Στη συνέντευξη Τύπου των καλλιτεχνών που συμπλήρωσαν την Πέμπτη τη δεύτερη δεκάδα για τον τελικό της Eurovision, τούρκος δημοσιογράφος απευθυνόμενος στην ελληνίδα τραγουδίστρια Μαρίνα Σάττι είπε: «Απόψε εκπροσώπησες όχι μόνο την Ελλάδα, αλλά τα Βαλκάνια και την Τουρκία. Aπόψε μας ένωσε πραγματικά η μουσική. Τι σκέφτεσαι επ’ αυτού;»
Και αυτή απάντησε: «Είναι αλήθεια ότι αγαπάμε την Τουρκία. Είχα έναν δάσκαλο που μου μάθαινε τραγούδια από την Ανατολή, από την Τουρκία, το Ιράν, το Αζερμπαϊτζάν, και αναρωτιόμουν πώς γίνεται να έχουν τόσες ομοιότητες με την ελληνική μουσική. Και τότε ο δάσκαλός μου είπε κάτι που δεν θα το ξεχάσω: ότι η ηλικία αυτών των πολιτισμών είναι πολύ μεγαλύτερη από εκείνη των συνόρων ανάμεσα στις χώρες αυτές».
«Είναι πολύ σημαντικό για εμάς να εμφανιστούμε με τον τρόπο μας, τη γλώσσα μας, και να μοιραστούμε τον πολιτισμό και τους χορούς μας. Χαιρόμαστε που η Ευρώπη χόρεψε μαζί μας» πρόσθεσε η 37χρονη τραγουδίστρια.
Αυτή ήταν η καλή πλευρά της Σάττι. Επειτα είδα την ανάρτηση από την ίδια συνέντευξη Τύπου, όταν πήρε τον λόγο η κοπέλα από το Ισραήλ, και η δικιά μας, που καθόταν δίπλα, αγενέστατα και προκλητικά έκανε πως βαριέται, ακούμπησε το κεφάλι της πάνω στο τραπέζι και προσποιήθηκε ότι κοιμάται.
Σκέφτηκε, άραγε, με πόσο ψυχολογικό βάρος πήγε η ισραηλινή τραγουδίστρια στον διαγωνισμό; Ή μήπως, όπως και άλλοι, θεώρησε πως η χώρα της είναι σε πόλεμο, άρα δεν έπρεπε να ήταν εκεί; Ξέρει, άραγε, η δικιά μας, ότι οι υπεύθυνοί του διαγωνισμού την ανάγκασαν να αλλάξει τους στίχους που μιλούσαν για το τραύμα της 7ης Οκτωβρίου, που κάποιοι επιμένουν να ξεχνούν;
Εντάξει! Η Eurovision, αυτό το άθλιο, χαζοχαρούμενο «παιχνιδάκι», όπως έχει εξελιχθεί, δεν θέλει πολιτικοποιημένα τραγούδια, λέει. Ας είναι. Αν και… πώς ορίζεται άραγε το πολιτικοποιημένο; Οι φιλοπαλαιστινιακές διαδηλώσεις απ’ έξω, και προβλήθηκαν και εκθειάστηκαν. Ας είναι. Ο καθένας εκφράζεται όπως θέλει και κρίνεται αναλόγως. Η Ισραηλινή τραγουδίστρια έδωσε απλώς το «παρών» της, και μάλιστα με ένα πολύ όμορφο τραγούδι – ούτε τσιφτετέλια ούτε ζουρνάδες και νταούλια!
Η Σάττι, που σίγουρα είναι ταλαντούχα, προέβη σε απρέπεια. Και προσέβαλε μια συνάδελφό της που έρχεται από τόπο πονεμένο και αυτή. Εκτός αν έχουμε αποφασίσει να κάνουμε επιλογή ως προς το ποιον πονεμένο θα στηρίξουμε και ποιον θα ορίσουμε ως εχθρό μας.
Θυμωμένο το κείμενό μου, ναι. Γράφεται μεσημέρι Παρασκευής. Το Σάββατο θα ψηφίσω την Ισραηλινή διότι είναι όμορφο το τραγούδι της. Τη Σάττι, όχι. Αν και έχω και κυπριακό κινητό και δικαιούμαι. Δεν με εκπροσωπεί εμένα το αγενές.
Μιας και πιάσαμε λοιπόν την Eurovision, θα πω (και πάλι με κίνδυνο να παρεξηγηθώ και να «λιντσαριστώ» από τους φανατικούς της λεγόμενης woke κουλτούρας) ότι δεν βρίσκω καμία συνάφεια με το τραγούδι κάτι σκηνικές παρουσίες αποκρουστικές. Αγγλιστί, ugly!
Εύσωμες φιγούρες, απροσδιορίστου DNA, με στρίνγκ στα οπίσθιά τους και ψευδολάγνες περιπτύξεις, σαν περιεχόμενο ενός κλαμπ-σάντουιτς σε όργιο παρτούζας, ποια σχέση μπορεί να έχουν με τραγούδι;
Ναι. Η Eurovision πράγματι είναι αρκετά χρόνια τώρα που μεταλλάσσεται προς μια τέτοιας αισθητικής διοργάνωση. Το φανατικό της κοινό, ιδίως εκείνο που είναι παρόν σε κάθε διαγωνισμό, μπροστά-μπροστά, με τα μυαλά στα κάγκελα που λέμε, έχει παίξει μεγάλο ρόλο στην ανάδειξη αυτής της συγκεκριμένης φόρμας. Που σίγουρα είναι εμπνευσμένη από τον καθρέφτη καθενός εκ των οπαδών που ουρλιάζουν και εκστασιάζονται στις πρώτες σειρές.
Η «αισθητική της Eurovision», που ευτυχώς δεν είναι ακόμα ολοκληρωτική, δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως καινοτόμα, όπως βλέπουμε π.χ. στη σύγχρονη τέχνη, ακόμα κι αν αυτή είναι πολλών ετών (κλασικό παράδειγμα ο Νταλί) ή και στις πολύ προχωρημένες τάσεις της ενδυματολογίας.
Αυτό που, σε μεγάλο βαθμό πια, μοιάζει να έχει κυριαρχήσει στην Eurovision δεν είναι τίποτε άλλο από ένα αποκρουστικό, μεταμοσχευμένο κιτς!