρότερο σημείο από τη στιγμή που ανέλαβε καθήκοντα ο νέος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ.
Για την ακρίβεια δεν υπάρχουν ούτε σχέσεις ούτε –πλέον- γέφυρες.
Θα συμφωνήσει κανείς ότι αυτό δεν είναι κάτι πολύ καινούργιο. Από το Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ τον περασμένο Φλεβάρη και το αποτυχημένο «πραξικόπημα της πιτζάμας» που επιχείρησε ο πρώην Πρωθυπουργός, τίποτα δεν συνηγορούσε ότι οι σχέσεις των δύο ανδρών έτειναν προς βελτίωση. Η διαφορά είναι ότι σε σχέση με τη σιωπή των υπονοουμένων που κυριαρχούσε προεκλογικά, οι δύο πλευρές φαίνεται να έχουν περάσει πλέον σε ανοιχτές εχθροπραξίες.
Ο Αλέξης Τσίπρας κάλεσε στην εκδήλωσή του για τη Συμφωνία των Πρεσπών τον Αλέξη Χαρίτση, σπάζοντας τη λογική αποκλεισμού της «Νέας Αριστεράς» που επιχείρησε να εισαγάγει αμέσως μετά το εκλογικό αποτέλεσμα ο Στέφανος Κασσελάκης. Η δήλωση του τελευταίου περί «απομονωμένου μορφώματος» με το οποίο δεν συνομιλεί, θεωρητικά απευθυνόταν προς τον συνήθη εσωκομματικό σάκο του μποξ Διονύση Τεμπονέρα, αλλά στην πράξη είχε αποδέκτη τον πρώην Πρωθυπουργό –τον οποίον ονομάτισε ως πιθανό αντίπαλό του σε μια μεγάλη κάλπη για την ηγεσία της Κεντροαριστεράς. Σημειωτέον, ο πρώην πρωθυπουργός απέκλεισε από τις προσκλήσεις του την Ζωή Κωνσταντοπούλου –σφοδρή πολέμια της Συμφωνίας άλλωστε— για την οποία ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έχει μόνο καλά λόγια τελευταία.
Το βράδυ της Κυριακής, από το γραφείο του κ. Κασσελάκη βγήκε ένα δελτίο Τύπου για τις συναντήσεις του των επόμενων ημερών, όπου η παρουσία του στην εκδήλωση Τσίπρα παρουσιαζόταν ως μια τυπική υποχρέωση στη μέση ενός πολύ βεβαρημένου και έντονου προγράμματος. Και, πάνω από όλα, αυτό που διαλύει κάθε αυταπάτη για την αγαθότητα και την καλοσύνη των προθέσεων, είναι ο τρόπος με τον οποίον αντιμετωπίζει τον Αλέξη Τσίπρα ο πάντα ενεργός διαδικτυακός στρατός υποστήριξης του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ. Πάλαι ποτέ υπερασπιστές της τιμής και της υπόληψης του πρώην Πρωθυπουργού από τις υπονομευτικές επιβουλές των αχάριστων συνεργατών του (όλων όσων απαρτίζουν σήμερα την ΝεΑρ), οι υπερδραστήριοι λογαριασμοί που οργανώνουν την κερκίδα του Στ. Κασσελάκη στα κοινωνικά δίκτυα, έχουν μετακινήσει τον προκάτοχό του από τη θέση του υπονομευόμενου και τον έχουν τοποθετήσει στη θέση του υπονομευτή. Όσο κι αν η εξέλιξη αυτή δεν εκπλήσσει εκείνους που παρακολουθούσαν το κλίμα που διαμορφωνόταν από τον Φεβρουάριο και δώθε, δεν παύει η εξέλιξη αυτή να είναι κάτι καινούργιο. Η επίθεση στον ίδιο τον Αλ. Τσίπρα –και επισήμως πλέον- δεν αποτελεί ταμπού για τους Ηρακλείς του νέου προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ.
Η οριστική ρήξη αυτή περιπλέκει επιπλέον τα πράγματα. Καταρχήν για τους προφανείς λόγους. Πρόκειται για τον τελευταίο Πρωθυπουργό που προερχόταν από την Κεντροαριστερά –και ως σήμερα παρουσιαζόμενο ο «καταλληλότερος» για τον ίδιο ρόλο σε όλη την παράταξη– από τη μία και τον επικεφαλής του κόμματος που συγκέντρωσε το μεγαλύτερο ποσοστό ανάμεσα σε όλα όσα διεκδικούν τον χώρο από την άλλη.
Πέραν αυτού όμως, μια ανοιχτή και οριστική σύγκρουση Τσίπρα-Κασσελάκη, θα εξανάγκαζε μια σειρά από μηχανισμούς που ως τώρα τηρούν στάση αναμονής να πάρουν θέση. Δεν πρόκειται μόνο για στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και για πολλούς ακόμη φέροντες δημόσιο λόγο. Το να κληθούν να πάρουν θέση ανάμεσα στους δύο δεν είναι το καλύτερό τους και το αποτέλεσμα μπορεί να τους αφήσει όλους αποδυναμωμένους.
Η σύγκρουση αυτή έμοιαζε να έχει «φαβορί» μετά την επιβλητική νίκη του Στέφανου Κασσελάκη στο Συνέδριο. Πλην όμως, το 14,9% που συγκέντρωσε ο ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές δεν έδωσε διόλου στον πρόεδρό του τη δυναμική που επιθυμούσε. Στο σκηνικό που διαμορφώνεται στην Κεντροαριστερά, κάθε ένας από τους επίδοξους ηγέτες της είναι σε κάποιο ποσοστό σταθερά και σε κάποιο άλλο ποσοστό εμπόδιο. Και αυτοί που αντικειμενικά συγκεντρώνουν πάνω τους στο μεγαλύτερο βαθμό και τα δύο, ετοιμάζονται για πόλεμο μεταξύ τους.
Ίσως τελικά, το ερώτημα της Κεντροαριστεράς να μην έχει πιο ασφαλή απάντηση από εκείνο της Δημιουργίας…