Δεν είναι εύκολο να βάλεις τελεία σε κάτι που τραβάει με επιτυχία 17 χρόνια. Που έχει χαρίσει νούμερα τηλεθέασης σε τρία διαφορετικά κανάλια από τα οποία πέρασε. Που έχει γίνει σήμα κατατεθέν της μουσικής τηλεοπτικής διασκέδασης μιας ολόκληρης χώρας. Αυτό ήταν το «Στην υγειά μας ρε παιδιά», με τον Σπύρο Παπαδόπουλο. Ενας οικοδεσπότης, δίπλα στον οποίο κάθισε το 90% της ελληνικής μουσικής σκηνής.
Ο ίδιος ανακοίνωσε το τέλος της εκπομπής, με μια ανάρτηση στον προσωπικό λογαριασμό του στο Ιnstagram, από την οποία κρατάω το παρακάτω σημείο: «…νιώθω ότι αυτό το καράβι που όλα αυτά τα χρόνια μας ταξίδεψε –και πού δε μας πήγε!- ήρθε η ώρα να… δέσει! Γιατί όσο καλό κι ανθεκτικό να είναι ένα σκαρί, στο τέλος πάντα η θάλασσα νικάει! Με λίγα λόγια, αγαπημένοι μου “Έλληνες απανταχού”, νομίζω ότι είναι η σωστή στιγμή το “ΣΤΗΝ ΥΓΕΙΑ ΜΑΣ ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ” να περάσει στην ιστορία. Ελπίζω, όχι και στη λήθη!».
Στη λήθη δεν θα περάσει σύντομα, το υπογράφω. Οχι μόνο γιατί 17 χρόνια είναι πολλά, ακόμα και για την κοντή μνήμη του τηλεθεατή. Δεν θα το λησμονήσουμε εύκολα, κυρίως γιατί το YouTube είναι γεμάτο από βίντεο μουσικών εκτελέσεων της εκπομπής. Δεν υπάρχει ελληνικό τραγούδι που να μην έχει παιχτεί και τραγουδηθεί στο «Στην υγειά μας», και μια και δυο φορές, και περισσότερες. Κι από διάφορους καλλιτέχνες. Το πλούσιο ποτ πουρί εκτελέσεων, διαθέσιμο σε όλους στο Διαδίκτυο, είναι η κληρονομιά που θ’ αφήσει η εκπομπή του Σπύρου Παπαδόπουλου και ο λόγος που θα έρχεται συχνά-πυκνά μπροστά μας, πολύ καιρό μετά τους τίτλους τέλους της. Οι οποίοι, ας το παραδεχτούμε, ήταν η κατάλληλη στιγμή να πέσουν, προτού βουλιάξει το σκαρί στη θάλασσα.
Ενα γέρικο καράβι…
Ανθεκτικό σκαρί, χωρίς αμφιβολία. Πήγε μαραθώνιο, κόντεψε να φτάσει σε χρόνια πλεύσης το ταξίδι του Οδυσσέα. Φόρτωσε πάνω του πολλούς, αταίριαστους ενίοτε, του άλλαξαν χρώματα, του άλλαξαν κατεύθυνση, γενικώς του άλλαξαν τα φώτα. Με άλλο ύφος και διάθεση ξεκίνησε και με άλλο κατέληξε. Αυτός, όμως, είναι ίσως και ο λόγος της μακρόχρονης παραμονής του στους τηλεοπτικούς μας δέκτες. Αντεξε τόσο καιρό, γιατί προσαρμόστηκε στα γούστα του μέσου έλληνα τηλεθεατή, προσφέροντάς του τη διασκέδαση που θέλει, εκείνη με την οποία μερακλώνει. Και του την έδωσε σε μια στιγμή που δεν είχε εναλλακτικές.
Οταν η εκπομπή ξεκίνησε το 2004, ήταν μια μουσική συνάντηση καλλιτεχνών, ένα μουσικό ψυχαγωγικό αφιέρωμα. Οταν η κρίση μας χτύπησε την πόρτα, έγινε μια εικονική «έξοδος». Εβαλε μέσα στην ψυχαγωγία μπόλικη δόση διασκέδασης, αυτής που το πονεμένο πορτοφόλι του Ελληνα δεν βάσταγε πλέον. Εγινε η τηλεοπτική πίστα του, στην οποία μπορούσε μια φορά την εβδομάδα να «βγει» και να ξεσκάσει. Να δει κορίτσια με μίνι να χορεύουν τσιφτετέλια και γαρδένιες να πέφτουν στα πόδια των τραγουδιστών. Και ν’ ακούσει τα πάντα όλα: από Ζαμπέτα μέχρι Φοίβο, κι από καλαματιανούς μέχρι χιπ-χοπ.
Το «Στην υγειά μας» έγινε η απόλυτη τηλεοπτική εκδοχή του mainstream προγράμματος μουσικής διασκέδασης του μετα-Νεοέλληνα, εκείνη που ακούμε και χορεύουμε σε πάρτι, γάμους και εξόδους. Αυτό δεν άρεσε σε όλους, άρεσε όμως στους περισσότερους. Και το σκαρί ταξίδεψε 17 χρόνια.
Ομως, τα πλοία πεθαίνουν στα λιμάνια…
Θα μπορούσε να ταξιδέψει κι άλλο; Φυσικά, θα ήταν μια βολική απόφαση. Ασε το σκαρί να πάει μέχρι όσο αντέξει. Υπάρχει, όμως, και η άλλη εκδοχή: σταμάτα κάτι, πριν το δεις να γίνεται σκόνη και θρύψαλα. Πριν το δεις να αποκαθηλώνεται απ’ όσους το λάτρεψαν, πριν το δεις να έρχεται τελευταίο και καταϊδρωμένο, πίσω απ’ τους ανταγωνιστές του. Και η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία χρόνια, οι ανταγωνιστές πληθαίνουν.
Δεν εννοώ τόσο τις κόπιες του «Στην υγειά μας». Εκείνες δεν κατάφεραν ποτέ να το φτάσουν. Εννοώ περισσότερο τις αξιόλογες μουσικές εκπομπές που ξεπήδησαν τελευταία, όπως το «Μουσικό Κουτί» στην ΕΡΤ και το «Σπίτι με το Mega». Αυτές άνοιξαν έναν καινούργιο δρόμο στην τηλεόραση, με τον ίδιο τρόπο που το έκανε το «Στην υγειά μας», όταν ξεκίνησε.
Με δυο λόγια, μπήκαμε σε μια άλλη φάση μουσικής τηλεόρασης, την οποία ο τηλεθεατής αντιλαμβάνεται και απολαμβάνει αλλιώς. Και το «Στην υγειά μας», με τον Σπύρο Παπαδόπουλο, μας είπε «αντίο» πριν του πούμε εμείς.
ΥΓ. Το πιο γλυκό «αντίο» που έχει πει ποτέ ένας οικοδεσπότης.