Η είδηση μας έρχεται από την Καλαμάτα. Ενας ελεύθερος επαγγελματίας της περιοχής παρέδωσε εξώδικη δήλωση πρόκλησης συμμορφώσεως, αρνούμενος να εγκαταστήσει στην επιχείρηση του POS. Η μόνη περίπτωση να δεχτεί την εγκατάσταση του μηχανήματος, είναι να παίρνει ποσοστό του τζίρου της τράπεζας, είπε χαρακτηριστικά.
Προβλέπω ότι θα έχουμε πολλά τέτοια, εφεξής. Ειδικά όσο πλησιάζει το σημείο μηδέν της προθεσμίας του φορολογικού νομοσχεδίου που καθιστά υποχρεωτική την εγκατάσταση τερματικών POS και σε επαγγελματικούς κλάδους που μέχρι πρότινος δεν ήταν υποχρεωμένοι να έχουν, με την προειδοποίηση ότι θα υπάρξουν έλεγχοι. Μέχρι την 1η Μαρτίου πρέπει όλοι οι επαγγελματίες τους οποίους αφορά, να έχουν συμμορφωθεί.
Αυτό, βέβαια, είναι μια κουβέντα για τον Ελληνα που έχει μάθει να κάνει τη δουλειά του χωρίς τέτοιου είδους δεσμεύσεις. Χωρίς το μάτι του Μεγάλου Αδελφού πάνω από τα έσοδά του να τα καταμετράει λεπτομερώς και να βάζει από δίπλα το ποσοστό φόρου που αναλογεί. Μιλάμε για εξωφρενικά πράγματα για το γαλατικό χωριό μας, στο οποίο πληρώνεις κάτι, ένα προϊόν, μια υπηρεσία, οτιδήποτε, και ο πωλητής θεωρεί σχεδόν αυτονόητο ότι μπορεί να μη σου κόψει καν απόδειξη.
Εδώ δεν έχουν POS ακόμα και όσοι θα έπρεπε. Η τελευταία εμπειρία μου έρχεται από νυχάδικο. Βγάζω την κάρτα να πληρώσω και τότε είχαν την καλοσύνη να με ενημερώσουν ότι δεν έχουν εγκαταστήσει ακόμα το μηχάνημα. Κι επειδή μετρητά δεν είχα (ποιος έχει πια;) έπρεπε να περάσω ξανά να τακτοποιήσω την εκκρεμότητα.
Κάποιοι, βέβαια, μπήκαν αμέσως στο πνεύμα και ακολούθησαν την οδηγία. Για πρώτη φορά στη ζωή μου, πλήρωσα με κάρτα σε ταξί. Θυμάμαι ένα βράδυ, τον Γολγοθά που πέρασα για να γυρίσω σπίτι μου, καθώς δεν είχα λεφτά και δεν υπήρχε στα πέριξ ATM για να βγάλω. Τελικά, δέχτηκε να με πάρει ένας ταξιτζής, να με πάει πρώτα στο ATM της γειτονιάς μου και να με περιμένει να τον πληρώσω. Νομίζω ότι όλοι έχουμε μια παρόμοια ιστορία να διηγηθούμε.
Πρώτη φορά χρησιμοποίησα κάρτα και στη λαϊκή. Βέβαια, η κυρία πίσω από τον πάγκο δυσκολευόταν πολύ με τη νέα συνθήκη, τόσο που τη λυπήθηκα βλέποντάς την να προσπαθεί να τα βγάλει πέρα με το μηχάνημα, το οποίο είμαι σίγουρη ότι φάνταζε τέρας στα μάτια της. Γιατί είναι μεγάλη σε ηλικία και δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι την ίδια ικανότητα να συντονίζονται με την τεχνολογία. Ισως θα έπρεπε και το κράτος να φροντίσει να εξοικειωθούν (με προγράμματα εκμάθησης ίσως;) εφόσον τους υποχρεώνει να την ακολουθήσουν.
Και μετά, έρχονται οι αντιρρησίες. Οι επαναστάτες. Οι αντιδραστικοί. Αυτοί είναι μια κατηγορία από μόνοι τους, πολυπληθής κατηγορία και ιδιαιτέρως φωνακλάδικη. Είναι όπως ο κύριος στην Καλαμάτα, που έστειλε εξώδικα για να δηλώσει την αντίθεσή του, πεπεισμένος ότι μπορεί να πάει ενάντια στα πάντα. Περιττό να σχολιάσω ότι κάτω από την είδηση εμφανίζονται και οι υποστηρικτές, οι οποίοι του δίνουν χίλια δίκια, τον συγχαίρουν και τον ενθαρρύνουν να συνεχίσει τον αγώνα του.
Γκρινιάζουν οι περιπτεράδες, παραπονιούνται οι ταξιτζήδες, πού να έρθει ο Αύγουστος με τα πανηγύρια, όπου και εκεί πλέον πρέπει να έχουν τερματικά. Θα γελάσει ο κάθε πικραμένος. Ασφαλώς, ο καθένας αναφέρει τα επιχειρήματά του, θεωρώντας δίκαιο να εξαιρεθεί από το μέτρο. Σε όλη την Ευρώπη η χρήση POS είναι υποχρεωτική για όλους, αλλά εδώ αντιστεκόμαστε μέχρι την τελευταία στιγμή.
Είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα εκτυλιχθούν σκηνές απείρου κάλλους μέχρι η υποχρέωση του POS να περάσει στη νοοτροπία μας ως κάτι φυσιολογικό και απαραίτητο, ως ένα μέτρο που συνάδει με την εποχή και με τις ανάγκες της. Γιατί, πώς να το κάνουμε, ο καταναλωτής φεύγει όλο και περισσότερο από τη λογική των μετρητών και χρησιμοποιεί κάρτες για τα πάντα, ακόμα και για μια τσίχλα.
Επίσης, πρέπει να ελεγχθεί και η φοροδιαφυγή. Να μην ελεγχθεί, φίλε Ελληνα;