Ο Κυριάκος δεν έχει χρόνο τώρα να σκεφτεί τι θα κάνει τον Σεπτέμβριο. Κάποιοι στις συσκέψεις πετάνε πότε πότε μια φευγαλέα κουβέντα «να πάμε σε εκλογές να καθαρίσουμε», αλλά δίχως να πάρουν απάντηση από τον αρχηγό ξανασκύβουν στους πίνακες με τα κρούσματα και τους θανάτους από τον κορονοϊό. Εκεί είναι τώρα η μάχη και την ώρα του τελικού γιουρουσιού δεν κάνεις στάση για να ρίξεις μια ματιά στις δημοσκοπήσεις. Μετά αυτά, έτσι ακούγεται ότι λέει ο Πρωθυπουργός.
Ο Αλέξης έχει άπειρο χρόνο, μόνο που δεν ξέρει τι να τον κάνει. Κάθεται ψηλά στην εξέδρα μόνος του και παρακολουθεί άπρακτος την εξέλιξη του αγώνα κυβέρνησης – κορονοϊού, που γίνεται κάτω χαμηλά στον αγωνιστικό χώρο. Η τεράστια τηλεοπτική κάλυψη που μεταφέρει την πρωτάκουστη μάχη σε κάθε ελληνικό σπίτι δεν του αφιερώνει ούτε πλάνο. Κακώς ίσως, αλλά αυτή είναι εν τέλει η μοίρα όσων χάνουν την θέση τους στον αγωνιστικό χώρο. Είτε μιλούν είτε ρεύονται, ένα και το αυτό.
Ο Κυριάκος ξέρει καλά πως πρέπει να κερδίσει την τωρινή μάχη, για να έχει το δικαίωμα στη συνέχεια να σκεφτεί την πιθανότητα δεύτερης μάχης σε άλλο πεδίο, όχι στο υγειονομικό. Ξέρει επίσης ότι όποιος πρωθυπουργός περιμένει επανεκλογή του στηριγμένος μόνο στην ευγνωμοσύνη των ψηφοφόρων, θα έχει την τύχη του Τσώρτσιλ το 1945. Νίκησε σε έναν παγκόσμιο πόλεμο και έχασε στις βρετανικές εκλογές. Οι ευγνώμονες έστειλαν τον γέρο σπίτι του. Ο Κυριάκος έχει διαβάσει την βρετανική Ιστορία.
Ο Αλέξης ξέρει ότι ο Κυριάκος μάλλον κερδίζει τον αγώνα που βλέπει απ’ την εξέδρα. Χαίρεται ασφαλώς που η χώρα του δεν θα γεμίσει φέρετρα, αλλά ως εκεί. Ολα τα υπόλοιπα του πάνε πολύ άσχημα. Αυτό που συμβαίνει στο γήπεδο είναι πέραν του ιδεολογικού και πολιτικού πεδίου κατανόησής του. Η Ακροδεξιά ή η νεοφιλελεύθερη Δεξιά (πόσο μάλλον ένας Μητσοτακικός συνδυασμός τους) δεν γίνεται ούτε να δρα υπέρ της υγείας του λαού ούτε να βγαίνει και να μοιράζει αφειδώς χρήμα στον κοσμάκη. Κάτι παρά φύσιν συμβαίνει εδώ. Η μόνη λύση (και στρατηγική συνάμα) είναι να περιμένει να τελειώσει αυτή η αλλόκοτη ιστορία και να ξεχαστεί. Πάμε για άλλα.
Ο Κυριάκος ξέρει ότι ο κορονοϊός θα αφήσει πίσω του συντρίμμια, αρρωστημένους και αγρίμια. Τα συντρίμμια θα είναι στην οικονομία και στην αγορά, οι αρρωστημένοι στις ουρές του ΟΑΕΔ, τα αγρίμια στην Κουμουνδούρου. Οσο θα περνούν οι μήνες μετά τη λήξη του συναγερμού, τόσο ο κόσμος θα διώχνει από τη μνήμη του τις ουρές με τα φέρετρα και θα φέρνει μπροστά στα μάτια του τις σειρές των μαγαζιών με λουκέτο. Ο Πρωθυπουργός πρέπει να προλάβει, πριν τα πτώματα της οικονομικής καταστροφής θρέψουν και θεριέψουν τα κοπάδια των αγριμιών της Κουμουνδούρου.
Ο Αλέξης έχει διαβάσει Λένιν και Μάο και ξέρει από ιστορικές ευκαιρίες. Είχε μία με τα μνημόνια του 2010 και την άρπαξε, όπως το τσιτάχ αρπάζει το ζαρκαδάκι από τον λαιμό. Τώρα, από ψηλά στην εξέδρα όπου κάθεται, διακρίνει στο βάθος του ορίζοντα μια καινούργια τέτοια ευκαιρία να έρχεται. Θα καταφθάσει με τη μορφή οικονομικής καταστροφής και θα σκάσει σε όλη της τη μεγαλοπρέπεια αμέσως μετά τα πανηγύρια για την επιτυχή έκβαση του υγειονομικού αγώνα. Θα τη μελετήσει την ευκαιρία ο Αλέξης, θα την αναλύσει, θα τη σταθμίσει και θα καταλάβει πού ακριβώς πρέπει να της στήσει ενέδρα και με ποιον τρόπο θα της ορμήσει. Ξέρει αυτός, παλιά του τέχνη κόσκινο. Μοναδική προϋπόθεση να του δώσει ο άλλος τον χρόνο που χρειάζεται.
Ο Κυριάκος δεν θα δώσει στον Αλέξη τον χρόνο που χρειάζεται. Ή (για να μη νομίσετε ότι είμαι μέσα στο πρωθυπουργικό μυαλό), ο Μητσοτάκης δεν είναι βλάκας για να δώσει στον Τσίπρα τον χρόνο, τον χώρο και την ύλη που έχει ανάγκη για να κάνει παιχνίδι. Η ευγνωμοσύνη έχει πεπερασμένο πολιτικό αποτέλεσμα και η κατεδαφισμένη οικονομία χρειάζεται αφήγημα. Ο Μητσοτάκης θα παρουσιάσει το δικό του αφήγημα, χρησιμοποιώντας την καλή διαχείριση της κρίσης του κορονοϊού ως απόδειξη της φερεγγυότητάς του και της ικανότητάς του να φέρει εις πέρας το σχέδιό του. Καλός συνδυασμός.
Ο Αλέξης φοβάται αυτή την ύπουλη κίνηση του Κυριάκου. Εύχεται να μην την κάνει ο Πρωθυπουργός ή να του έρθουν έτσι τα πράγματα ώστε να μην μπορέσει να προκηρύξει εκλογές. Για παράδειγμα, μια αναζωπύρωση του κορονοϊού από φθινόπωρο θα ακύρωνε κάθε τέτοιο σχέδιο. Ο Αλέξης εύχεται, αλλά δεν ελπίζει. Φοβάται εκλογές στα τέλη Σεπτεμβρίου. Θα κατηγορήσει, βέβαια, τον Κυριάκο ότι εκμεταλλεύεται την κρίση για μικροπολιτικά οφέλη, θα το πει όμως για την τιμή των όπλων. Θα πρόκειται για άσφαιρη ντουφεκιά. Οπότε θα πρέπει να παρουσιάσει το δικό του αφήγημα για το μέλλον της χώρας και την καινούργια ομάδα που θα το υλοποιήσει. Δύσκολα τα πράγματα.
Η έκβαση μιας τέτοιας μάχης, με βάση τα σημερινά δεδομένα, πρέπει να θεωρείται δεδομένη. Αλλαξαν οι ρόλοι και ο Αλέξης ήδη νιώθει σαν ζαρκαδάκι απέναντι στο αδίστακτο τσιτάχ του Μαξίμου. Εκεί στην Κουμουνδούρου που κάθεται, μυρίζει από τώρα τη (διπλή) σκόνη του Κυριάκου στη μύτη του. Αλλά πάλι ελπίζει. Είναι τόσο μακρινό το φθινόπωρο και τόσο απρόσμενος ο κόσμος μας…