Ο Μητσοτάκης έδιωξε τελικώς τον Βαρβιτσιώτη, έστω και αν τυπικώς ο πρώην υπουργός Ναυτιλίας παραιτήθηκε, αλλά ακόμη και σε αυτή τη στιγμή, με τη δήλωσή του έδειξε ότι είναι εκτός κλίματος, αν όχι εκτός πραγματικότητας.
Αν παραιτήθηκε επειδή του γίνεται «τοξικός πόλεμος», μας λέει ότι δεν αποδέχεται καμία από τις ευθύνες που του αναλογούν, ως προς το τι συμβαίνει στα λιμάνια και στην ακτοπλοΐα. Και αν έφυγε λόγω της ανεκδιήγητης εκείνης δήλωσης, τότε γιατί δεν είχε φύγει (ή αποπεμφθεί) αμέσως και του ζητούσαν να ανασκευάσει και να διορθώσει τα αδιόρθωτα;
Λίγη σημασία έχουν αυτά. Αυτό που έχει περισσότερη σημασία είναι ότι προτού συμπληρωθούν οι 100 πρώτες ημέρες, που θα λέγαμε παλαιότερα, έχουν ήδη φύγει δύο υπουργοί και έχουν γίνει πολλές ατσαλιές, που θα δικαιολογούσαν το να έχουν φύγει και άλλοι.
Είναι φανερό ότι αυτά δεν είναι τυχαία φαινόμενα και ως προς τούτο μπορεί κανείς να πει πολλά. Το βασικό είναι ότι η κυβέρνηση αυτή είναι στην πραγματικότητα διάδοχος του εαυτού της και δεν ξεκινά από μηδενική βάση, οπότε υπάρχουν απόνερα από πολλά που (δεν) έγιναν την προηγούμενη τετραετία και τώρα «σκάνε».
Υπό αυτήν την έννοια όμως, υπάρχει μία παράμετρος που κρύβει πολιτικούς κινδύνους, για την ίδια την κυβέρνηση και για τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Το περιβόητο rotation που προανήγγειλε προεκλογικά, αποδεικνύεται ότι μπορεί να είναι περισσότερο πρόβλημα, παρά λύση.
Το βασικό πρόβλημα που αναδεικνύεται τώρα, είναι ότι αλλάζοντας όλους τους υπουργούς από τις προηγούμενες θέσεις τους (με την μία και μοναδική εξαίρεση της Λίνας Μενδώνη), ήταν σαν να τους έλεγε ότι κανείς δεν είχε μία επιτυχημένη θητεία, ώστε να επιβραβευτεί πολιτικά και να του ανατεθεί η συνέχιση του έργου του. Αυτό ήταν το μήνυμα και πάντως, ακόμη και αν δεν θέλει κανείς να το δει έτσι, η άλλη εκδοχή είναι αυτή του πειραματισμού. Για τον οποίο όμως δεν υπάρχουν περιθώρια, όπως γνωρίζουμε και όπως θα όφειλαν να γνωρίζουν και άλλοι.
Το πολιτικό πρόβλημα με αυτά τα δεδομένα, είναι ότι όπως διαπιστώνεται τώρα, σχεδόν κανείς υπουργός δεν είναι πρόθυμος να πέσει στη φωτιά, στη δυσκολότερη ίσως φάση της διακυβέρνησης Μητσοτάκη — μέχρι την επόμενη. Δεν έχει νόημα να απαριθμήσουμε ποιοι και ποιες μιλούν και ποιοι και ποιες κρύβονται.
Υπό αυτές τις συνθήκες, η διάχυτη αίσθηση ότι κάτι δεν πάει καλά και πάντως το βαρύ κλίμα που έχει διαμορφωθεί στη χώρα, απαιτούν άμεσες παρεμβάσεις και κυρίως αποτελεσματικές και ουσίας.
Η επικοινωνία δεν πρόκειται να σώσει τίποτε και όπως έχει επανειλημμένως επισημανθεί, τώρα που λείπει η αντιπολίτευση, ο αντίπαλος του Μητσοτάκη είναι η πραγματικότητα και ο ίδιος το γνωρίζει πολύ καλά.
Όμως ο σοβαρός κίνδυνος για εκείνον, αν δεν πράξει κάτι δραστικό, είναι να βρεθεί μόνος απέναντι σε αυτήν.