Τι ωραίο «το ροκ του μέλλοντός μας» που μπορεί «να σβήσει παλιές κι αναμμένες τροχιές»! Και τι κρίμα που είναι, αλήθεια, που εμείς είμαστε αναγκασμένοι να ζήσουμε ξανά το ροκ του… παρελθόντος μας… Οχι αυτό που αγαπήσαμε, αλλά αυτό που θα θέλαμε να έχουμε αφήσει για πάντα πίσω μας!
Αυτό που συμβαίνει το τελευταίο διάστημα στο πολιτικό σκηνικό μοιάζει με κακόγουστο déjà vu. Η πολιτική αντιπαράθεση περιστρέφεται γύρω από κοριούς, στην πιο μοντέρνα εκδοχή τους, με κακόβουλα λογισμικά, Predator, Pegasus και άλλα τέτοια μαγικά και συγχρόνως διαβολικά συστήματα, που ξέρουν ανά πάσα στιγμή τι λες, τι βλέπεις και τι ακούς, οπότε συνάγουν αυθαίρετα ότι ξέρουν και τι σκέφτεσαι.
Αν έβαζε κανείς στοίχημα πριν από μερικούς μήνες ότι μια χώρα που πέρασε τρία μνημόνια και μια πανδημία, που περνάει τώρα ενεργειακή κρίση –μαζί με όλη την Ευρώπη–, που βρίσκεται σήμερα αντιμέτωπη με μια πρωτόγνωρη τουρκική επιθετικότητα, η οποία λαμβάνει διαστάσεις ανοιχτής και διαρκούς απειλής, αυτή η χώρα, θα κατέληγε να κάνει προεκλογική εκστρατεία με θέμα τους κοριούς της νέας εποχής, θα κέρδιζε σίγουρα πολλά λεφτά!
Ηταν, ομολογουμένως, δύσκολο να το προβλέψει οιοσδήποτε, εκτός και αν είχε μαντικές ικανότητες ή ήταν ο ίδιος εγκέφαλος των σύγχρονων κοριών ή κάποιας σκευωρίας σχετικής με αυτούς. Και όμως, συνέβη! Θα πάμε σε εκλογές συζητώντας ποιοι είναι στη λίστα του Predator, εάν πράγματι τους παρακολουθούσαν, ποιος νοσηρός εγκέφαλος και γιατί το αποφάσισε, αν υπάρχουν όντως αποδείξεις ή όλο αυτό είναι μια κατασκευή, ποιος ψάχνει πραγματικά την αλήθεια και ποιος λέει ψέματα, ποιος φέρει το βάρος της αποδείξεως, αν είναι ανακατεμένη και η ΕΥΠ, αν υπάρχουν σκοτεινά συμφέροντα που έστησαν την υπόθεση για να εκβιάσουν ή να ρίξουν την κυβέρνηση, αν εμπλέκονται μόνο εγχώριες ή και ξένες δυνάμεις, αν συμβαίνει για πρώτη φορά ή έχει ξανασυμβεί. «Τις πταίει;», τέλος πάντων, για να συνεννοηθούμε!
Ολα αυτά θα μας απασχολήσουν στην προεκλογική περίοδο, που ατύπως έχει προ πολλού ξεκινήσει, και θα συνθέσουν τη… ροκ όπερα του παρελθόντος μας. Γιατί το είδος της πολιτικής αντιπαράθεσης που προκαλεί αυτό το ζήτημα, έτσι όπως τη βλέπουμε να εξελίσσεται, παραπέμπει σίγουρα στο παρελθόν και όχι στο μέλλον. Δεν μας πάει μπροστά, μας πάει πίσω. Οχι επειδή το ζήτημα δεν αξίζει την προσοχή και τη σημασία που του αποδίδονται. Ασφαλώς και την αξίζει, γιατί είναι ένα θεσμικό ζήτημα, το οποίο δεν νοείται να μείνει στο σκοτάδι.
Δυστυχώς, όμως, είναι δύσκολο να πεισθεί κανείς, όσο καλοπροαίρετος και να είναι, ότι το συγκεκριμένο θέμα θα διαλευκανθεί πραγματικά σε προεκλογική περίοδο. Είναι ήδη φανερό ότι οι «υποκλοπές» έχουν καταστεί πεδίο χάραξης κομματικών στρατηγικών. Η μόνη περίπτωση να «κερδίσει» κάποιος πολιτικά από αυτή τη σκοτεινή υπόθεση είναι να αποδείξει έμπρακτα ότι δεν την εντάσσει στην προεκλογική στρατηγική του, ότι την αντιμετωπίζει θεσμικά και όχι μικροκομματικά. Διαφορετικά, οδηγούμαστε με μαθηματική ακρίβεια σε ένα «σκληρό ροκ» βγαλμένο από το παρελθόν, που θα καταλήξει σε… ελαφρύ ραπ. Αν και καλύτερα να μην αδικούμε τις μουσικές…