Η αποβάθρα στο μετρό στο Σύνταγμα ήταν ασφυκτικά γεμάτη από τουρίστες που περίμεναν τον συρμό για το αεροδρόμιο. Ανάμεσα τους και άνθρωποι που πήγαιναν στη δουλειά τους. Εφτά η ώρα το πρωί γαρ. Ο συρμός έφτασε και ο κόσμος σπρωχνόταν να χωρέσει στα βαγόνια.
Πού να χωρέσουν τόσοι άνθρωποι, μόνο αν τους πατίκωνες όπως στα κινούμενα σχέδια θα έμπαιναν όλοι. Φυσικά, οι πόρτες δεν έκλειναν και ο συρμός δεν έφευγε ποτέ. Από τα μεγάφωνα έλεγαν να δοθεί προτεραιότητα σ’ αυτούς που πάνε στο αεροδρόμιο.
«Ναι καλά!» Φώναξε ένας κύριος με χαρτοφύλακα στο χέρι. «Δεν κατεβαίνω που να με σύρουν! »
«Ούτε εγώ!» συμπλήρωσε μια κυρία με το τσαντάκι φαγητού παραμάσχαλα. «Έπρεπε να είμαι ήδη γραφείο».
«Να βάλουν πιο συχνά δρομολόγια για το αεροδρόμιο», φώναξε κι ένας άλλος, χωμένος στο κέντρο του βαγονιού.
«Υπομονή, τουρίστας είναι θα περάσει», είπε μια άλλη.
Κάποια στιγμή οι πόρτες επιτέλους έκλεισαν και ο συρμός άρχισε να κινείται με το χρόνο να περνάει αργά και βασανιστικά για τους εγκλωβισμένους εντός του. Βρισκόμουν ανάμεσα σε ανθρώπινα πλάσματα και βαλίτσες όλων των μεγεθών, παίρνοντας βαθιές ανάσες γιατί ένιωθα δυσφορία από τον συνωστισμό, προσπαθώντας να γλιτώσω τη λιποθυμία που φαινόταν να έρχεται. Ευτυχώς, μια κοπέλα που με είδε, μου έδωσε τη θέση της και κάθισα, πριν σωριαστώ.
«Εδώ μας κατάντησαν! Να λιποθυμάμε για να πάμε στη δουλειά μας!» είπε ο κύριος με τον χαρτοφύλακα, αγριοκοιτάζοντας μια παρέα Σκανδιναβών που, υπό τη μέθη των διακοπών, γελούσαν και περνούσαν τέλεια μέσα στο κολαστήριο του βαγονιού πήχτρα. Τον φαντάστηκα να τους σηκώνει με το ζόρι και να τους πετάει έξω από το βαγόνι μαζί με τις βαλίτσες τους, λέγοντας τους «Πάτε με τα πόδια στο αεροδρόμιο, που έχετε το θράσος να γελάτε εδώ μέσα που λιποθυμάμε».
Ασφαλώς δεν φταίει ο τουρίστας που ο υπερτουρισμός και οι συνέπειες του βασανίζουν τους κατοίκους, εκείνους που πρέπει να συνεχίσουν την καθημερινότητά τους όπως πριν, ενώ τίποτα δεν είναι όπως πριν τη σεζόν της τουριστικής αιχμής. Ειδικά σε κάποιες περιοχές, τα πράγματα ξεφεύγουν.
Στη Σαντορίνη, μια ανάρτηση προέδρου της τοπικής κοινότητας της Θήρας καλούσε τους κατοίκους να περιορίσουν τις μετακινήσεις τους γιατί επίκειται άφιξη κρουαζιερόπλοιου με χιλιάδες επιβάτες. Η ανάρτηση κατέβηκε και η τοποθέτηση χαρακτηρίστηκε ατυχής, με τους αρμόδιους να λένε ότι ο άνθρωπος δεν είχε καμία αρμοδιότητα να πει κάτι τέτοιο κι ότι όλα είναι υπό έλεγχο στο νησί.
Βέβαια, η ανακοίνωση δημιούργησε ένα κύμα σχολιασμού και τα χιουμοριστικά memes έβαλαν τους κατοίκους της Σαντορίνης σε λαγούμια προκειμένου να γλιτώσουν την επέλαση των τουριστών. Για να πούμε και του στραβού το δίκιο, οι εικόνες που έρχονται από το νησί τέτοιες μέρες, με τα στενά του τίγκα στον κόσμο, σου προκαλούν δυσφορία μόνο που τις βλέπεις.
Ταυτόχρονα, ένα σωρό άλλες αναρτήσεις που ανακυκλώνονται στο διαδίκτυο κάνουν χιούμορ με την κατάσταση της χώρας αυτή την εποχή, όπου όλα περιστρέφονται γύρω από τον τουρίστα. «Να κάτσω στο παγκάκι ή μήπως ενοχλώ τους επισκέπτες;». «Να φάω ένα σουβλάκι ή θα λείψει από τους τουρίστες μας;»
Ασφαλώς, η πλάκα έρχεται να διυλίσει τη δυσφορία και τον θυμό που αυτή γεννάει. Ο οποίος εκφράζεται μεγαλοπρεπώς κάτι στιγμές όπως εκείνο το πρωινό στο μετρό, όπου ο συνωστισμός εξαιτίας του τουρισμού είναι τόσος που δεν τον αντέχεις. Ειδικά αν εσύ δεν είσαι με μια βαλίτσα στο χέρι και με τη διάθεση των διακοπών να σε κυριεύει, αλλά με τον χαρτοφύλακα σου παραμάσχαλα και με τη σκέψη της δουλειάς που σε περιμένει.
Υποθέτω ότι κινούμαστε σε μια λεπτή γραμμή, όπου θα πρέπει να παρθούν μέτρα για να μπορούν όλα να κινούνται ομαλότερα τις περιόδους τουριστικής αιχμής, και να μην καταλήγουν σε μια τουριστική τρέλα. Ναι, είμαστε μια χώρα που επενδύει στον τουρισμό, αλλά κανείς δεν θέλει να γίνουμε μια χώρα που υποφέρει από τον τουρισμό. Είμαστε στο τσακ να γίνουμε.