Το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη ανακοίνωσε με τον πλέον επίσημο και κατηγορηματικό τρόπο ότι υπάρχουν νέα στοιχεία προς αξιοποίηση για την υπόθεση της Marfin. Μακάρι. Η ανακοίνωση σε τι αποσκοπεί; Για να προειδοποιήσει τους υπεύθυνους για την τραγωδία; Διότι εμείς, που δεν διακρινόμαστε για το αστυνομικό μας δαιμόνιο, αυτό καταλαβαίνουμε. Είναι σαν να στέλνει το υπουργείο ένα προειδοποιητικό μήνυμα σε αυτούς που κυκλοφορούν ελεύθεροι εκεί έξω.
Αν δεν ισχύει αυτό, τότε ευλόγως μπορούμε να υποθέσουμε ότι η σχετική ανακοίνωση δεν είναι τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από μία κίνηση αντιπερισπασμού που υπαγορεύεται από την ανάγκη αλλαγής ατζέντας. Φρουρούμε τον Φουρθιώτη, αλλά είμαστε έτοιμοι να βάλουμε στο χέρι και αυτούς που έκαψαν τη Marfin. Αν εξηγείται αλλιώς, αν υπάρχει μία κρυφή επιχειρησιακή λογική, ας μας το εξηγήσουν.
Από την άλλη, είναι οι αντιδράσεις που προκάλεσε η ανακοίνωση. Όχι αυτές που σαρκάζουν το εγχείρημα αντιπερισπασμού, αλλά εκείνες που θεωρούν την υπόθεση Marfin κάτι ξεχασμένο, κάτι που ανασύρεται άσκοπα από το συρτάρι προκειμένου να δαιμονοποιηθούν κοινωνικοί αγώνες και, αν χρειαστεί, να ενοχοποιηθούν τίποτα ακτιβιστές του αντιμνημονιακού μετώπου. Και να τα άρθρα που ζητούν από τον Χρυσοχοϊδη να επανεξετάσει τη δολοφονία του Κένεντι, να και τα tweets που του λένε να κοιτάξει ξανά ποιος έφαγε τον Καποδίστρια. Από δίπλα και κάτι πομπώδεις αναρτήσεις που σημειώνουν ότι οι ένοχοι της Marfin βρέθηκαν και είναι οι υπεύθυνοι για την πυρασφάλεια του υποκαταστήματος. Κανένας από όλους αυτούς δεν εξηγεί, πίσω από την ειρωνεία του, για ποιο λόγο η υπόθεση πρέπει να μπει στο αρχείο.
Η Marfin είναι μία υπόθεση υπαρξιακού χαρακτήρα για την κοινωνία μας, όσο και αν αυτό δεν είναι ορατό και αποδεκτό από όλους. Δεν είναι μόνο η αίσθηση της ατιμωρησίας, ούτε τα ερωτήματα των οικογενειών που θα ήθελαν να μάθουν και να δουν ποιοι τις κατέστρεψαν. Είναι κυρίως το σαφές μήνυμα προς κάθε μακελάρη με προσωπείο κοινωνικού αγωνιστή, ότι όσος χρόνος και αν κυλήσει, η Δημοκρατία θα τον θέσει ενώπιον της Δικαιοσύνης. Και αν θέλετε, είναι και ο τρόπος με τον οποίο η Δημοκρατία τιμά τα θύματα του φασισμού. Αν σταματήσετε έναν άνθρωπο στον δρόμο, το πιθανότερο είναι να μη θυμάται τα ονόματα των νεκρών της Marfin. Δεν είναι ονόματα που τυπώνονται σε αφίσες, ούτε γράφονται σε τοίχους. Τουλάχιστον ας μάθει τα ονόματα των δολοφόνων τους.