Ευτυχώς, σε αυτή τη χώρα, υπάρχει και το ΣτΕ. Η Ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας έκρινε ως αντισυνταγματικό νόμο του 2016, επί ΣΥΡΙΖΑ, που ουσιαστικά νομιμοποιούσε την ύπαρξη οικισμών μέσα σε δάση και δασικές εκτάσεις, αλληθώριζε μπροστά στο κατοικημένο τσιμέντο αγναντεύοντας το πράσινο. Η απόφαση θρυμματίζει με τρόπο εκκωφαντικό το οικοδόμημα που επέλεξε ο ΣΥΡΙΖΑ να ανεγείρει τρία χρόνια νωρίτερα, και το οποίο -φευ!- απεδείχθη γυάλινο και αρκούντως εύθραυστο. Θυμίζοντας πολύ απλά ότι η προστασία του δασικού πλούτου της χώρας είναι συνταγματική υποχρέωση της χώρας. To συνταγματικώς αυτονόητο.
Η αλήθεια είναι ότι το 2016 στήθηκε ένα συμφέρον αλλά ρηχό «κόλπο», ενόσω η κατάσταση με τους δασικούς χάρτες βρισκόταν σε αδιέξοδο. Το Σύνταγμα υποχρεώνει σε κατάρτιση Δασολογίου, πλην όμως στην προοπτική του, οι ενστάσεις από αυθαιρετούχους αβγάτιζαν με ρυθμούς τρομακτικούς και η κύρωση των δασικών χαρτών φάνταζε αδύνατη. Κάποιος ευέλικτος νους σκέφθηκε ότι μια κάποια λύση θα ήταν η κύρωση των χαρτών δίχως αυτές τις πυκνώσεις-οικισμούς. Μόνον των κομματιών εκείνων, δηλαδή, που ήταν καθαρά δάσος. Οι οικισμοί θα βάφονταν με μωβ στους χάρτες, θα αποτυπώνονταν σαν να εξαλείφονταν, και κάποια στιγμή κάποια μέλη κάποιων επιτροπών θα αποφάσιζαν για αυτούς. Η κυβέρνηση θα είχε κάνει το καθήκον της, εκατοντάδες χιλιάδες αγωνιούντες αυθαιρετούχοι επιτέλους θα χαμογελούσαν και πολλές, μα παρά πολλές ψήφοι δεν θα χάνονταν. Α λα ούνο, α λα ντούο, α λα τρε. Μαγικό.
Το ΣτΕ δεν ανακαλύπτει βεβαίως την πυρίτιδα, ούτε είναι ανακόλουθο προς τον παλαιότερο εαυτό του. Σέβεται την πλούσια νομολογία του, με Ευαγγέλιο την προστασία του Περιβάλλοντος, απαγορεύοντας ασέλγειες σε όλες τις αποχρώσεις του γκρι σε δάση και παραλίες. Πληροφορία πικάντικη: ατυχώς για τους εμπνευστές του νόμου, στην καρέκλα της προέδρου της Ολομελείας του Δικαστηρίου καθόταν η ίδια η πρόεδρος του, η Κατερίνα Σακελλαροπούλου, η οποία γνωρίζει σαν την παλάμη της τα του Δικαίου Περιβάλλοντος. Όχι ότι δεν ήταν προετοιμασμένοι. Ο νόμος είχε ήδη κριθεί τον Ιούλιο του 2017 αντισυνταγματικός από το ευαίσθητο Ε΄ Τμήμα του Δικαστηρίου, παραπέμποντας το θέμα προς κρίση στην Ολομέλεια.
«Οποιο αυθαίρετο κι αν γκρεμίσεις, θα βρεις ψήφους από κάτω…», συνηθίζει να χαριτολογεί ένας πολύπειρος συνταξιούχος ανώτατος δικαστής. Το ΣτΕ, επειδή ως γνωστόν δεν ενδιαφέρεται για ψήφους, έψαξε να βρει λόγους δημοσίου συμφέροντος οι οποίοι ενδεχομένως και να δικαιολογούσαν τους οικισμούς. Εψαξε για άλλοθι εθνικής οικονομίας, έψαξε και για άλλοθι αγροτικής εκμετάλλευσης. Τζίφος. Μόνο ψήφοι. Και το Σύνταγμα δεν λέει κάτι για ψήφους.
Το φαιδρό –και ίσως η απόδειξη ότι τίποτε δεν αλλάζει σε αυτή τη χώρα– είναι ότι μόλις χθες η κυβέρνηση επεχείρησε με σχέδιο νόμου που κατατέθηκε στη Βουλή να «τακτοποιήσει» (τι ρήμα κι αυτό για το διαχρονικό μπάχαλο!) αυθαίρετες εγκαταστάσεις στον αιγιαλό και την παραλία, εφόσον αποτελούσαν μέρος έργου που είχε ανεγερθεί με νόμιμο τρόπο, αλλά τελικά υποχρεώθηκε να οπισθοχωρήσει, τουλάχιστον για τις κατασκευασθείσες μετά τον Ιούλιο του 2011 – για το διάστημα πριν από το 2011, ίδωμεν.
Δεν ξέρω αν το βλέπετε κι εσείς, αλλά η απόφαση του ΣτΕ, όπως και δεκάδες άλλες (όχι όλες) με τη σφραγίδα του, λαμπυρίζει στο σκοτάδι. Την ώρα που η κυβέρνηση, και όχι μόνο του ΣΥΡΙΖΑ για να είμαστε απολύτως δίκαιοι, χαϊδεύει νανουρίζοντας την αυθαιρεσία με «παράθυρα» σε νόμους και γιαλαντζί πρόστιμα, το Ανώτατο Ακυρωτικό Δικαστήριο έρχεται να ορθώσει δυνατή, δωρική φωνή. Φωνή λογικής σε μια χώρα που αγαπάει το παράλογο.
Χωρίς πελατειακά ψιμύθια, το Δικαστήριο και οι αποφάσεις του κινούνται κοντά στο Σύνταγμα και τις επιταγές του, μακριά από ευκαιριακές, βολικές λύσεις ελεγχόμενης πολιτικής ευφυίας. Γεφυρώνοντας το χάσμα ανάμεσα στη διακηρυκτική λατρεία του Συντάγματος και την εφαρμογή του στην πράξη. Ακυρώνοντας βαθιά αντιπολιτικές κυβερνητικές πράξεις.
Φάρος μέσα στην ομίχλη. Μη ξεχνάτε ότι πριν από μόλις εννέα ημέρες μια άλλη απόφαση του Δικαστηρίου, του Δ΄ Τμήματος αυτή τη φορά, απαγόρευε το ντουμάνι από τσιγάρο σε χώρους μαζικής συνάθροισης, όπως τα κέντρα διασκέδασης και τα καζίνο. Και «διέγραφε» σχετική υπουργική απόφαση, βάζοντας την υγεία των πολιτών πάνω από τα έσοδα που εισρέουν στον δημόσιο κορβανά. Την ώρα που νεότερη υπουργική απόφαση επέτρεπε – από την πίσω πόρτα – και πάλι το κάπνισμα σε ελεγχόμενους χώρους.
Την εφαρμογή των αποφάσεων του ΣτΕ, ας μη τη θίξουμε στο κείμενο αυτό, είναι ένα κεφάλαιο από μόνη της. Σημασία έχει ότι το καραβάνι προχωράει, στο ντουμάνι πάντα, κι ας γαβγίζουν τα σκυλιά.