Κάθε μέρα διαβάζω και ένα καινούργιο σχέδιο για τον τρόπο που θα διανεμηθεί το υπόλοιπο του περίφημου κοινωνικού μερίσματος του 2019. Για να μην μπερδευόμαστε, πρόκειται για το αναμενόμενο υπέρ-υπέρ-πλεόνασμα που θα προκύψει πάνω από το υπέρ-πλεόνασμα που μοίρασε προεκλογικά ο Τσίπρας στους συνταξιούχους και μετεκλογικά ο Μητσοτάκης στους φορολογούμενους. Το οποίο υπέρ-πλεόνασμα που διαμοιράστηκε, ήταν πάνω από το απλό πλεόνασμα που μας υποχρεώνουν οι δανειστές να πετυχαίνουμε, για το οποίο απλό πλεόνασμα είχαμε ξελαρυγγιαστεί ότι αποτελεί θανατηφόρο βρόγχο στον λαιμό της ελληνικής οικονομίας.
Εδώ μιλάμε, αν όχι για τον θάνατο της μακροοικονομίας, σίγουρα για τον θάνατο της δυνατότητας ενός κράτους και μιας κυβέρνησης να σχεδιάσουν στοιχειωδώς έναν ρεαλιστικό προϋπολογισμό. Σαν τον Λάμπρο Κωσταντάρα της ταινίας που ένιωθε είτε τριαντάρης είτε ογδοντάρης αλλά ποτέ πενηντάρης όπως πραγματικά ήταν, έτσι και οι κυβερνήσεις μας αδυνατούσαν διαχρονικώς να φτιάξουν έναν προϋπολογισμό που συμβαδίζει με τις πραγματικές ανάγκες της οικονομίας. Πριν την κρίση κατέληγαν πάντα σε θηριώδη ελλείμματα και μετά την κρίση σε γιγάντια υπέρ-πλεονάσματα.
Τα ελλείμματα ήταν ένα καρκίνωμα με το οποίο οι γελοίες παλιές κυβερνήσεις πίστευαν ότι θα μπορούσαμε να συζούμε επ’ αόριστον δίχως επιπτώσεις. Μέχρι που μάθαμε όλοι μαζί ότι ρίχνει μια χώρα σε αιφνίδιο κώμα. Τα υπέρ-πλεονάσματα πάλι, τα κατασκεύασε συνειδητά ο ΣΥΡΙΖΑ πάνω στο κορμί μιας ήδη μισοπεθαμένης οικονομίας, αν και είχε πλήρη επίγνωση ότι αναβάλλουν επ’ αόριστον την ανάρρωση της. Οι πρώτοι ήταν εγκληματικά ηλίθιοι, οι δεύτεροι ηλίθιοι εγκληματίες, εξίσου ανισόρροποι επί των οικονομικών. Γι’ αυτό άλλωστε την πλήρωσαν αμφότεροι.
Τέλος πάντων, βρισκόμαστε πια εν έτει 2019, με μια ΝΔ να διαχειρίζεται τον προϋπολογισμό του ΣΥΡΙΖΑ και να πετυχαίνει απίστευτα υπέρ-πλεονάσματα που κανονικά θα έπρεπε να κάνουν όσους σχεδίασαν αυτή την πολιτική να ντρέπονται. Μοίρασε ο Τσίπρας τον Μάιο, ξαναμοίρασε εκτάκτως ο Κυριάκος τον Ιούλιο και πάλι υπάρχει προς τα πάνω υπέρβαση εσόδων για να ξαναμοιραστούν τον Δεκέμβριο. Λεφτά που έφυγαν αναιτίως και αδίκως από τις τσέπες των ιδιοκτητών τους, για να καταλήξουν με το έτσι θέλω στα χέρια κυβερνήσεων που τα σπρώχνουν σε όποιον θέλουν, κατά πως τους βολεύει και τους συμφέρει.
Και ξεσπά τώρα πόλεμος εκτιμήσεων και διαρροών για του που θα πάνε χριστουγεννιάτικα αυτά τα καινούρια υπέρ-υπέρ-περισσεύματα. Άλλοι λένε να πάνε σε φτωχούς συνταξιούχους, άλλοι σε ανέργους, άλλοι σε περαιτέρω μειώσεις φόρων, άλλοι σ’ έναν συνδυασμό όλων αυτών, άλλοι στο Μεταναστευτικό, άλλοι στην επιχειρηματικότητα των νέων κι άλλοι σε επιστήμονες του brain drain που θα επιστρέψουν στην χώρα. Κάθε επιλογή έχει τα καλά της, τα κακά της, τις ιδεολογικές φορτίσεις της, τα κομματικά της οφέλη και τις πολιτικές της παρενέργειες. Και ψαχνόμαστε όλοι.
Ολοι εκτός από μένα που θεωρώ απολύτως δευτερεύουσα υπόθεση την κατάληξη του φετινού τρίτου μερίσματος. Ας το δώσουν όπου τους φωτίσει ο Θεός. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι να μην υπάρξει ποτέ ξανά υπέρ-πλεόνασμα, πόσο μάλλον υπέρ-υπέρ-πλεόνασμα. Να μην ξανακούσω αυτή την λέξη. Να μην ξαναπροβληματιστώ πού πρέπει να μοιραστεί. Εκεί θα την κρίνω την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Στον σχεδιασμό ενός προϋπολογισμού που δεν θα κλέβει τον κόσμο επί έντεκα μήνες, για να του μοιράσει κάποια απ’ τα κλεμμένα τον δωδέκατο.
Ας βάλουν κάτω τον πισινό τους, ας επιστρατεύσουν τις ικανότητες τους, για να φέρουν επιτέλους συνθήκες κανονικότητας στην ελληνική οικονομία. Να σχεδιάσουν τα έσοδα και τα έξοδα του κράτους έτσι, ώστε να πιάσουμε το υποχρεωτικό πλεόνασμα του 3,5% (μαζί με ένα μικρό μαξιλάρι της τάξεως του 0,2-0,3% δια παν ενδεχόμενο) και τα υπόλοιπα να τα αφήσουν ευθύς εξ αρχής στις τσέπες των ανθρώπων και στα ταμεία των επιχειρήσεων. Για να μπορέσουν να ξοδέψουν τα λεφτά τους αυτοί που μοχθούν και να επενδύσουν τα κεφάλαια τους οι επιχειρήσεις που κερδίζουν. Έτσι κινούνται οι υγιείς οικονομίες, από τα μονογονεϊκά νοικοκυριά ως τις πολυάνθρωπες πολυεθνικές.
Ολα τα άλλα είναι κουραφέξαλα. Προϋπολογισμό με υπέρ-πλεόνασμα 6% ή 7% κι όπου φτάσει, τον φτιάχνει κι ο ξάδελφος μου που είναι βιολόγος ή ο μπατζανάκης μου που έχει κοπάδια με κατσίκες. Θα φορολογήσουν ως και τον αέρα που αναπνέουμε και στο τέλος θα κάνουν τους φιλεύσπλαχνους καμπόσους πάνω από τα απλωμένα χέρια των κοινωνικών ομάδων. Και ελλείμματα μπορούν να φτιάξουν ευκολότατα οι συγγενείς μου. Θα διορίσουν στο Δημόσιο όποιον μιλά ελληνικά και παραλλήλως θα βάλουν λουκέτο στους εισπρακτικούς μηχανισμούς του κράτους. Εύκολο και αυτό. Αμ δεν θέλουμε ούτε το ένα , ούτε το άλλο. Κανονικότητα, ισορροπία και λογική θέλουμε. Γίνεται;